Dlaczego Diego jest piłkarzem niespełnionym?

29-latek potwierdził swoją klasę zdobywając cudowną bramkę przeciwko Barcelonie w poprzednim tygodniu*, ale takich momentów w jego karierze było zaledwie kilka i dzieliły je długie odstępy. Mark Doyle, publicysta portalu Goal.com, postanowił jeszcze raz przyjrzeć się historii Diego i wyjaśnić dlaczego cudowne dziecko brazylijskiej piłki nie spełniło pokładanych w nim nadziei, a jego piłkarska kariera jest sinusoidą.

Po obejrzeniu jak Diego prawie w pojedynkę pokonał Romę w swoim drugim meczu dla Juventusu w sierpniu 2009 roku, Zico przyznał, że w 24-letnim playmakerze widzi samego siebie. “Jesteśmy trochę podobni przez rolę, jaką pełni na boisku i sposób, w jaki wykonuje rzuty wolne” – stwierdziła brazylijska legenda. Inna wielka postać, tym razem Serie A, Jose Altafini uznał, że Zico tak naprawdę słodzi samemu sobie: “Diego jest szybszy i gra na całej długości boiska“. Były napastnik Juve Pietro Anastasi widział w wychowanku Santosu jedną z najlepszych dziesiątek w historii. “Jest mieszanką Zidane’a z Baggio i Platinim“. Gianluca Vialli był zaskoczony, że Juventusowi udało się przekonać Werder do sprzedaży Diego za 24,5 miliona euro. “Diego jest wart tyle co Leo Messi i Cristiano Ronaldo. To jeden z trzech najlepszych piłkarzy na świecie“. Zaledwie rok po wielkich przenosinach do Turynu, Brazylijczyk wrócił do Bundesligi za 15,5 miliona euro zasilając Wolfsburg. Dlaczego? Dlaczego Stara Dama chciała pozbyć się piłkarza, w którym 12 miesięcy wcześniej widziała następcę Del Piero i nowego właściciela wyjątkowej koszulki z dziesiątką? Dlaczego Diego Ribas da Cunha nie spełnił się jako jeden z najlepszych piłkarzy swojego pokolenia?

Był zawodnikiem, który już jako 16-latek wskoczył do pierwszego składu Santosu i razem z Robinho i Elano stał się kluczową postacią ekipy sięgającej kilka miesięcy później po mistrzostwo. Po dwóch latach, Diego wyjechał do Europy, by dołączyć do świeżo upieczonych zwycięzców Ligi Mistrzów – FC Porto. Miał być zastępcą Deco, ale po kilku imponujących występach w swoim pierwszym sezonie na Dragao, nastolatek większość kolejnego spędził na ławce rezerwowych. Nie dogadywał się ze swoim trenerem Co Adriaanse. To będzie jeden z głównych motywów przewijających się przez całą karierę Brazylijczyka. Potrzebował wsparcia u trenera, żeby błyszczeć, inaczej dołował. Transfer do Werderu Brema w 2006 roku był dokładnie tym, czego Diego potrzebował. Na Weserstadion trafił pod skrzydła Thomasa Schaafa. Doświadczony szkoleniowiec wiedział dokładnie, jak obchodzić się z ogromnym, ale nieznośnym talentem. Słodził Brazylijczykowi, zbudował wokół niego grę swojej drużyny. Schaaf zdawał sobie sprawę z tego, że Diego nie można ganić, wręcz trzeba mu odpuszczać. Dlatego w Werderze konsekwentnie przymykano oko na dyscyplinę Brazylijczyka na boisku. Nie tylko trener tak robił, ale nawet kibice. Prawdopodobnie zawieszenie Diego na finał Ligi Europy w 2009 roku przeciwko Szachtarowi kosztowało bremeńczyków wygraną. Fani nie mieli pretensji do Ribasa, który kilka dni później asystował przy bramce Mesuta Oezila w finale Pucharu Niemiec. To był jego ostatni występ w Werderze, wszyscy o tym wiedzieli. Po 54 golach kibice nie mieli mu za złe, że odchodzi do Juve. Diego był bardzo wzruszony z tego powodu. “Kocham Werder!” – krzyknął w trakcie parady z Pucharem Niemiec.

Podobne wsparcie otrzymał w trakcie swoich pierwszych dni w Turynie, ale kiedy po obiecującym początku sezonu Bianconeri zaczęli zwalniać, zwalniał również Diego. Było wiele okoliczności tej sytuacji. Brazylijczyk dołączył do Juve w jednym z najbardziej burzliwych momentów w całej historii tego klubu. Spoglądając na sukcesy Barcelony z Pepem Guardiolą, trenerem ogłosili Ciro Ferrarę. Nawet nie wiedzieli, jak bardzo się pomylili. Legendarny obrońca doprowadził do katastrofy i został zwolniony w połowie sezonu. Prezydent Jean-Claude Blanc zaprzeczył plotkom głoszącym, że klub tak szybko zrezygnuje z usług Brazylijskiego zawodnika. “Diego to wciąż Diego” – powiedział Francuz. Jednakże, kiedy miejsce Blanca zajął Andrea Agnelli, a Beppe Marotta został dyrektorem generalnym, obaj panowie szybko pozbyli się Diego jako symbolu transferowych niewypałów poprzedniego zarządu. Ekspresowy powrót do Niemiec wydawał się mieć sens, ale Brazylijczyk nie przypadł do gustu kolejnym trenerom Wolfsburga. Miał kilka spięć ze Stevem McClarenem, a jego następca, znany z dyktatorskich zapędów Felix Magath spędził trochę czasu na powtarzaniu Diego, że nikt go na Wolfswagen Arena nie chce. Po roku został wypożyczony do Atletico i pomógł Rojiblancos wygrać Ligę Europy. Błyszczał pod przewodnictwem Diego Simeone, który objął zespół z Vicente Calderon w trakcie sezonu. Diego był zachwycony współpracą z Argentyńczykiem i ogromnie rozczarowany faktem, że klubu ze stolicy Hiszpanii nie stać na wykupienie go. Pomimo rozżalenia, Brazylijczyk zaliczył dobry sezon w Wolfsburgu i spoglądał z nadzieją w kierunku Atletico ostatniego lata. “Moje relacje z Simone są spektakularne” – oświadczył po ponownym dołączeniu do drużyny Rojiblancos. “Jest najlepszym trenerem, z jakim kiedykolwiek pracowałem i pomógł mi bardzo jako piłkarzowi i również jako człowiekowi“.

Simeone, tak jak Schaaf, zaakceptował Diego takim jakim jest. Nie jest ani Zico, ani Zidanem, Baggio czy Platinim. Diego to Diego. Frustrująco wadliwy, ale czasami spektakularny. Taki był od zawsze.

* – Tekst oryginalnie został opublikowany 9 kwietnia, przyp. red.

Autor: Mark Doyle
Tłumaczenie: Ouh_yeah
Źródło: www.goal.com
Zdjęcia pochodzą z galerii JuvePoland