Wywiad z Massimo Lazzarinim

Początek mojej przygody w roli kibica Juventusu sięga naprawdę daleko. Pierwszym meczem Juve, jaki obejrzałem na stadionie, były derby. Byłem wtedy jeszcze smarkaczem, ale mój ojciec zaczął zabierać mnie ze sobą na Comunale, żeby obejrzeć poczynania Starej Damy. To była prawdziwa miłość od pierwszego wejrzenia. Od tamtej pory zacząłem żyć życiem kibica, który pełen oddania i miłości do klubu organizował i zarządzał kibicowaniem z łuku Filadelfia.

W życie Ultras wszedłem już w wieku dorosłym – po wielu latach w roli obserwatora, w 1989 roku, pod koniec ostatniego roku Comunale, zdecydowałem, że stanę się częścią tego świata i razem z bratem założyłem grupę, nazywaną Highlander. W następnym już sezonie nasze początki na Delle Alpi były tylko pozytywne: razem z innymi, dzięki naszym dotychczasowym znajomościom, szybko dostaliśmy miejsce na drugim poziomie Sud i od tamtej pory okupowaliśmy ten teren z naszym transparentem, w towarzystwie dotychczasowych grup Fossa Dei Campioni, Caos i Drughi. W pierwszych miesiącach naszej aktywności uczyniliśmy łuk dużo bardziej innowacyjnym: pierwsze fontanny z papieru toaletowego i pierwszy dym z trybun to dzieło moje i mojego brata.

Po kilku miesiącach wspólnej walki u boku moich towarzyszy otrzymaliśmy propozycję od grupy Vecchia Guardia, reprezentowanej wówczas przez Lukę Dardo, który zaprosił mnie do wejścia w poczet członków jego zespołu, by koordynować pracę całej grupy.

Ewidentnie tak, i mówię to z prawdziwą dumą. Zachwycony ofertą zacząłem pracować z Vecchia Guardia. Kibice tej grupy mieli swoją własną historię (ewolucja z Indians, grupy kibiców, którą podziwiałem jeszcze za czasów Comunale i Filadelfii), ale z naszym przybyciem do niej Vecchia Guardia przeszła prawdziwą, imponującą przemianę. Śmiało mogę powiedzieć, że były to złote lata. W ciągu kolejnych lat, aż po rok 1994 (rok podziału grup), Vecchia Guardia zmieniła się chyba najbardziej, stając się grupą szanowaną zarówno na własnym terenie, jak i na wyjazdach. Nasz sposób kibicowania wyraźnie odcisnął wyjątkowe piętno na kartach historii tifosich. Rozpoczęła się era pierwszych flag i wielkich sektorówek, którymi upiększaliśmy sektory, oraz świetnych opraw przy użyciu różnorakich flar. Łuk stał się miejscem prawdziwej imprezy, w której każdy mógł uczestniczyć, ale do której nikt nie był z drugiej strony zmuszany. Rozpoczęliśmy bez wątpienia zupełnie nowy w tamtych czasach styl kibicowania. Byliśmy świetną grupą wyjątkową i z ogromnym potencjałem.

Fighters, historyczna grupa kibiców z lat 70., rozwiązana po tragedii na Heysel, w 1994 roku powróciła na trybunę w nieco innym składzie osobowym i z nieco innymi ideologiami. W pierwszych latach współpracy na łuku panował pokój, ale przy okazji finału w Rzymie w 1996 roku Fighters podjęli decyzję o zajęciu całego łuku siłą. W związku z tym grupa, na której czele stał Claudio Toia, zagarnęła wtedy na Olimpcio wszystkie transparenty i mimo mojego ostrego sprzeciwu Fighters objęli władzę nad całym łukiem.

Dokładnie. Prawdziwi ultras, którzy kochali swoją drużynę i podążali za nią, nie składając broni i nie poddając się mimo pewnych zmian na trybunie. Przez sześć miesięcy oglądaliśmy razem z moimi towarzyszami, co dzieje się na trzecim poziomie trybuny i szczerze mówiąc, nie było to nic nadzwyczajnego. Ich oprawy były co najmniej ubogie, tak samo jak i ich kibicowanie. W związku z tym, stłumiwszy rozdźwięki i wojny międzygrupowe, w 1997 roku zdecydowano o założeniu Juventus Club Pegaso na via Pianezza. Celem tego przedsięwzięcia było zjednoczenie wszystkich grup kibiców Bianconerich, nie wykluczając nikogo. Klub zdołał zebrać większą część kibiców z łuku (ku niezadowoleniu wszystkich grup, które nie uczestniczyły już dłużej w oficjalnym kibicowaniu) przede wszystkim starych Irriducibilich, Caos, Drughich i Tonego Acanfory na czele. I to właśnie Pegaso, znany wszystkim piłkarzom tamtych lat, który mógł liczyć na obecność ponad stu osób na każdym meczu, stał się swego rodzaju odskocznią do założenia grupy, w której mogliśmy kibicować z własnymi chorągwiami, uwalniając się spod monopolu Fighters. Po serii zebrań i narad zdecydowaliśmy się przywrócić do życia grupę Irriducibili. Stąd też przy okazji meczu z Parmą przenieśliśmy się na Curva Nord, gdzie umieściliśmy swój transparent: “Irriducibili Curva Nord”. Zaczęliśmy pokazywać nowe bannery i kolory diametralnie odmienne od Fighters (czarny na białym, zamiast biały na czarnym), celowo i strategicznie manifestujące nasze oderwanie się od monopolu Curva Sud. Trwało to dobre cztery lata, w trakcie których Irriducibili stali się niekwestionowanymi liderami na poziomie zarówno starć jak i choreografii kibicowania. Jechaliśmy do wielu włoskich miast “by rozwalić wszystko”. W Wenecji dosłownie zafundowaliśmy prysznic tamtejszym kibicom, zmuszając ich do ucieczki… Byliśmy naprawdę rozbestwieni!

Zanim pojawiliśmy się my, chór kibiców wspierał tylko jeden bęben, do tego niektóre śpiewane melodie słychać było przez megafon. Z tego choćby punktu widzenia nasze nadejście zrewolucjonizowało scenę kibiców ultras. Na naszym łuku głosy Irriducibilich wspierało 50 bębnów, do tego używaliśmy nagłośnienia z mikrofonami bezprzewodowymi, które wzmacniały śpiewy kibiców. Poza tym zdobyliśmy trofeum “Telecom” i sprawiliśmy, że centrum łuku wręcz tętniło życiem dzięki naszym oprawom. Pisały o nas dzienniki, te specjalistyczne i te amatorskie. Stacje telewizyjne, włoskie i zagraniczne, chętnie pokazywały nasze oprawy przy okazji wielkich wydarzeń. Propagowaliśmy wolność, którą nie sterowała żadna polityka, ale zdrowy styl kibicowania ultras. Ludzie mogli śpiewać, ale nikt ich do tego nie zmuszał.

W dwóch słowach? Luciano Moggi. W tamtych czasach mieliśmy jeszcze kontakt z kierownictwem klubu: mogliśmy z nimi rozmawiać, prowadzić dyskusje i dostawaliśmy bilety dla tych z nas, którzy wchodzili na stadion trzy kwadranse wcześniej, by przygotować łuk do oprawy. W pewnym momencie, w wyniku zazdrości, może jakiegoś spisku, relacje między klubem a Irriducibili się popsuły, po czym legła w gruzach wszelka pomoc w kibicowaniu na poziomie, zarówno z punktu widzenia organizowania opraw, jak i biletów dla przygotowujących oprawy. Wtedy właśnie rozpoczęła się wojna z kierownictwem klubu, oparta na sporach, niewybrednych przyśpiewkach i manifestacjach przed siedzibą klubu i przed boiskami treningowymi.

W żadnym wypadku. Na początku mieliśmy dobre relacje z triadą. Pamiętam, kiedy spotkaliśmy się z nimi w którąś Wigilię, przy wspólnym posiłku z Moggim, Giraudo i Bettegą. Przy tej okazji rozmawialiśmy o planach dotyczących pracy kibiców na łuku. Kiedy gdzieś w końcu zabrakło zaufania wobec nas, wszystko legło w gruzach. Zaczęliśmy być atakowani przez służby porządkowe i dostawaliśmy ostrzeżenie za ostrzeżeniem. Klub wydawał różne specyficzne rozporządzenia, mające na celu wykurzenie nas raz na zawsze. W taki właśnie sposób grupa się po prostu rozproszyła. Wojna ta sporo mnie kosztowała. Pomijając już fakty związane z biletami, Moggi kosztował nas jeszcze więcej. Wiedzieliśmy, że coś jest nie tak i niedługo później przez niego wpadłem w ręce policji. Doszło do procesu związanego z protestami przy boiskach treningowych Comunale, po czym mnie i moich kolegów uznano za winnych i obciążono nas grzywną w wysokości 850 milionów lirów przez UEFA. Skończyłem dosłownie na bruku. Do tego czasu czułem się dobrze, miałem dwa samochody i opiekowałem się jednym z lokalnych supermarketów. Potem straciłem prawie wszystko. Ostre spory z Luciano kosztowały mnie siedem procesów i wiele wyroków. Skonfiskowano mi wiele dóbr, zabrano mi dom, przez co musiałem przeprowadzić się do przyczepy kempingowej…