Analiza taktyczna meczu PSG – Juventus 2:1

fot. @ Rahulvn5 / twitter.com

Porażka z PSG dostarczyła ze strony kibiców Juventusu kolejną rundę pozytywnych i negatywnych opinii – dla jednych to trudny mecz zakończony nie najgorszym wynikiem, dla niezrozumiała duma klubu z porażki. Zanurzmy się głębiej…

Przy braku Di Marii Massimiliano Allegri wystawił ustawienie 3-5-2 z Kosticiem i Cuadrado na flankach. Milik i Vlahović pierwszy raz stworzyli parę w ataku. PSG niezmiennie zagrało swoim firmowym systemem z trójką obrońców i ofensywnym trio Messi – Neymar – Mbappe. Od początku plan PSG polegał na kombinacjach technicznych graczy w środku i szukaniu Mbappe ostatnim podaniem. W defensywie ustawiali się w 5-4-1 z zagęszczonym środkiem, by wypychać budowę gry Juve na boki, a po odbiorze szybko móc kontrować środkiem.

Formacją defensywną Juve było strefowe 5-3-2, co powodowało, że Messi i Neymar dość łatwo znajdowali przestrzenie między liniami. Mbappe krążył między stoperami Juve szukając szybkich kombinacji. Po jednej z takich sekwencji padł pierwszy gol.

Po golu na 1-0 Allegri zrezygnował z budowy trójką obrońców i przeszedł na asymetryczne 4-2-3-1 z Kosticiem robiącym szerokość, Danilo wspierającym lewą stronę oraz Milikiem i Mirettim w półprzestrzeniach. Niestety ten system był trudny do utrzymania w dłuższych okresach z piłką.

Już po dziesięciu minutach widać było, że Juve coraz lepiej odczytuje dobre okazje do pressingu. Goście wygrali sporo drugich piłek – Allegri polecił Paredesowi i Bremerowi wychodzić wysoko za Neymarem / Messim oraz Verattim / Vitinhą, co zmuszało PSG do grania długich piłek lub częstej zmiany strony gry.

Budowa gry PSG w dużej mierze polegała na szerokim 3-4-3 z Neymarem i Messim w półprzestrzeniach. Veratti krążył w środku i przed obroną, by tworzyć trójkąty i przenosić grę do przodu. Juve chciało zatłoczyć środek 6 graczami, ale obieg piłki paryżan zazwyczaj dobrze funkcjonował

Czasem budowa gry zaprojektowana przez Galtiera przenosiła się na skrzydła i półprzestrzenie – jeden z bocznych stoperów wychodził wysoko w miarę postępu akcji, by dać przewagę liczebną w strefie. Veratti znów był kluczem dla spójności całej formacji. Tak padł drugi gol PSG.

W drugiej połowie Allegri pierwszy raz w tym sezonie użył Danilo w roli “odwróconego” bocznego obrońcy (odwrócony boczny obrońca <ang. inverted fullback> – system, gdzie w posiadaniu piłki boczny obrońca zajmuje miejsce w środku pola, pełniąc rolę środkowego pomocnika). Brazylijczyk grał tak z McKenniem. Rabiot i Milik zajmowali półprzestrzenie, Kostić i Cuadrado operowali szeroko. Ta zmiana była świetna, ale gracze tego nie wykorzystali.

W obronie Allegri porzucił strefowe podejście na rzecz bardziej indywidualnego krycia. 4-osobowa pomoc miała wyeliminować Verattiego z gry. Paredes krył Vitinhę “na plaster”, a tworzenie 3-osobowych stref wokół Messiego często wypychało go na boki.

Po wejściu De Sciglio i Locatellego Kostic zaczął pełnić rolę “owróconą” w środku grając obok Paredesa i Rabiota. Locatelli grał w roli fałszywego skrzydłowego, by tworzyć okazje do ruchów zaznaczonych strzałkami i tworzyć przewagi 3 v 2 na flankach.

Kolejny przykład bardziej indywidualnego podejścia do obrony w drugiej połowie. Paredes śledził Verrattiego bardzo wysoko. Locatelli i McKennie pressowali stoperów i wymuszali grę bokami. Kostic mógł wbiegać w przestrzeń ze środka na skrzydło. Kolejny dobry pomysł, który mało dał.

Ogólne wnioski i przemyślenia po tym meczu:

1. Słaby plan Allegriego na pierwszą połowę. Dobry schemat rozegrania Galtiera świetnie uwalniał ich technicznych graczy (Neymar, Messi, Veratti).
2. W drugiej połowie Max próbował inwersji z Danilo i Kosticiem. Powinien to częściej brać pod uwagę.
3. To wszystko prowadzi do debaty: widzimy pozytywne oznaki elastyczności/adaptacji, jak twierdzą niektórzy, czy też przeciwnie – złego przygotowania/świadomości, jak uważają inni? Max zmienia podejście w meczu o 180 stopni i osiąga lepsze rezultaty. Zostawiam do przemyślenia.

Autor: Rahulvn5 / Twitter JuvePoland