Juventus vs Lechia cz. 1

Juventus FC 7-0 Lechia Gdańsk
Puchar Zdobywców Pucharów 1983/84 – I runda

6 lipca 1983 roku, punktualnie o godzinie 12:00 rozpoczęło się w genewskim hotelu “Intercontinental” losowanie pierwszej rundy europejskich pucharów 1983/1984. Niemożliwe – to chyba jakaś pomyłka – to na pewno żarty – na ogół w takim tonie komentowano wyniki środowego losowania. Rzecz jasna wszystkim chodziło o rywala gdańskiej Lechii. Przedstawiciel naszego futbolu trafił na Juventus Turyn! A przecież byli i tacy, którzy wierzyli, że Zbigniew Boniek i spółka wystąpią na stadionie we Wrzeszczu. Pucharowy los okazał się najlepszym reżyserem – wszak jeszcze niedawno lechiści walczyli z trzecioligowym Pomowcem Gronowo, a teraz staną oko w oko z jedną z najlepszych drużyn w Europie!

Komentarze po losowaniu:

Wiceprezes Lechii Gdańsk płk. Jan Oficjalski:

“Pierwsza moja reakcja, to duże zaskoczenie. Spotkanie w Gdańsku z tak utytułowanym rywalem o międzynarodowej renomie będzie olbrzymią atrakcją dla kibiców na Wybrzeżu”.

Główna księgowa Lechii Gdańsk Barbara Froese:

“Ja również w pierwszej chwili byłam zaskoczona, ale po chwili refleksji pomyślałam, że tak wspaniale dopingującym naszą drużynę kibicom należała się jakaś atrakcyjna nagroda i teraz w postaci Juventusu będą ją mieli. Wierzę, że spotkanie Lechia-Juventus w Gdańsku będzie niezapomnianym widowiskiem i jeśli nawet Lechii nie powiedzie się, to przynajmniej – jak mówi porzekadło – spadnie z dobrego konia”.

Kapitan Lechii Gdańsk Lech Kulwicki:

“Dowiedzieliśmy się o tym dopiero o godzinie 20:00. Nasi trenerzy znali wyniki losowania już kilka godzin wcześniej z radia, jednak nie zdradzili się z tym od razu. Dopiero w porze lekkiego wieczornego treningu “odkryli karty”, poprzedzając wszystko czymś w rodzaju totka, który wykazał, że jedynie Andrzej Salach spodziewał się, iż trafimy na Juventus. Można więc powiedzieć, że los zaskoczył nasze oczekiwania. Wprawdzie w Gdańsku, np. podczas honorowania nas w Ratuszu Głównomiejskim niektórzy życzyli nam od razu pojedynku z Barceloną albo Juventusem, ale były to życzenia wyrażane raczej pół serio. Kości zostały jednak rzucone. Juventus to wielka klasa, co nie oznacza, że od razu klękniemy przed nimi na kolana. Tak renomowany przeciwnik mobilizuje nas do bardzo starannego przygotowania. Zapewniam naszych kibiców, że uczynimy wszystko, co w naszej mocy, aby godnie wypaść w pojedynkach włoskim zespołem gwiazd, dołożymy swoją cegiełkę, by spotkania, zwłaszcza gdańskie, były niezapomnianymi widowiskami”.

Prezes Juventusu Turyn Giampiero Boniperti:

“Nie chcę być przedwczesnym prorokiem, ale wynik ostatniego meczu w Polsce był dla nas korzystny. Sądzę, że i tym razem będziemy zadowoleni”.

Trener Juventusu Turyn Giovanni Trapattoni:

“Losowanie okazało się dla nas dość szczęśliwe. Koniecznie musimy przejść pierwszy próg, aby odzyskać zaufanie po niemiłej niespodziance w Atenach. Dzięki Bońkowi będziemy mieli pełne rozeznanie możliwości przeciwnika”.

Dziennikarzowi “Przeglądu Sportowego” udało się przeprowadzić wywiad z Polakiem grającym w Juventusie – Zbigniewem Bońkiem:

Jaki był wówczas Juventus Turyn? Był 20-krotnym mistrzem Włoch – ostatni raz zdobył to trofeum rok wcześniej, a w sezonie 1982/1983 uplasował się na drugiej pozycji w lidze włoskiej. 7-krotnie w swojej historii zdobywał Puchar Włoch, był także finalistą Pucharu Europy, który odbył się kilka tygodni wcześniej i który Juventus minimalnie przegrał z Hamburgerem SV 0:1. O ówczesnej sile turyńskiego klubu niech świadczy także fakt, że aż sześciu jego zawodników grało w drużynie narodowej Włoch, która rok wcześniej wywalczyła tytuł Mistrza Świata! W meczu finałowym wspomnianych mistrzostw, które odbyły się w Hiszpanii w roku 1982 i w którym Włochy pokonały drużynę RFN 3:1, wystąpili następujący piłkarze Juventusu: Dino Zoff (który jednak postanowił zakończyć karierę), Claudio Gentile, Antonio Cabrini, Geatano Scirea, Marco Tardelli oraz Paolo Rossi. Dwaj ostatni wpisali się w tym meczu na listę strzelców, a Rossi został nawet królem strzelców całego turnieju! Nie sposób pominąć także “cudzoziemców” grających w Juventusie – Michela Platiniego i Zbigniewa Bońka, którzy także zostali medalistami hiszpańskich Mistrzostw Świata.
To chyba wystarczy, żeby zobrazować wielką potęgę ówczesnej drużyny Juventusu, z którą nie mogła się równać nawet najlepsza polska drużyna, a co dopiero świeżo upieczony drugoligowiec…

Oto kadry obu zespołów z początku sezonu 1983/84:


JUVENTUS FC

Bramkarze: Luciano Bodini (29 lat); Stefano Tacconi (26 lat)

Obrońcy: Sergio Brio (27 lat); Giuliano Luca Burgato (19 lat); Antonio Cabrini (26 lat); Nicola Caricola (20 lat); Claudio Gentile (30 lat); Gaetano Scirea (30 lat); Massimo Storgato (22 lata)

Pomocnicy i napastnicy: Zbigniew Boniek (27 lat); Massimo Bonini (24 lata); Giuseppe Furino (37 lat); Domenico Penzo (30 lat); Michel Platini (28 lat); Claudio Prandelli (26 lat); Paolo Rossi (27 lat); Marco Tardelli (29 lat); Beniamino Vignola (24 lata)

Trener: Giovanni Trapattoni

LECHIA GDAŃSK

Bramkarze: Tadeusz Fajfer (24 lat); Marek Woźniak (20 lat)

Obrońcy: Aleksander Cybulski (21 lat); Lech Kulwicki (32 lata, kapitan); Andrzej Marchel (19 lat); Walenty Omeljaniuk (30 lat); Dariusz Raczyński (21 lat); Andrzej Salach (24 lata); Andrzej Wydrowski (18 lat)

Pomocnicy i napastnicy: Krzysztof Górski (25 lat); Jacek Grembocki (18 lat); Roman Józefowicz (25 lat); Maciej Kamiński (24 lata); Jarosław Klinger (23 lata); Marek Kowalczyk (22 lata); Zbigniew Kowalski (25 lat); Jerzy Kruszczyński (24 lata); Jarosław Pajor (18 lat); Ryszard Polak (24 lata); Dariusz Wójtowicz (18 lat)

Trener: Jerzy Jastrzębowski; II trener: Józef Gładysz

W sierpniu 1983 roku piłkarze Lechii wybrali się na dziesięciodniowe tournee do Włoch. Lechia wygrała 7:2 z drużyną klasy okręgowej Forte del Marmi, a następnie pokonała II-ligową Spezię 4:1. Gdańscy futboliści przenieśli się też na krótko do Szwajcarii, gdzie przegrali 1:3 z pierwszoligowym Lugano, a na zakończenie włoskiej eskapady, w najbardziej widowiskowym meczu, zremisowali 3:3 z II-ligową Biellą. Następnie pojechali bezpośrednio na ligowy mecz do Opola.
Spośród zawodników Lechii, najwięcej pochwał zebrał od miejscowych obserwatorów skuteczny napastnik, nowy nabytek gdańskiego klubu (przybyły z Arkonii Szczecin) – Jerzy Kruszczyński.
Przed meczem sporo wywiadów udzielał Zbigniew Boniek, często nazywany w prasie “Zibi”. Między innymi argumentował słabość gdańskiego drugoligowca warunkami gry, w jakich przyjdzie mu się zmierzyć z Juve. Wieczorowa pora meczu, 70-tysięczna widownia, sztuczne oświetlenie, to sprawy calkiem nieznane pucharowemu beniaminkowi. Tu miał Zibi rację, choć ostatnie stwierdzenie, że na stadion we Wrzeszczu przychodzi nie więcej, niż 5 tysięcy kibiców, nie odpowiadało prawdzie.

Wypowiedział się też trener Lechii Jerzy Jastrzębowski:

“Bądźmy realistami – nie przyjechaliśmy po to, żeby osiągnąć jakiś wielki sukces na Stadio Comunale. Remis byłby naszym marzeniem. Z minimalnej przegranej, np. różnicą jednej bramki, też nie będziemy się martwić…”

1 runda Pucharu Zdobywców Pucharów 1983/1984

14.09.1983, 20:30, Stadio Comunale w Turynie

Juventus FC 7-0 Lechia Gdańsk

1:0 Michel Platini 18′

2:0 Domenico Penzo 24′

3:0 Michel Platini 26′

4:0 Domenico Penzo 28′

5:0 Domenico Penzo 60′

6:0 Domenico Penzo 67′

7:0 Paolo Rossi 75′

Juventus: Stefano Tacconi, Claudio Gentile, Gaetano Scirea, Sergio Brio, Antonio Cabrini (30′ Nicola Caricola), Marco Tardelli, Massimo Bonini, Zbigniew Boniek, Michel Platini (60′ Lirioli), Paolo Rossi, Domenico Penzo.

Lechia: Tadeusz Fajfer, Zbigniew Kowalski, Lech Kulwicki, Andrzej Salach, Aleksander Cybulski (70′ Andrzej Marchel), Jacek Grembocki (73′ Roman Józefowicz), Marek Kowalczyk, Maciej Kamiński, Jerzy Kruszczyński, Dariusz Wójtowicz, Ryszard Polak (50′ Krzysztof Górski).

Żółte kartki: Zbigniew Kowalski (Lechia)

Sędzia: F. Nazare (Portugalia)

Widzów: 40.000 lub 55.000 (różnie według różnych źródeł)

Tak więc piłkarze Lechii wywieźli z Turynu pokaźny bagaż bramek. Mimo, że wynik jest jednoznaczny, to gdańszczanie zasłużyli na pochwałę za ambicję i prowadzenie otwartej gry, choć to ich właśnie zgubiło, jeśli chodzi o tak wysoki rezultat.

Futboliści Lechii Gdańsk przystąpili do meczu mocno skoncentrowani i wyraźnie bez kompleksów wobec utytułowanego przeciwnika. Juventus atakował, ale grał początkowo jakby ospale, stosując atak pozycyjny. Gdańszczanie w tym czasie bronili się uważnie, stosując od czasu do czasu kontrataki. (1:0) Nadeszła jednak fatalna 18 minuta meczu, kiedy to po dośrodkowaniu bramkarz Fajfer złapał piłkę, ale w powietrzu zderzył się Salachem, piłka wypadła mu z rąk i trafiła wprost pod nogi Platiniego. Francuz spokojnie posłał piłkę do siatki.

W tym momencie ambitni gdańszczanie popełnili chyba błąd i usiłując zdobyć wyrównującą bramkę poszli do przodu, a na to tylko czekali gospodarze. W 21 minucie Rossi strzelił w słupek. (2:0) Trzy minuty później Juventus przeprowadził kolejną “kontrę” – dośrodkowanie z lewej strony i po błędzie stoperów Lechii Gdańsk nie pilnowany Penzo strzelił bramkę z ok. 5 metrów.

(3:0) Lechia nadal próbowała atakować, lecz w 26 minucie nie pilnowany Platini oddał plasowany strzał – Fajfer był bez szans. (4:0) Nie minęły jeszcze 3 minuty, a kolejna kontra Włochów przyniosła bramkę Juvetusowi – kapitalnym strzałem popisał się Boniek, Fajfer padając zdołał odbić piłkę, ale przed dobitką nie pilnowanego na polu karnym Penzo, skapitulował.

Gdańszczanie nadal prowadzili otwartą grę, ale ich akcjom brak było wykończenia, dynamiki i celnego strzału. Za to piłkarze Juventusu strzelali dużo i celnie, a co gorsza dla nas – skutecznie. Większość bramek padła po ewidentnych błędach środkowych obrońców Lechii. Nie można było bezkarnie pozostawiać swobody poruszania się na polu karnym zawodnikom tej miary, co Boniek, Platini, czy Rossi. Zostaliśmy srodze za to skarceni.

Po przerwie obraz gry nie ulega zmianie – Lechia ciągle prowadzi otwartą grę, a kontrataki Juventusu przynoszą kolejne bramki. (5:0) W 60 minucie Penzo znalazł się sam 7 metrów od bramki biało-zielonych i nie miał kłopotów z umieszczeniem piłki w siatce.

(karny) Kilka minut później na polu karnym sfaulowany został Boniek. Sędzia podyktował rzut karny, jednak Fajfer pokazał swoją klasę. Egzekutorem był Rossi – rok wcześniej król strzelców piłkarskich Mistrzostw Świata. Celnie strzelił w prawy róg bramki Lechii, ale Fajfer znakomicie wyczuł jego intencje, rzucił się i końcami palców wybił piłkę na rzut rożny! Kilkadziesiąt tysięcy włoskich kibiców długo oklaskiwało wyczyn naszego bramkarza.

(6:0) W 67 minucie Boniek podał do Penzo, a ten już po raz czwarty umieścił piłkę w siatce. (7:0) Wreszcie w 75 minucie Rossi zrehabilitował się za niewykorzystanie karnego i mimo asysty obrońców na polu karnym Lechii zmusił do kapitulacji Fajfera. A więc Juve skopiował ligowy rezultat z Ascoli, kiedy to kilka dni wcześniej wygrał w identycznym stosunku…

Ostatnie minuty meczu, to rozpaczliwe ataki Lechii, pragnącej zdobyć choć jedną bramkę, jednak nie udało się…

Oczywiście Lechia Gdańsk nie musiała przegrać tak wysoko. Wystarczyło skupić wszystkich zawodników w pobliżu własnej bramki, wybijać piłkę jak najdalej, posyłać ją na aut, albo nawet na trybuny. Jednak Lechia postanowiła stoczyć otwartą walkę ze sławnym Juventusem, 20-krotnym mistrzem Włoch i finalistą ostatniego Pucharu Europy. I dzięki takiej właśnie, odważnej postawie zaskarbiła sobie sympatię kibiców w Turynie, którzy radowali się ze zdobycia bramek przez Domenico Penzo, czy Michela Platiniego, ale także nagradzali brawami śmiałe niekiedy ataki młodych gdańskich piłkarzy.

Zresztą piłkarze Lechii odgryzali się przeciwnikom, jak tylko mogli, a na ich plus należy zapisać, że do końca walczyli bardzo dzielnie i choć przewagę miał Juventus, to jednak Tacconi też miał okazje, żeby popisać się swoim bramkarskim kunsztem. Biało-zieloni uparcie dążyli do zdobycia przynajmniej jednej bramki, były nawet niezłe ku temu okazje (np. rzut wolny pośredni z odległości 5 metrów od bramki Juve), ale wysiłki jej młodych zawodników tym razem nie zostały uwieńczone powodzeniem. Mijałoby się z celem wytykanie błędów, różnicowanie ocen poszczególnych piłkarzy Lechii. Starali się wszyscy, jak tylko mogli. Była jednak wyraźna różnica pomiędzy niedawnym trzecioligowcem, a ówcześnie drugoligowcem (Lechia), a jedną z najlepszych drużyn Europy (Juventus Turyn).

Kiedy bohaterowie spektaklu opuścili plac gry, tylko część widowni udała się do domów. Co bardziej rozmiłowani w futbolu “tifosi” zaczęli oblegać szatnie – przede wszystkim swoich rodaków, choć autografy rozdawali również i gdańszczanie.

Tymczasem do szatni lechistów przyszedł Zbyszek Boniek, bo choć na murawie przeciwnik, to poza nią kolega. Pod natryskiem powiedział: “Wolę z wami”. Złożył też oświadczenie dla prasy, że wiele jedenastek z całego globu chciałoby zagrać przeciwko Juve na tym stadionie, nawet gdyby miała je spotkać klęska. Powiedział także, że gdyby biało-zieloni wytrzymali jeszcze kwadrans bez straty bramki, to mogłaby być głupia dla Juventusu sytuacja – nerwowość już zaczynała się wkradać w ich szeregi.

Większość lubujących się w barwnych i dosadnych określeniach dzienników włoskich było zdania, że Lechia zapłaciła frycowe za start w europejskich rozgrywkach pucharowych na Stadio Comunale. Dotkliwą porażkę z Juventusem nazwano ceną debiutu gdańskich “żółtodziobów”, zwłaszcza że przeciwnikiem biało-zielonych był zespół słynnych turyńskich “profesores”. Czwartkowe dzienniki podkreślały przy tym czupurność Lechii, która niczym uderzone dziecko chciała szybko odrobić straty, rozwinęła otwartą grę, co jest widowiskowe, ale zostało mocno skarcone przez Juve. Turyńczyczycy to mistrzowie w szybkim ataku i po napotkaniu rozluźnionych szyków obronnych gdańszczan, błyskawicznie przedostali się pod ich bramkę, gdzie 30-letni Domenico Penzo był prawdziwym postrachem Fajfera.

Dziennikarz “It Giomale di Vicenza” Michele Merio:

“Myślę, że Lechia uzyska w Gdańsku znacznie korzystniejszy dla siebie wynik, choć w dalszym ciągu faworytem pozostają gwiazdy z Turynu. Muszę powiedzieć, że wasi piłkarze zdobyli sobie dużą sympatię we Włoszech. Za odwagę i ambicję. Lechia to jeszcze zespół niedoświadczony, przed którym dopiero przyszłość. W każdym razie podobali nam się poszczególni zawodnicy, a zwłaszcza ten oznaczony numerem “11” (Kruszczyński)”.

Oprócz Kruszczyńskiego, prasa włoska przyznała najwyższe noty w zespole Lechii także Fajferowi, Kowalczykowi i Grembockiemu.

Uważnym obserwatorem meczu był 41-letni wówczas Dino Zoff – od sierpnia szkolący swoich następców, jako asystent trenera Trapattoniego. Znakomity niegdyś bramkarz w takich słowach wypowiadał się po spotkaniu w Turynie:

“Przecież każdy zdawał dobie sprawę, że Juve jest zdecydowanym faworytem. Lechia miała bardzo dobry początek. Przez ponad kwadrans gdańszczanie grali, jak z nut, a zawodnicy oznaczeni numerami 9 i 8 (Grembocki i Kowalczyk) popisali się nawet efektownymi zagraniami technicznymi. Żal mi trochę polskiego bramkarza, wiem dobrze, jak czuje się zawodnik występujący na tej pozycji, który musi przeżywać rozpacz po takim błędzie. Lechia i tak by przegrała, ale jej porażka nie musiała się zacząć od tak przykrej historii. Po utracie bramki Lechia porzuciła dyscyplinę taktyczną i to ją, w meczu z takimi lisami, jak moi koledzy, zgubiło. Ale brawo za odwagę!”

Trener gdańszczan Jerzy Jastrzębowski także podkreślał złamanie przez jego podopiecznych wpajanych im założeń taktycznych:

“Czy mam prawo wymagać coś więcej od zawodników, którzy jeszcze kilka miesięcy temu występowali na wiejskich boiskach w III lidze? Pewnych barier nie sposób natychmiast przeskoczyć. Była to dla drugoligowej Lechii przykładna lekcja, która unaoczniła, jak wielka jest różnica między drużyną światowej klasy, a naszą. Nasz zespół otrzymał niezwykle surową lekcję. Miejmy nadzieję, że przyniesie ona w przyszłości sporo pożytku”.

Kapitan Lechii Gdańsk Lech Kulwicki:

“Nie mieliśmy żadnych szans. A jednak szkoda, wielka szkoda, że straciliśmy aż tyle goli. Siedem to bardzo dużo – gdybyśmy zagrali uważniej w obronie, to mogło się skończyć na czterech”.

Piłkarz Juventusu Turyn Zbigniew Boniek:

“To nie jest wina Lechii, że tak wysoko przegrała. Przecież oni starali się, jak mogli, ale nic więcej nie byli w stanie zdziałać”.

Bardzo serdecznie – a było już ponad godzinę po meczu – włoscy kibice żegnali odjeżdżający z gdańszczanami autokar. Ładny gest, który warto zapamiętać. A w autokarze, odwożącym gdańską ekipę po meczu do oddalonej o 40 km od Turynu miejscowości Asti, wszyscy byli pod wrażeniem znakomitej gry Juventusu, uznali też, że “profesores”, to jednak o dwie klasy lepsi od nich futboliści, przed którymi trzeba schylić czoła. Imponowało lechistom głównie demonstrowane przez turyńczyków przyspieszenie i wielka umiejętność błyskawicznego wykorzystywania sytuacji, gdy przeciwnik popełni błąd w wyprowadzaniu piłki. Przyznali też, że wpływ na ich postawę miał wypełniony 55 tysiącami widzów wspaniały stadion, atmosfera, doping na rzecz Juve. Byli jakby pod presją tej atmosfery – po raz pierwszy grali bowiem przed tak liczną widownią.

Jednak z piłkarzy Lechii, mimo że bardzo wyraźnie ustępowali przeciwnikowi, nikt się nie śmiał, nikt podczas meczu ich nie wygwizdał. Wyrobieni kibice turyńscy zrozumieli, że ambitni i waleczni Polacy przyjmując otwartą walkę ze słynnymi “internacjonałami”, nie chcieli psuć widowiska zorganizowanego przecież dla publiczności.

Na mecz do Turynu udało się 94 kibiców z Gdańska, z których 40 po meczu poprosiło o azyl we Włoszech…

Autor: Michał Jerzyk

Źródło: www.90minut.pl, www.lechia.gda.pl

Wyszukał: DeeJay