Wszechwidzący

Wszechwidzący

Był sobie razu pewnego we Włoszech młody, zdolny, szalenie utalentowany i perspektywiczny ofensywny pomocnik. Świetnie wyszkolony technicznie, obdarzony dobrym strzałem z dystansu, miał być kolejną po Roberto Baggio (swoim idolu), Del Piero i Tottim, wielką włoską “10”, fantasistą…

Andrea Pirlo, bo o nim mowa swą piłkarską przygodę zaczynał w Brescii. To właśnie tam swoją finezją w grze przykuł uwagę działaczy Interu Mediolan, którzy w tamtym okresie kupowali wszystko co w jakikolwiek sposób błyszczało. A Pirlo błyszczał. Kiedy jako kapitan młodzieżowej reprezentacji Włoch doprowadził swój zespół do Mistrzostwa Europy, zostając najlepszym strzelcem i zawodnikiem turnieju, wielka kariera stanęła przed utalentowanym piłkarzem otworem. Mediolan stać się miał jego domem na lat wiele. W Interze młody trequartista długo jednak nie zabawił (konkurencja na każdej pozycji w latach 90-tych w tym klubie była przytłaczająca), bo po sezonie przeciętnych występów wypożyczony został najpierw do Regginy, a później, na pół roku, do macierzystej Brescii. Pół roku to niewiele, 10 meczów brzmi jeszcze bardziej epizodycznie, ale… No właśnie, jest pewne “ale”. Ówczesny trener klubu z Lombardii, Carlo Mazzone, długo zastanawiał się, jak pogodzić ze sobą w jednej drużynie dwóch podobnie grających piłkarzy – typowych włoskich trequartistów, znakomitych technicznie, obdarzonych świetnym podaniem i jeszcze lepszym strzałem, mistrza i ucznia: Baggio i Pirlo. W końcu, nie chcąc marnować potencjału swoich gwiazd, wpadł na bardzo odważny pomysł – cofnął Pirlo o jedną linię, przekwalifikowując go z ofensywnego na defensywnego pomocnika. Pomysł oryginalny i bardzo śmiały, jednak wtedy traktowany raczej jako ciekawostka…



Bogatszy w nowe doświadczenie Pirlo powrócił do Interu, ale tam… nie było dla niego miejsca, w związku z czym lekką ręką sprzedano go do rywala zza miedzy – Milanu. Początki były trudne – przegrywał rywalizację z Rui Costą, a gdy grał – nie zachwycał. W oczy kłuły jego największe wady – nonszalancja i brak szybkości. Jego kariera zdawała się wisieć na włosku, nie potrafił grać na miarę niewątpliwego talentu. Kiedy wydawało się, że Włoch już nigdy nie przekroczy pewnego poziomu, ówczesny trener Rossonerich, Carlo Ancelotti postanowił – wzorem Carlo Mazzone – ustawić zawodnika głębiej, przed linię obrony. Eksperyment okazał się strzałem w “10”. Pirlo narodził się na nowo, dzięki intuicji Ancelottiego stał się zupełnie innym piłkarzem. Imponował przeglądem pola, kreatywnością, długim podaniem, zmysłem kombinacyjnym, ale też odpowiedzialnością i spokojem… Rewolucyjny plan ustawienia rozgrywającego tuż przed linią obrony uratował piłkarzowi karierę, a trenerowi, który podjął się tego ryzykownego eksperymentu, zapewnił stałe miejsce w annałach futbolu, bo Milan grający wymyśloną przez niego “choinką” (4-3-2-1), jak został nazwany jego autorski system taktyczny z cofniętym rozgrywającym, w ciągu 4-ech lat dwukrotnie wygrał Ligę Mistrzów.



Pirlo – defensywny pomocnik-rozgrywający stworzył w futbolu nową jakość. Szybkości nie miał nigdy, a w odbiorze był co najwyżej poprawny, jednak kreatywność i przegląd pola czyniła z niego artystę. Apogeum jego kariery były Mistrzostwa Świata w Niemczech w 2006 roku, gdzie pod czujnym okiem Marcello Lippiego “Pyrlo” po prostu kwitł, błyszczał, sprawiając wrażenie, że cały zbudowany jest z oczu, posyłał precyzyjne piłki do partnerów. Nonszalancka wirtuozeria, z jaką rozgrywał piłkę reżyserując kolejne boiskowe scenariusze zakrawała o geniusz. Podobnie jak Zidane – drugi z jego wielkich idoli – Il Metronomo, bo tak jest nazywany, z uwagi na niesamowitą piłkarską osobowość, jak nikt inny potrafi dyktować tempo gry, uzależniając całą drużynę od siebie i swojej formy. Szczególnie widoczne było to właśnie w reprezentacji, której od 2005 roku jest liderem, a w której nie doczekał się nigdy wartościowego dublera, bo ani Aquilani, ani Montolivo nie potrafili unieść wielkiego brzemienia. Symptomatyczne były pod tym względem nie tak dawne Mistrzostwa Świata w RPA. Pirlo, z powodu kontuzji zagrał w tym turnieju jedynie 35 minut ostatniego, przegranego przez Italię meczu ze Słowacją i pomoc pod jego batutą stworzyła w tym czasie więcej bramkowych akcji niż w poprzednich trzech meczach…



Piłkarz to nietuzinkowy. Genialny artysta, wirtuoz rozegrania, ale też zawodnik co najwyżej solidny w destrukcji. Pirlo sporo (choć nie za szybko) biega bez piłki, dobrze się ustawia, ale tytanem odbioru nie jest. Z tego też powodu nie znalazł uznania w oczach obecnego trenera Milanu – Massimilliano Allegriego, którego strategia polegająca na obsadzeniu środka pola piłkarzami fizycznymi przyniosła relewantny cel w postaci wyczekiwanego od lat mistrzostwa Włoch, przerywającego hegemonię Interu. Wkład Andrei w mistrzostwo był znikomy, natomiast jego ambicja bardzo duża, w związku z czym po 10-latach gry w czarno-czerwonej koszulce, jedna z ikon klubu z Mediolanu ostatniej dekady zasiliła odwiecznego rywala – Juventus. Dojrzały taktycznie pomocnik ma w Juve stworzyć duet z uzupełniającym go fizycznie, pozyskanym z Bayeru Leverkusen, Arturo Vidalem. To dla 32-latka spore wyzwanie także dlatego, że niemalże przez całą karierę grał w trzyosobowej formacji pomocy, gdzie – aby mógł spokojnie poświęcić się rozegraniu – asekurowany był przez dwóch partnerów. Z uwagi na to duet ten u progu sezonu stanowi jedną wielką niewiadomą, zwłaszcza w fazie defensywnej. Niewątpliwym jest natomiast, że tak jak we wszystkich drużynach w których występował, Pirlo będzie liderem zespołu i to na nim ciążyć będzie presja wyniku. Ale Pirlo to piłkarz, którego presja mobilizuje. Najlepiej gra, gdy ma przed sobą jasno postawiony cel. A cel jest jeden – utarcie nosa Allegriemu przez powrót na piłkarskie salony. Wraz z Juve.

Autor: Łukasz Wieliczko

Wyjazd na Juventus-Inter!

Subskrybuj
Powiadom o
22 komentarzy
oceniany
najnowszy najstarszy
Informacja zwrotna
Zobacz wszystkie komentarze

k_mat
k_mat
13 lat temu

Przesada trochę. To dalej jest rossoneri.

pilaf666
pilaf666
13 lat temu

Pirlo!

Jacky
Jacky
13 lat temu

powinnismy grac 4-3-3

Wojtek
Wojtek
13 lat temu

Good Job!

Grande Pirlo!

Bartek88
Bartek88
13 lat temu

A jesli kazdy mecz bedzie wygladal tak jak poprzedni z Parma, to nie martwcie sie to szybko nastapi ;]

Bartek88
Bartek88
13 lat temu

@Jacky a czym 4-3-3 jest lepsze od 4-2-4? Bo jak dla mnie na papierze i boisku wygrywa ta 2. Teraz pytanie nr 2: ktory z klubow, ktore cos ugraly w LM graja 4-3-3? Real 4-2-3-1, Barca 4-reszta druzyny, M.U.4-4-2, Bayern 4-4-2 Nie wiem skad ta moda na te 4-3-3 i te teksty 'powinnismy nia grac' Ja wole Juventus dajacy przyklad innym druzynom, a nie kopiujacy styl… Czytaj więcej »

Bartek88
Bartek88
13 lat temu

Oj tam oj tam 😀

mateusz6
mateusz6
13 lat temu

Fajny i dobry tekst. O ile obędzie się bez kontuzji to jestem spokojny o formę Pirlo. Nawet gdy gra nie będzie wychodziła to Andrea wraz ze skutecznym Matrim mogą przesądzić o wyniku. Kogoś takiego brakowało w Juve. Aquilani to nie ten kaliber.

*Nedved*
*Nedved*
13 lat temu

Wszystko fajnie, też mi się spodobał Pirlo w Juve (chociaż nie powiem, ciągle jednak dziwnie brzmi jego nazwisko w połączeniu z Juventusem), ale jedno zdanie szczególnie rzuciło mi się w oczy: "Pirlo będzie liderem zespołu i to na nim ciążyć będzie presja wyniku." - panie autorze, nie zapominajmy, że ciągle mamy w składzie Del Piero... 🙂

19
19
13 lat temu

tekst bardzo fajny, ale co do jego gry w destrukcji mam inne zdanie, moim zdaniem odbiera bardzo duzo pilek, ale nie dzieki warunkom fizycznym a madrosci boiskowej
uporzadkowal gre juve to duzy wyczyn

Azrael
Azrael
13 lat temu

Ciekawy tekst.
Powiem szczerze, że nie kojarzyłem zbyt dobrze trudnych początków kariery Pirlo. To daje nowe spojrzenie na naszego gracza.

MaHeR
MaHeR
13 lat temu

"Pyrlo" - ze szczególną dedykacją dla J. Gmocha!

deszczowy
deszczowy
13 lat temu

Trochę laurka, panie Ł. 😉

8JuVe0
8JuVe0
13 lat temu

Fajnie, fajnie.

Judzio
Judzio
13 lat temu

Bardzo fajny tekst. Szczerze to nawet nie wiedziałem, że Pirlo był jakiś okres w interze.

pan Zambrotta
pan Zambrotta
13 lat temu

piękny tekst o niczym.

Mati
Mati
13 lat temu

Świetnie się czyta Łukaszu, brawo 😉

gil
gil
13 lat temu

on nie jest i nigdy nie był typowym defensywnym pomocnikiem więc nie wiem czy powinno się go tak nazywać. Typowym był np. Makelele

MaNieK_JuVe
MaNieK_JuVe
13 lat temu

Szkoda, że dopiero teraz gra z nami, ale jak to mówią lepiej późno niż wcale. Kolejny po Baggio genialny piłkarz, który zalicza 3 największe włoskie kluby i oby u nas grał co najmniej z takimi samymi sukcesami jak w Milanie, niestety tyle czasu nie ma 🙂

Del
Del
13 lat temu

on by gral dobrze jak by obok mial Sissoko z najlepszych lat. Ten to byl mega rzeznik w odbiorze 🙂

Łukasz
Łukasz
13 lat temu

@Zambro - tak, zgadzam się, lanie wody - sztuka dla sztuki.

Łukasz
Łukasz
13 lat temu

Deszczu Deszczu - nie laurka, tylko obrzydliwy wazeliniarski pean pochwalny. Kajam się, ale jest kilku piłkarzy, o których inaczej pisać nie potrafię

Lub zaloguj się za pomocą: