Kop w prawo
Mógł być telewizyjnym ekspertem, komentatorem, działaczem lub w inny sposób odcinać kupony od dawnej popularności. Czyli robić to, co większość jego kolegów z boisk. Miał praktykę, wiedzę, prezencję. Jednak poszedł swoją drogą, która zaprowadziła go za kratki.
Gdyby nie brak takiego szczegółu jak happy end, o historii z Michele Padovano w roli głównej można by powiedzieć, że takie właśnie wszyscy lubimy najbardziej.
Michele Padovano może w więzieniu spędzić więcej czasu niż na boiskach Serie A, gdzie największe sukcesy odnosił z Juventusem.
Pokonał Real
Był królem prowincji. Napastnikiem rozpalającym do czerwoności serca i głowy kibiców Cosenzy, Pisy, Napoli, Genoi i Reggiany. Grał efektownie, musiały się podobać jego rajdy po lewym skrzydle, soczyste uderzenia lewą nogą i rzadko spotykana umiejętność gry głową. Nigdy nie strzelał goli na pęczki, ale ich pięknem dałoby się obdzielić kilku większych od niego napastników. Mimo to salony w Mediolanie, Turynie i Rzymie były dla niego zamknięte. Wydawało się, że na zawsze. I oto niespodziewanie urodę niemłodego już, bo 29-letniego kopciuszka, który akurat z Reggianą spadł do Serie B, dostrzegł Marcello Lippi, który otworzył mu drzwi do swojego królestwa.
Dzięki niemu trafił do Juventusu. Wielkiego Juventusu, z którym w dwa lata zdobył wszystkie najbardziej prestiżowe trofea w klubowym futbolu: od mistrzostwa Włoch przez Ligę Mistrzów do Pucharu Interkontynentalnego. Oczywiście za gwiazdy robili Alessandro Del Piero, Didier Deschamps, Gianluca Vialli, Fabrizio Ravanelli, później Zinedine Zidane i Alen Boksić, ale Padovano nie był w tym towarzystwie nikim. Dołożył cegiełki w niemal każdy z tych sukcesów. W Serie A w 42 meczach w biało-czarnych barwach strzelił 12 goli, ale najpiękniejszą kartę zapisał w pucharach. W sezonie 1995-96 na drodze Starej Damy do półfinału Champions League stanął Real Madryt, który w Turynie bronił jednobramkowej zaliczki z Santiago Bernabeu. W rewanżu w 16 minucie stratę odrobił Alessandro Del Piero, a w 53 awans zapewnił Padovano.
W finale przeciwko Ajaksowi Amsterdam na kwadrans przed końcem regulaminowego czasu gry zastąpił Ravanellego. Doszło do rzutów karnych, podszedł do piłki jako trzeci piłkarz Juve i pokonał Edwina van der Sara. Puchar pojechał do Turynu. W styczniu 1997 roku mistrz Włoch rozbił PSG w Parku Książąt w pierwszym meczu o Superpuchar Europy. Do Padovano należały dwa z sześciu goli i był to ostatni z jego wielkich balów. Ponownie wchłonęła go prowincja, choć zagraniczna. W 2001 w wieku 35 lat zakończył piękną karierę, w której w pełni wykorzystał szansę, jaką dał mu los i Lippi. Później od czasu do czasu jego twarz pojawiała się w programach sportowych, coś komentował, kogoś chwalił lub skrytykował. Próbował roli działacza. Powoli piłkarski świat o nim zapominał, miał nowych bohaterów na boisku, lepszych mówców w telewizji. I Padovano żył bez niepokoju w medialnej ciszy do 2006 roku.
100 tysięcy w pudełku
W maju tamtego roku jednym z głośniejszych tematów we Włoszech była skuteczna akcja policji przeciw przemytnikom narkotyków. Aresztowano 33 osoby, zatrzymano towar o wartości przekraczającej 14 milionów euro. Wśród podejrzanych, co oczywiście podniosło rangę wydarzenia, znalazło się trzech byłych piłkarzy Juventusu: Vialli, Caricola i Padovano. Pierwszemu zarzucono zakup na użytek osobisty, drugiemu rozprowadzanie zakazanego towaru, a trzeci był wkopany po uszy. Miał finansować przestępczy proceder, inwestować w niego swoje środki: dwa razy po 100 tysięcy euro, które przekazał szefowi bandy niejakiemu Luce Mosole, prywatnie przyjacielowi z dzieciństwa. To on nadzorował przemyt haszyszu z Maroka do Włoch przez Hiszpanię w tirach przewożących pomarańcze.
Okazało się, że policja wzięła pod lupę jednego i drugiego już w 2004 roku, kiedy Padovano chciał zdeponować w jednym z urzędów pocztowych 100 tysięcy euro, które przyniósł w pudełku na buty. Z kolei jego przyjaciel obracał pokaźnymi kwotami, choć oficjalnie był bezrobotny.
Skandal gwałtownie wybuchł i gwałtownie ucichł. Obudził się na nowo po pięciu latach. W grudniu 2011 roku zapadły wyroki w pierwszej instancji. Padovano uznano za winnego finansowania i czerpania zysków z przemytu narkotyków, ale uniewinniono od oskarżenia o organizowania samego przemytu, dlatego sąd nie przychylił się do wniosku prokuratora żądającego 24 lat więzienia. Skazał byłego piłkarza na 8 lat i 8 miesięcy. Wyrok się uprawomocni po orzeczeniu sądu apelacyjnego.
Na tym nie koniec kłopotów Padovano. Znalazł się też na liście oskarżonych w sprawie śmierci Donato Bergaminiego. W latach 80. razem grali w Cosenzy, byli wielkimi przyjaciółmi i nagle Bergamini popełnił samobójstwo, rzucając się pod ciężarówkę. Taka była początkowa wersja. Później ją wykluczono. Pojawiły się za to mafia, handel narkotykami, zabójstwo i jedna z nitek prowadząca do Padovano.
Autor: Tomasz Lipiński
Źródło: Piłka Nożna (01/2012)
Wyszukał: Juras_Senat
widocznie byl bardzo przywiazany do stroju w czarno biale paski skoro chcial zalozyc je jeszcze raz ;
A ze G.Vialli jara, to nie wiedzialem xD
Szkoda faceta, choc w pewien sposob sam jest sobie winny, glupi nie jest musial wiedziec w co sie pakuje i jakie jest ryzyko. Mimo wszystko mam nadzieje ze jak posiedzi troche w pierdlu, przemysli wszystko i wyjdzie na wlasciwa droge...
W piłce nożnej plus jest artykuł o Claudio Marchisio.
Ciekawa historia, powiedziałbym nawet, że filmowa 😀 Wielka piłka, mafia, narkotyki, zabójstwo 😛 Tylko jak wcześniej powiedział deszczowy szkoda, że w tych machlojkach pojawia się nazwa Juventus.
Kocham artykuły Pana Lipińskiego, szczególnie te o Juve. I oby panie Tomku takowych jak najwięcej, więcej, więcej, a nawet jeszcze więcej. 🙂
Padovano.. ot taki fredzio. Wykształcenia wielkiego nie miał. Kasa była to się imał "różnych takich tam". Miłego pobytu w pace i remember Misiaczku - nie schylaj się po mydełko pod prysznicem.
Jak to leci? Sadzić! Palić! Zalegalizować! 😉
wiedzial co robi wiec nie jest mi go szkoda
każdy sobie rzepke skrobie. jak już robic ciemne interesy to z głowa na karku. U niego chyba głowa do noszenia czapki posłużyła 😛
no to się chłopak nie popisał
@deszczowy: tego poetę, co to teraz pisze:
"Jeśli nie dostanę na własność kancelarii pi****lę, nie idę do Bronka, pruje się całość niczym koronka"?
Szkoda Padovano, ale wiedział dobrze w co się pakuje... Faktycznie, na pocztę ze 100 000 w pudełku po butach - amatorszczyzna i czysta głupota...
Że zacytuję pewnego poetę...
"Czy warte jest
Czy warte to wszystko, czy czynić upadek?"
Wiedział, w co gra. Szkoda tylko, że znowu w kontekście jakichś brudnych spraw i sprawek pojawia się nazwa "Juventus".
Na pocztę w pudełku po butach sto tysięcy?? Amator!!!
pamiętam go dobrze jak śmigał bo boisku. To były piękne czasy wielkiego Juventusu.
ja go mimo wszystko lubię. w sensible world of soccer wprawdzie wolno biegał, ale bramki czasem strzelał 😀
Oceniać Michele łatwiutko, ale powiedzcie mi kto dziś na boku nie dorabia, co?? Chyba tylko, ten kto w ogóle nie pracuje, komu rodzice finansują codzienność, przyjemności i zachcianki... Ja go nadal szanuję, i to nie tylko za osiągnięcia sportowe, ale również za zaradność, pomysłowość i za trzymanie ze swoimi ziombelkami. Najśmieszniejsze w tym wszystkim jest to, że użytkownicy piszą teksty w stylu: "... wiedział w co się pakuje", a kto z Was łosie jointa nie zapalił?? przypominam, że u nas za posiadanie 0,5 g suszu jeszcze w ubiegłym roku sądy orzekały 18 m-cy pozbawienia wolności, no chyba że oskarżony poszedł na współpracę z organami ścigania. We Włoszech polityka antynarkotywka jest zupełnie inna, tam można mieć jaranie na własny użytek, więc Viallemu nic nie grozi. A co do Michele, to oby tylko Pan P. się nie rozpruł...