Taktyka: Napoli – Juventus 1:1

Napoli 1:1 Juventus: Juve utrzymuje wynik

Drugie w tabeli Napoli spisało się dobrze po przerwie, ale remis stawia Juve w idealnej pozycji do obrony tytułu.

Walter Mazzarri kolejny raz wystawił Miguela Britosa po lewej stronie trzyosobowego bloku obronnego oraz postawił na doświadczenie Gorana Pandeva, kosztem przebojowości Lorenzo Insigne. Antonio Conte na swojego lewego skrzydłowego wybrał Federico Peluso, kosztem Kwadwo Asamoah. Giorgio Chiellini jest już w pełni sił i mógł zacząć spotkanie ustawiony zaraz za nim. Giovinco i Vucinić po raz kolejny stworzyli duet w napadzie. Juventus sprawiał wrażenie silniejszego w pierwszej połowie, zanim korekty Mazzarriego zmieniły obraz gry w drugiej odsłonie.

Formacje

Przywykliśmy już do tego typu pojedynku formacji pomiędzy dwiema stronami. Napoli gra w tym ustawieniu od kilku lat, a Juventus stawiał na trójkę z tyłu, żeby odwzorować taktykę Udinese i właśnie Napoli, by później na stałe przestawić się na 3-5-2. To był znany wszystkim taktyczny pojedynek, gdzie gracze bardzo dobrze znali swoje role.

Kluczowym elementem początkowej fazy meczu w wykonaniu obu drużyn było zneutralizowanie rozgrywającego u przeciwnika. Hamšík skupił się na powstrzymywaniu Andrei Pirlo od posyłania długich piłek do przodu, a Conte kazał jednemu ze swoich napastników (zwykle Giovinco) schodzić głębiej i naciskać na Gokhana Inlera. Idea była ta sama – trenerzy chcieli zdominować środek i tym samym bardziej zagrażać rywalowi. Inler strzelił wyrównującą bramkę po rykoszecie, ale całościowo jego występ był zaskakująco słaby i szwajcarski pomocnik zaliczył jeden z najgorszych występów w sezonie.

Hamšík vs Pirlo

Starcie Hamšíka z Pirlo było interesujące. W ostatnich latach słowacki pomocnik rozgrywał dobre partie przeciwko Pirlo i prawdopodobnie po raz kolejny był lepszy od swojego oponenta. Napoli próbowało powstrzymać Juve od rozgrywania piłki od tyłu poprzez wysoki pressing przy rozpoczęciach Buffona, a Hamšík przysporzył Pirlo znaczących trudności w pierwszych fazach spotkania, aczkolwiek wspaniała wrzutka Pirlo z lewej nogi po krótkim rozegraniu rzutu rożnego pozwoliła Chielliniemu otworzyć wynik meczu.

Był jeden świetny przykład, kiedy Hamšík ukradł piłkę turyńskiemu regiście (Pirlo zatrzymał się, jakby chciał zmusić sędziego do odgwizdania faulu, ale arbiter puścił grę) i wbiegł pomiędzy obrońców Juve. Ta sytuacja była dobrym przedstawieniem problemu Juventusu: Pirlo utrzymuje się przy piłce w 9 na 10 przypadków, ale kiedy ją stracił, Hamšík miał dużo wolnej przestrzeni, by atakować. Cavani ustawiał się z lewej, by następnie wbiegać do środka pomiędzy obrońców.

Miejsce dla Bonucciego

Napoli popełniło ten sam błąd, co inni przeciwnicy Juve – pozwalali Bonucciemu na długie utrzymywanie się przy piłce. Przy starciu tych dwóch systemów, rozsądnie jest naciskać Pirlo i dwóch bocznych stoperów, którzy zazwyczaj często wyprowadzają piłkę do przodu w przypadku trzyosobowej formacji obronnej. Bonucci jest jednak zdolny do posłania długiej celnej piłki do przodu. Obrońca podał fantastycznie do Arturo Vidala, który wykreował Vuciniciowi świetną okazję i tylko dobra interwencja De Sanctisa zapobiegła utracie drugiej bramki. Rozwiązaniem jest z pewnością naciskanie Pirlo, Chielliniego i Bonucciego. To pozostawia wolnego Barzagliego, ale jest lepszą opcją dla rywala. Bonucci zaliczył najwięcej podań ze wszystkich graczy Juve, a długich przerzutów aż 16 (11 celnych) – więcej od każdego innego piłkarza na boisku.

Kluczowe strefy

Poza (w większości udanymi) próbami wyłączenia Pirlo i Inlera, rywalizacja w pomocy nie była zbyt ekscytująca. Vidal i Claudio Marchisio walczyli z Inlerem i Valonem Behramim. Duo Juventusu miało nieco więcej kontroli nad wydarzeniami i większą swobodę, by wychodzić do przodu. Było kilka ciekawych sytuacji, gdy zmuszali duet Napoli do cofania się, tworząc ogromną lukę w środku boiska. To podkreślało dlaczego tak ważne było krycie Pirlo od bramki – w przeciwnym razie Włoch miałby cały środek boiska dla siebie.

Rywalizacja Stephana Lichtsteinera i Juana Zunigi była wyrównana. Ciekawiej było na drugiej stronie. Po pierwsze, z trzech obrońców Napoli Hugo Campagnaro najczęściej wybiegał do przodu, więc Vucinić i Giovinco pracowali po tej stronie boiska. Paolo Cannavaro cały czas był bardzo blisko Vucinicia, kryjąc go indywidualnie, kiedy ten cofał się po piłkę. Z tego powodu bardziej niebezpieczne stały się ataki Giovinco.

Najważniejsza bitwa toczyła się jednak na drugim końcu boiska. Peluso grał głębiej i dużo bardziej defensywnie niż Lichsteiner. Jego zadaniem było skuteczne krycie Christiana Maggio, który zazwyczaj jest bardzo aktywny i groźnie dośrodkowuje z prawej flanki. To właśnie Maggio był głównym powodem zmiany ustawienia na 3-5-2 przy okazji meczu z Napoli w listopadzie 2011 r., o czym Conte wspominał później w wywiadach. Peluso wykonał dobrą robotę, znacznie ograniczając siłę ofensywną Maggio przed przerwą. Pandev został ustawiony pomiędzy Peluso i Chielliniego i miał niewielki wpływ na grę. Cavani również był niewidoczny.

Druga połowa

Mazzarri w przerwie dokonał znaczącej zmiany. Co prawda było to częściowo wymuszone – Inler i Britos zderzyli się w pierwszej połowie i Urugwajczyk nie był zdolny do gry po przerwie (co godne podziwu, przez 15 minut grał ze złamaną szczęką) – ale Mazzarri mógł wykonać prostą zmianę. Gamberini i wypożyczony z Porto Rolando czekali na ławce. Wprowadzenie jednego z dwóch tak doświadczonych graczy pozwoliłoby Napoli kontynuować grę z trójką obrońców z tyłu.

Zamiast tego Mazzarri wprowadził Blerima Džemailiego jako trzeciego środkowego pomocnika. Ustawienie Napoli wyglądało teraz bardziej jak 4-3-1-2. Skrzydłowi stali się klasycznymi bocznymi obrońcami, Campagnaro przesunął się bardziej do środka, a Behrami został defensywnym pomocnikiem. Schemat gry całkowicie się zmienił.

Juve w posiadaniu piłki

Początkowo na zmianach skorzystał Juventus. W pierwszej połowie na obu flankach toczyły się pojedynki wing-backów – Zuniga kontra Lichtsteiner i Maggio kontra Peluso. Kiedy tego typu skrzydłowi grają przeciwko sobie, na ogół są bardzo blisko siebie przez cały mecz. W zasadzie po prostu biegają razem wzdłuż linii, nie będąc w stanie zdobyć przestrzeni. Zazwyczaj nie mają też odpowiednich umiejętności, by przechodzić się dryblingiem. Pojedynki te są prawie zawsze remisowe.

Zuniga i Maggio musieli teraz operować znacznie głębiej w ramach gry czwórką z tyłu. Gdyby Juventus wystawił tylko jednego napastnika, mogliby zostać wysoko i wywierać presję na przeciwnikach. Napoli bało się zostawić dwóch na dwóch z tyłu, zwłaszcza przez ruchliwość Giovinco, który wyciągał środkowych obrońców ze swoich pozycji. Zuniga i Maggio musieli więc zostawać blisko partnerów ze środka, zostawiając miejsce wing-backom Juventusu.

Pierwsze 15 minut drugiej połowy było dość dziwne. Sześciu najgłębiej ustawionych piłkarzy Juve (obrońcy, Pirlo i wing-backi) dość swobodnie podawało piłkę między sobą, przy tylko trzech piłkarzach Napoli uczestniczących w pressingu. W szczególności skrzydłowi Juve cieszyli się sporą ilością czasu z piłką, bez nacisku bezpośredniego przeciwnika. Juve jednak spowalniało tempo gry, zamiast korzystać z tej sytuacji i atakować.

Hamšík i Maggio

Napoli za to radziło sobie lepiej w środku pola, z Džemailim zapewniającym dodatkowe siły w tej strefie. Kiedy Azurri odbierali piłkę, ich ataki były bardziej obiecujące. Zaczęli też ustawiać się wyżej i stwarzali zagrożenie kolejnymi wrzutkami i rzutami rożnymi.
Dwie strefy były szczególnie zdominowane. Hamšík nadal śledził Pirlo, kiedy Juventus miał piłkę, ale gdy Napoli ją zdobywało grał bardziej odważnie – obecność Džemailiego pozwalała Słowakowi grać wyżej. Po drugie, mimo głębszej i pasywnej gry (gdy Juve było w posiadaniu) Maggio naprawdę wykorzystał przestrzeń przed nim. W drugiej odsłonie dwukrotnie udało mu się celnie i groźnie wrzucić w pole karne.

Szanse Napoli

Jeden moment szczególnie pokazał przewagę, którą zdobyli Neapolitańczycy. w 72. minucie Džemaili ruszył do przodu i zajął uwagę Peluso, co dało Maggio miejsce na skrzydle. Strzał z jego centry przy bliższym słupku oddał Cavani, zmuszając Buffona do interwencji.
Sekundę później Hamšík dostał podanie za plecy Pirlo, który nie zdążył wrócić, by odebrać mu piłkę. Strzał 25-latka nieprzekonująco sparował Buffon, ale dobitka Džemailiego wylądowała na trybunach. Dość długo trwało, aż zmiana formacji zaczęła przynosić Napoli korzyści, ale ostatecznie stworzyli oni więcej okazji niż w pierwszej połowie. Zmiennik Džemaili miał swój udział w większości tych akcji.

Rezerwowi

Dalsze zmiany miały stosunkowo niewielki wpływ na mecz. Insigne wszedł za Pandeva i dobrze radził sobie na lewej stronie (Cavani zszedł przez to na prawo), ale Pablo Armero mógł zostać wprowadzony wcześniej niż w 84. minucie, by zapewnić dodatkowe siły na lewej flance.
Conte tymczasem wymienił Giovinco na Matriego, by spróbować utrzymać piłkę z przodu. Paul Pogba i Simone Padoin weszli, by “zabić” mecz, a może i zapewnić Starej Damie tytuł.

Konkluzja

Mecz dwóch połów, przynajmniej z taktycznego punktu widzenia. W pierwszej odsłonie nikt nie znalazł zbyt dużo miejsca – w pomocy toczyła się walka dwa na dwa, Hamšík krył Pirlo, a skrzydłowi biegali parami wzdłuż linii. Gdzieś już to widzieliśmy. Tuż po przerwie zmiana ustawienia Napoli pozwoliła Juve zdominować posiadanie, ale później zapewniła Hamšíkowi i Maggio więcej swobody. Ostatecznie drużyna z Południa nie umiała znaleźć sposobu na solidną piemoncką defensywę, która znacznie skorzystała na powrocie Chielliniego.

“Mieliśmy naprawdę zły start. Potem się poprawiliśmy i w drugiej połowie było już znacznie lepiej” – powiedział po spotkaniu Inler. “Napoli było bardziej ostrożne po przerwie, cofając się i pozostawiając nam swobodę w pomocy, by móc potem atakować powstałą przestrzeń” – ocenił Conte. “Trzeba koniecznie rozważyć wszelkie opcje w takich meczach. Nie było potrzeby szaleńczo atakować i niepotrzebnie podejmować ryzyka. Uważam, że to oznaka dojrzałości“.

Źródło: www.zonalmarking.net
Przetłumaczyli: alina & Ouh_yeah

Zdjęcia pochodzą z galerii JuvePoland