Pirlo-Marchisio jak Zidane-Davids

La Gazzetta dello Sport analizuje dzisiaj zmiany taktyczne, jakie wprowadzone zostały przez Massimiliano Allegriego przy przejściu z systemu 3-5-2 na 4-3-1-2. Szczególna uwaga przywiązana została do gry duetu Andrea Pirlo – Claudio Marchisio (obaj na zdjęciu), który idealnie uzupełnia się na boisku.

Po nagłej zmianie trenerskiej na ławce Juventusu wiele osób zastanawiało się, jaka będzie przyszłość Andrei Pirlo, który opuścił Milan właśnie za kadencji Allegriego. Odpowiedź okazała się prosta – Pirlo nadal jest jednym z kluczowych zawodników Juventusu. Na początku, w systemie z trzema obrońcami, grał dokładnie tak jak za czasów Conte, jednak Allegri przy przejściu na 4-3-1-2 musiał dokonać pewnej korekty, która ma na celu zapewnić odpowiednią osłonę linii defensywy.

Pomysłem szkoleniowca jest ustawienie blisko Pirlo drugiego pomocnika – w tym przypadku Claudio Marchisio. Wychowanek Juventusu ma za zadanie pomagać w defensywie, lecz także w konstruowaniu akcji – jego obecność jest przydatna zwłaszcza wtedy, gdy rywal mocno skupia się na przeszkadzaniu w grze Pirlo. Przydzielenie Marchisio roli “giermka” Pirlo pozwala Pogbie na odważniejszą grę w ataku. Francuz dołącza do Vidala i Teveza, którzy ustawieni są za wysuniętym napastnikiem. W Milanie Allegri miał pomysł, by przesunąć Pirlo na bok pomocy, w Juventusie odnalazł natomiast rozwiązanie, które pozwala Andrei grać na jego ulubionej pozycji.

Harmonia ruchów Pirlo i Marchisio przywodzi na myśl grę innego duetu w biało-czarnej pomocy. Mowa tu o sposobie gry Zidane’a i Davidsa w Juventusie prowadzonym przez Marcello Lippiego w sezonie 1997/1998. Francuz był ustawiany nominalnie w 4-3-1-2 za parą napastników Del Piero – Inzaghi, jednak swobodnie poruszał się w obrębie całej drugiej linii. Dynamiczny i dobry w pressingu Holender często pełnił właśnie rolę jego “giermka”, poruszając się blisko Zizou, oferując mu pomoc w odbiorze czy pomagając mu uwolnić się od rywala poprzez proste akcje dwójkowe.