O tym, jak bestia pożarła piękno
Być może hołd Juventusowi powinno się oddać tytułem: W siódmym niebie, ale taki sugerowałby idylliczny krajobraz i nie byłby prawdziwy. Stara Dama pierwsza dobiegła do mety bardziej jak Paula Radcliffe, czyli w świetnym tempie i brzydkim stylu.
Do kolejnego wyścigu Juve stanęło z najstarszą kadrą w lidze, czyli żadna tam nowina. Co innego przekonanie, że to siedemnasty i ostatni sezon w karierze Gianluigiego Buffona. Z tego powodu miał to być dla niego rok szczególny i już od samego początku taki był.
Pożegnanie legendy
W dniu inauguracji on, człowiek, okazał się lepszy od niej, maszyny, i obronił pierwszy w historii Serie A rzut karny podyktowany przez VAR. Od razu więc wchodzimy na znane, ale niezmiennie grząskie terytorium: Juventus a sędziowie. Słusznie – już po 37 kolejce – dyrektor Giuseppe Marotta zauważył, że to siódme scudetto o tyle smakuje lepiej, że zostało wywalczone pod czujnym okiem VAR. Gdyby akurat teraz doszło do detronizacji mistrza, natychmiast podane w złośliwą wątpliwość zostałyby poprzednie tytuły.
Nie sposób odnieść się do wszystkich kontrowersji, którymi obficie sypnął oczywiście i ten sezon, ale z udziałem Juventusu wryły się w pamięć dwie. Po meczu z Atalantą w Bergamo wielką ochotę wyciągnąć wtyczkę nowej technologii miał Massimiliano Allegri, którego oburzyły okoliczności anulowania gola Mario Mandżukicia. Bo też nastąpiło to w wyniku popełnionego grubo (akcję) wcześniej faulu Stephana Lichtsteinera. Oj, gdyby tak bardzo krytyczny na początku wobec VAR trener wiedział, jak boleśnie odczuje jego nieobecność w Lidze Mistrzów… Drugi głośny ligowy przypadek zdarzył się w 35 kolejce. Tym razem Juventusowi się upiekło, bo faul Miralema Pjanicia na Rafinhi zakwalifikowałby na drugą żółtą kartkę nawet kibic siedzący w najwyższym rzędzie San Siro. Zmieszany później z błotem sędzia Daniele Orsato kolorów nie użył.
Niespełna 24 godziny po zwycięstwie nad Interem Buffon mógł poczuć się czempionem i rekordzistą: nikt przed nim nie zdobył dziewięciu mistrzowskich tytułów. Za chwilę dorzucił osiemnaste juventusowe trofeum w postaci Pucharu Włoch. Doszedł na drugi – wielkości 656 meczów – klubowy szczyt. W 300 zachował czyste konto, w sumie puścił 518 goli. W siedmiu ostatnich sezonach nie dał się pokonać w 117 meczach. Nim 17 maja wzruszył się do łez na konferencji prasowej, oznajmiając zakończenie turyńskiego rozdziału, który rozrósł się do rozmiarów encyklopedii, wrzucił do śmietnika serce sędziego Michaela Olivera. A wraz z nim nadzieję na triumf w Lidze Mistrzów.
Swój warsztat zostawił w pewnych rękach i jeszcze pewniejszych nogach. Skoro Wojciech Szczęsny podczas dwóch miesięcy leczenia się Legendy i w każdej innej sytuacji powołania pod broń dawał gwarancję bezpieczeństwa, nie ma powodów myśleć, żeby w przyszłym sezonie było inaczej.
Buffon przegonił historię, powoli ją dogania Allegri. Już zrównał się z Carlo Carcano, który w latach 30. XX wieku doprowadził Juve do czterech tytułów z rzędu, i patrzy wyżej. Był w tym sezonie jak serialowy Bednarski. Starsi czytelnicy wiedzą, kto zacz, młodszych odsyłamy do “internetów” z następującym cytatem z piosenki, w którym podmieniliśmy tylko nazwisko głównego bohatera:Allegri zna swój fach i trud.
Na ligowym froncie to bez wątpienia on robił decydującą różnicę. Godny jego rywal Sarri malował pięknie, ale ciągle tymi samymi farbami i kolorami. Do znudzenia i zmęczenia. Okazał się schematycznym artystą. Allegri na tym tle wyglądał na rzemieślnika, ale szalenie uniwersalnego i pewnego tego, co robi. Nie bał się korzystać z całej palety barw. Robił to z rozmachem i brawurą. Wiedział, że tak postępując, na dłuższą metę zyska więcej. Sarri ciągle pracował nad ulepszaniem jednego obrazu, Allegri w tym czasie namalował kilkanaście.
W 38 kolejkach wystawiał 37 różnych składów. Rotował, zmieniał, uczył się na błędach. Naprawiał. “Zawsze umiałem naprawiać, zrobię to i tym razem ” – powiedział po meczu z Sampdorią (2:3) w 13. kolejce. To był pierwszy punkt zwrotny w tym sezonie. Tak jak dwa sezony temu porażka z Sassuolo czy rok temu mecz z Lazio. Przeszedł na system trójką w pomocy, gdzie pole do popisu i biegania otworzył przed Blaise’em Matuidim. Machina ruszyła i co spotkała na drodze, miażdżyła. W 16 następnych meczach straciła jednego gola (między 19 listopada a 31 marca z 24 rozegranych na czysto zakończyła 21), zanotowała 14 zwycięstw i po 27 kolejce wyszła na prowadzenie, którego już nie oddała.
Allegri, jak przystało na taktycznego kameleona, nie trzymał się jednego schematu. Czasami robił coś z niczego. O tym, jak wprowadzając bocznych obrońców, można odmienić oblicze drużyny i wygrać przegrany mecz, na przykładzie cudu na Wembley powinno się uczyć kilka roczników na trenerskich kursach. Na co dzień trzymał gwiazdy w ciągłej niepewności, mówiąc: “Siedzenie na ławce nikomu nie zaszkodziło, a pozwala więcej biegać “. Sporo na ten temat mogliby powiedzieć nowi i pokorni: Douglas Costa i Federico Bernardeschi, którym mniej więcej do stycznia wypominano cenę odwrotnie proporcjonalną do liczby goli, asyst, a nawet minut na boisku. Do pionu trener stawiał Paulo Dybalę, któremu raz puściły nerwy i w proteście przeciw zmianie w Lizbonie ze Sportingiem cisnął mięsem i ochraniaczami. Drugi raz podobnej sceny nie odważył się odegrać, mimo że na miejsce w podstawowym składzie liczyć nie mógł. Na wieść, że finał Pucharu Włoch obejrzy z boku, musiał zdusić w sobie złość Gonzalo Higuain, też często luksusowy rezerwowy. Publicznie nie stroił fochów, tylko podnosił się z ławki i strzelał. Jak z Olympiakosem w Lidze Mistrzów.
Niewyraźne HD
Rozdzielczość HD niespodziewanie mocno zakłócała biało-czarny obraz. Jak było D, brakowało H i na odwrót. W całym długim sezonie, na który złożyły się 54 mecze, tylko w sześciu strzelali razem. Lepiej zaczął Dybala, którego nominacja do nowej dziesiątki uskrzydliła i wyniosła aż do 23 września. Do tego czasu 12 goli w ośmiu meczach, w tym dwa wyjazdowe hat-tricki. Następie spikował do dwóch bramek w 17 spotkaniach, by dwoma trafieniami przypomnieć o sobie 30 grudnia i 6 stycznia znów zniknąć z powodu kontuzji. Jak szalał Dybala, cicho siedział Higuain, któremu w pewnym momencie uzbierało się 706 minut bez gola. Jak młodszy dostał zadyszki, przyspieszył starszy. Heroiczny był jego występ w Neapolu, do którego przystąpił cztery dni po operacji ręki i po asyście Dybali został bohaterem. W lutym doczekał się pierwszego hat-tricka dla Juventusu.
W marcu i aż do połowy kwietnia znów wyżej podskakiwał Paulo. Jego kapitalna akcja na Stadio Olimpico i gol z Lazio w 93. minucie przy równoczesnej porażce Napoli z Romą usadziły Juventus na fotelu lidera. Z Tottenhamem po blisko rocznej przerwie przełamał się w Lidze Mistrzów. Na miarę gola Dybali w Rzymie było trafienie Higuaina na San Siro z Interem.
Niby w naprawdę ważnych momentach stawali na najwyższym stopniu podium, ale obaj stanowczo często zawodzili. Z jednej strony walczyli o miano najskuteczniejszego w drużynie (pojedynek wygrał Dybala), z drugiej prześcigali się w kolekcjonowaniu tytułów najsłabszych zawodników meczu. Według punktacji La Gazzetta dello Sport chyba wyszło na remis. Jeśli nawet w ich grze pojawiały się gole, to za mało bywało jakości i regularności. Czegoś, co pozwoliłoby ustawić ich w jednym szeregu z najlepszymi na świecie. Albo świetnie, albo klapa – takie wahanie gwiazdom nie przystoi.
Zwłaszcza rozregulowany Dybala, który zaliczył sezon z trzema hat-trickami i największą w karierze liczbą goli, paradoksalnie zrobił w porównaniu do poprzedniego sezonu krok w tył. W skaczącym obrazie HD poniekąd przeglądał się cały Juventus, dla którego lodem na rozgrzane wygranym dubletem głowy powinny być obrazki z obu meczów z Tottenhamem czy rewanżu z Napoli, kiedy włoski Guliwer zamieniał się w liliputa i długimi minutami nie umiał robić nic poza przeszkadzaniem.
Podanie od przyjaciela
W 93. minucie zabrakło go przy Lucasie Vazquezie i przy Kalidou Koulibalym. Gdyby był, to z tego sezonu Juventusu prawdopodobnie zniknęłyby prawie wszystkie plamy. Z Realem zostawił brudną robotę do wykonania Medhiemu Benatii. Z Napoli szybko opuścił posterunek z powodu kontuzji i znów Marokańczyk nie dał rady. Mowa o piłkarzu, o którym Alvaro Morata powiedział, że grać przeciwko niemu to jak wejść do klatki z gorylem, żeby zabrać mu jedzenie. Giorgio Chiellini został wybrany przez La Gazzetta dello Sport na MVP tego sezonu w Juventusie. Trudno się z tym nie zgodzić. Zresztą, powtarzając że to jego najlepszy sezon w karierze, przyszły kapitan sam się do tego tytułu nominował.
Pozostał sercem i duszą tej drużyny. Nawet z kontuzją jeździł z nią wszędzie i motywował zza linii. Pozostał wiecznie głodnym zwycięstw liderem, który powoli przebudowywaną defensywę (nowy bramkarz, nowy prawy obrońca, nowy stoper) scalał w niezmiennie szczelną całość. A i zdarzyło mu się wejść w buty Leonardo Bonucciego. Kto pamięta asystę prawą nogą do Higuaina z Fiorentiną, wie, w czym rzecz. Już znalazł się na siódmym miejscu pod względem liczby występów w klasyfikacji wszech czasów. W następnym sezonie szybko połknie Dino Zoffa i Roberto Bettegę. I przy okazji będzie zaszczepiał juventusowe geny nowym.
W letnim okienku transferowym Juventus na nowych piłkarzy lub wykupienie wypożyczonych wydał 141 milionów, o ponad 45 więcej niż zarobił na transferach. Nie zaliczył pudła, ale w dziesiątkę trafił tylko z Douglasem Costą. Brazylijczyk przychodził z opinią największego przyjaciela dziewiątki, z rekomendacjami od Luiza Adriano z Szachtaru i Roberta Lewandowskiego z Bayernu. W Juventusie po krótkim okresie aklimatyzacji okazał się przyjacielem wszystkich. Asyst miał pod dostatkiem dla każdego. Wchodząc na boisko w meczu z Sampdorią, zdobył się na trzy. Niewiele brakowało, aby ten wyczyn powtórzył z Bologną. Mniej strzelający, dlatego cichy bohater sezonu. Wygodny w prowadzeniu jak Mercedes, efektowny i zrywny jak Ferrari.
Kiedy mistrzowie wybiorą się na wakacje lub mistrzostwa świata, do roboty wezmą się Marotta i jego ludzie. A jest dużo do zrobienia w każdej formacji. Odejdą Buffon, Lichtsteiner, Kwadwo Asamoah, być może Mario Mandżukić i Claudio Marchisio. Zmiennikiem Szczęsnego prawdopodobnie zostanie Mattia Perin z Genoi. Lada dzień podpisze kontrakt Emre Can z Liverpoolu, zielone światło na zawrócenie z Wysp dał Matteo Darmian. Chętnie drugi raz do Juventusu wszedłby Alvaro Morata z Chelsea. Po wyleczeniu kontuzji do dyspozycji Allegriego będzie Leonardo Spinazzola z Atalanty. I na pewno Marotta trzyma jeszcze jakiegoś asa w rękawie, na wyciągnięcie którego stać we Włoszech tylko Juventus.
Autor: Tomasz Lipiński
