Zapraszamy na grupę taktyczną!

Zapraszamy do dołączenia do grupy dyskusyjnej “Sekcja Taktyczna“, na której będziemy mogli przeczytać między innymi analizy ze spotkań calcio i Juventusu.

Na początek spotkanie Romy z Atalantą, w trakcie którego mogliśmy dostrzec wiele ciekawych wariantów taktycznych zaprezentowanych przez obydwie strony.

Rzymianie w budowie ataków wykorzystywali charakterystyczny wysoki pressing Atalanty z kryciem indywidualnym i zapraszali zawodników Gian Piero Gasperiniego do podejścia pod własne pole karne. W momentach tych pełniący wcześniej rolę środkowego pomocnika Bryan Cristante, wchodził między obrońców, tworzył sytuacyjne ustawienie z trzema obrońcami w linii, bądź też asymetryczną czwórką oraz pociągał za sobą jednego z centralnych pomocników drużyny z Bergamo. Ruch ten sprawiał, że goście zmuszeni byli przekazywać sobie krycie i zwykle jeden z nich gubił rywala, co Roma wykorzystywała w dalszych strefach boiska, gdzie po celnym długim podaniu atak mogli rozwijać trzej najbardziej wysunięci gracze przeciwstawiający się w przewadze liczebnej zaledwie dwóm defensorom La Dei.

Atalanta z kolei w swoich atakach wykorzystywała mobilność trójki atakujących, Rusłana Malinowskiego, Josipa Ilicicia oraz Duvana Zapaty, których ustawienie pod kilkoma kątami powodowało kryzys decyzyjny wśród obrońców, którzy nie wiedzieli czy wychodzić za zawodnikiem dalej od bramki, czy pozostać w swojej strefie obronnej. Zawahania defensorów z Rzymu wykorzystywali z kolei wbiegający w tzw. półprzestrzenie (pomiędzy boczną linią piątego metra a skrajną pola karnego) wahadłowi Atalanty, Gosens i Maehle, mogący otrzymać podanie jako „trzeci zawodnicy” (wyjaśnienie konceptu Tutaj).

Spójna struktura pozycyjna piłkarzy z Bergamo pozwalała na stopniowe zdobywanie kolejnych stref boiska. Dwaj środkowi pomocnicy skupiali nisko, blisko własnego pola karnego najbardziej wysuniętych graczy Romy, a sprawną cyrkulację piłki w sektorze bocznym zapewniało zwykle czterech zawodników Atalanty ustawionych względem siebie pod kątem na trzech różnych wysokościach. Roma zawężająca swój wysoki blok obronny nie była w stanie skutecznie odciąć licznych linii podań, które w wyższej strefie tworzyli z kolei trzej atakujący, Ilicić, Malinowski i Zapata, przyjmujący diagonalne (po ukosie) pozycje względem siebie. Dzięki skupieniu rywali po jednej stronie placu gry goście z Lombardii mogli zużytkować ogromne wolne przestrzenie na przeciwległym skrzydle, gdzie funkcję gracza wyizolowanego (bez ścisłego krycia) pełnił wahadłowy (Maehle).

Źródło: Grupa Sekcja Taktyczna