Wywiad Immobile dla PS

Na łamach dzisiejszego wydania Przeglądu Sportowego znalazła się miła niespodzianka dla fanów włoskiej piłki – wywiad z królem strzelców Serie A. Ciro Immobile (na zdjęciu) przygotowuje się obecnie z drużyną narodową do Mistrzostw Świata, ale znalazł chwilę na rozmowę z Katarzyną Koziarz.

To pan zastąpi Roberta Lewandowskiego w Borussii Dortmund?

Bardzo możliwe. Przyznam, że mój agent ma teraz mnóstwo pracy w związku z ofertami, jakie do niego napłynęły. Od razu ułatwiłem mu robotę, mówiąc, żeby brał pod uwagę tylko te drużyny, które będą w przyszłym sezonie występować w Lidze Mistrzów. I nie ukrywam, że Borussia Dortmund jest pierwsza w kolejce. Bardzo szanuję ten klub. Perspektywa zastąpienia Roberta Lewandowskiego to dla mnie wielkie wyzwanie. Tak samo jak walka o miano najlepszego strzelca w Bundeslidze.

Został pan królem strzelców, grając w przeciętnym Torino. Okazał się pan lepszy od takich napastników jak Fernando Llorente, Carlos Tevez czy Luca Toni. Zaskoczony?

Najwyraźniej mam to w genach. Jeszcze dwa lata temu grałem w Serie B i też byłem najlepszym strzelcem (28 goli w barwach Pescary – przyp. red.). Ale – jak powiedział mój tata – dopiero teraz, będąc najskuteczniejszym w Serie A, jestem stuprocentowym napastnikiem.

Postęp w karierze jest niesamowity.

To prawda. W dwa lata przebyłem drogę do Serie A, od młodzieżówki do reprezentacji Cesare Prandellego, dostałem powołanie do kadry na Mistrzostwa Świata. Wywalczyłem też tytuł najlepszego strzelca Serie A i teraz zabiegają o mnie najpoważniejsze kluby z Europy. Jak się o tym pomyśli, człowiek czuje się wspaniale. Ale mam też świadomość, że nic nie przyszło samo, że kosztowało mnie to mnóstwo wysiłku. Muszę w tym miejscu podziękować trenerowi Giampiero Venturze, który umiejętnie pokierował moją karierą, udzielał mi cennych rad i wierzył w moje możliwości. Wdzięczny jestem też kolegom z drużyny, bo razem rozegraliśmy wspaniały sezon. I tej oceny nie zmienia to, że nie awansowaliśmy do europejskich pucharów.

Byliście bardzo blisko, wystarczyło wygrać z Fiorentiną. Zamiast tego Torino zremisowało 2:2, a na dodatek Alessio Cerci w doliczonym czasie gry nie wykorzystał rzutu karnego.

Bardzo żałuję, że w tym spotkaniu z powodu czerwonej kartki siedziałem na trybunie. Kto wie, jakby to wszystko się skończyło, gdybym był na murawie… Szkoda tego karnego Cerciego, ale nikt nie ma do niego pretensji. Nawet teraz, podczas zgrupowania reprezentacji Włoch, bardzo go wspieramy, żeby o tym zapomniał. Zresztą w kadrze Prandellego jest wspaniała atmosfera i to mu pomoże.

Wszyscy napastnicy do Brazylii jednak nie polecą. Prandelli powołał siedmiu atakujących, a miejsc jest tylko pięć.

Mam nadzieję, że się załapię do ostatecznej kadry. Już pokazałem, co potrafię. Udowodniłem, że nie boję się odpowiedzialności, wytrzymuję presję i umiem rywalizować z najlepszymi. Trudny wybór przed trenerem, bo każdy z nas jest nieco innym typem napastnika. Mattia Destro gra na samej szpicy, Mario Balotelli natomiast lubi się cofnąć i rozgrywać lub samemu wywalczyć piłkę i gnać z nią na bramkę przeciwnika. Ja z kolei balansuję na granicy spalonego.

Wielu włoskich kibiców widzi w panu drugiego Salvatore Schillaciego. Urodził się pan w 1990 roku, kiedy on zostawał królem strzelców Mundialu rozgrywanego w Brazylii.

Wiem o tym i faktycznie mamy wiele wspólnego. Obydwaj pochodzimy z południa Włoch, mamy podobne temperamenty. Wszystko zależy ode mnie, czy mu dorównam. Ale już teraz czuję się wyróżniony, że dotarłem do pierwszej reprezentacji, w której przede mną występowało wielu znakomitych napastników.

Trenujecie w sposób specyficzny, żeby w Brazylii nic was nie zaskoczyło.

Tak, bo każdy detal jest ważny. Przecież w Ameryce Południowej będziemy grali w ciągu dnia w trudnym klimacie. W tej chwili mamy warunki podobne do tych, jakie zastaniemy w Brazylii. Choć nie do końca, ponieważ nie ma komarów, a w Brazylii na pewno będą obecne. Trener wziął nas w obroty, mamy dwa treningi dziennie i nie ćwiczymy elementów tylko typowo piłkarskich. Uczymy się m.in., jak oddychać, co w ekstremalnym klimacie będzie istotne.

Nie wszystko jednak przebiega idealnie: ktoś obraził Balotellego. Ma to na was jakiś wpływ?

Pochodzę z Neapolu i czasem słyszę na stadionach piosenki o tym, jak miasto i mieszkańców zniszczy Wezuwiusz. Jest mi wtedy przykro, dlatego rozumiem, co musi czuć Balotelli. To jest absurdalne, żeby w 2014 roku kogoś rasistowsko obrażać. Trzeba z tym walczyć.

To teraz o czymś przyjemniejszym, Dopiero co, między jednym zgrupowaniem a drugim, wziął pan ślub.

Ktoś powie, że za dużo szczęścia na raz. A poważnie, to ślub był zaplanowany jeszcze przed startem sezonu. Wtedy nie spodziewałem się, że będę królem strzelców z szansą wyjazdu na Mundial. Ale ze wszystkim się wyrobiłem. Uroczystość odbyła się w piątek w mój wolny dzień, w małym miasteczku. A teraz – mam nadzieję – pojadę na Mundial.

Ślub, mistrzostwa, Borussia. Wytrzyma pan taki natłok wrażeń?

Dużo dziać zaczęło się już wcześniej. Niedawno urodziła nam się córka, Michela.