Jeno Karloy
Pierwszy oficjalny trener Juventusu. Od 1897 do 1918 roku w ekipie Bianconerich nikt nie piastował tego urzędu. Dopiero w sezonie 1919-1920 nieoficjalnie stanowisko trenera objął Giuseppe Milano. Jeno Karoly trenował Starą Damę przez 3,5 sezonu. Zmarł 28 lipca 1926 r na zawał serca, tuż przed tym, jak Juventus wygrał swoje drugie w historii mistrzostwo. Dlatego też, mimo braku oficjalnego tytułu, wielu kibiców Starej Damy Scudetto z 1926 roku przypisuje właśnie jemu. Jako piłkarz, Karloy grał w lokalnych klubach MTK Budapest oraz Budapesti AK. Dla reprezentacji Węgier rozegrał 25 oficjalnych meczów i strzelił 10 bramek. Był królem strzelców ligi węgierskiej w 1903 oraz 1905 roku. W 1903 oraz 1908 roku razem z MTK wygrał Mistrzostwo Węgier, w 1910 roku zdobył Puchar Węgier.
Lata w Juve: 1923-1926
Bilans: 70 spotkań, 40 zwycięstw, 17 remisów, 13 porażek
Bramki: 145-64
Procent zwycięstw: 57,14%
Tytuły: Brak
József Viola
Znany również jako Giuseppe Viola. Występował w Juventusie od 1924 roku, po śmierci Jeno Karolya objął również stanowisko szkoleniowca, zostając tym samym grającym trenerem. Oficjalnie, to jemu przypisuje się Scudetto wywalczone w 1926 roku. Dwa lata później odszedł do Ambrosiany, karierę piłkarza zakończył w 1932 roku w Bergamo .Przez całą swoja karierę trenerską prowadził wyłącznie włoskie kluby. Trenował między innymi również Inter, Milan oraz Lazio. Wystąpił w jednym oficjalnym meczu reprezentacji Węgier. Zmarł 18 sierpnia 1949 roku w Bolonii w wieku 53 lat.
Lata w Juve: 1926-1928
Bilans: 67 spotkań, 38 zwycięstw, 12 remisów, 17 porażek
Bramki: 159-66
Procent zwycięstw: 56,72%
Tytuły: 1 x Scudetto: 1926
George Aitken
Pierwszy Szkot w historii Juventusu zatrudniony został w 1928 roku na stanowisko trenera z woli Edoardo Agnelliego. Zasłynął w Turynie jako człowiek niezwykle sympatyczny, stosujący jednak niekonwencjonalne metody treningowe, które zaczęrpnął z angielskiego futbolu. Jego styl pracy znalazł we Włoszech zarówno zwolenników jak i przeciwników, ostatecznie jednak nie zdołał w Turynie wywalczyć żadnych sukcesów.
Lata w Juve: 1928-1930
Bilans: 67 spotkań, 37 zwycięstw, 16 remisów, 14 porażek
Bramki: 134-59
Procent zwycięstw: 55,22%
Tytuły: Brak
Carlo Carcano
Pierwszy włoski trener Juventusu. Carcano w Turynie wprowadził surową dyscyplinę wśród swoich zawodników, która zaowocowała pasmem sukcesów. Pod jego wodzą Juventus zdobył 4 mistrzostwa z rzędu. Carcano został zwolniony w grudniu 1934 roku w związku z głośnym skandalem homoseksualnym. Carcano rzekomo utrzymywał stosunki homoseksualne ze swoimi doradcą Mario Vargilino oraz zabiegał o względy Luisa Montiego, wówczas młodego zawodnika Juve, a później także trenera Bianconerich. Cały skandal został nagłośniony do tego stopnia, że Edoardo Agnelli nie miał innego wyjścia jak zwolnić Włocha, zwłaszcza, że w erze faszystowskiej skandale homoseksualne były bardzo źle odbierane przez władze. Carcano trenował również reprezentację Włoch, znajduje się w Itallian Football Hall of Fame. Zmarł 23 czerwca 1965 roku w Sanremo, w wieku 74 lat.
Lata w Juve: 1930-1934
Bilans: 161 spotkań, 111 zwycięstw, 27 remisów, 23 porażki
Bramki: 387-165
Procent zwycięstw: 68,94%
Tytuły: 4 x Scudetto: 1931, 1932, 1933, 1934
Carlo Bigatto
Był zawodnikiem Juventusu od 1913 do 1931 roku, przez siedem lat pełnił również funkcję kapitana. Wraz z zespołem Bianconerich zdobył dwukrotnie (w 1926 i 1931 roku) mistrzostwo Włoch. W latach 1925–1927 wystąpił w pięciu meczach reprezentacji Italii. Dla Starej Damy rozegrał 233 spotkania. Przez jeden sezon (1934/1935) pełnił funkcję szkoleniowca Juventusu zastępując Carlo Carcano i świętując Scudetto, które było dla klubu piątym tytułem z rzędu i siódmym w historii.
Lata w Juve: 1934-1935
Bilans: 29 spotkań, 16 zwycięstw, 8 remisów, 5 porażek
Bramki: 49-28
Procent zwycięstw: 55,17%
Tytuły: 1 x Scudetto: 1935
Virginio Rosetta
Rosetta urodził się w miejscowości Vercelli w Piemoncie. Swoją karierę rozpoczął w klubie Pro Vercelli (sezon 1919/1920), gdzie grał na pozycji napastnika. Później przekwalifikował się na obrońcę. Pro Vercelli było jedną z najsilniejszych włoskich drużyn tamtego okresu. Rosetta grając tam zdobył dwukrotnie Scudetto (w sezonach 1919/1920 i 1920/1921). W 1923 Rosetta przeniósł się do Juventusu, gdzie po raz pierwszy płacono mu za grę. Pierwszy tytuł mistrzowski z Juventusem zdobył w roku 1926. W sumie z drużyną Starej Damy zdobył 5 mistrzostw Włoch, rozgrywając 338 spotkań, w trakcie których zdobył 15 bramek. W kadrze narodowej Włoch zadebiutował na olimpiadzie w 1920. W reprezentacji Azzurrich rozegrał 52 spotkania. W 1928 roku na Olimpiadzie w Amsterdamie z reprezentacją zdobył brązowy medal. Wygrał także mistrzostwa świata w 1934, które odbyły się we Włoszech Jako trener zdobył z Juventusem pierwszy w historii Puchar Włoch. Zmarł w Turynie 1975 w roku. Odznaczony Orderem Korony Włoch.
Lata w Juve: 1935-1939
Bilans: 139 spotkań, 61 zwycięstw, 45 remisów, 33 porażek
Bramki: 217-142
Procent zwycięstw: 43,88%
Tytuły: 1 x Puchar Włoch: 1938
Umberto Caligaris
Jedna z legend Juventusu. Grał dla Bianconerich w latach 1928-1935. Do Juve trafił z lokalnej drużyny Casale w której spędził 9 lat. W obu klubach był wyróżniającą się postacią w linii obrony. Brązowy medalista Igrzysk Olimpijskich 1928 oraz Mistrz Świata 1934 z reprezentacją Włoch, 5-krotny Mistrz Włoch ze Starą Damą. Jako trener Juventusu, drużynę prowadził tylko przez jeden sezon, aż do swojej śmierci 19 października 1940 roku.
Lata w Juve: 1939-1940
Bilans: 36 spotkań, 19 zwycięstw, 7 remisów, 10 porażek
Bramki: 59-47
Procent zwycięstw: 52,78%
Tytuły: Brak
Federico Munerati
W latach 1923 – 1933 był zawodnikiem Juventusu, grającym na pozycji napastnika. 4-krotny Mistrz Włoch. Zajmuje 10 miejsce na liście najlepszych strzelców Starej Damy z dorobkiem 111 bramek. Przejął stanowisko trenera Juventusu po zmarłym Umberto Caligarisie. Trenował Bianconerich krótko, bo tylko przez niepełny sezon 1940-1941.
Lata w Juve: 1940-1941
Bilans: 30 spotkań, 12 zwycięstw, 7 remisów, 11 porażek
Bramki: 50-49
Procent zwycięstw: 40,00%
Tytuły: Brak
Giovanni Ferrari
Zawodnik Juventusu w latach 1930-1935, w 1941-1942 roku chwilowo grający trener Juventusu. Dzielił ten sezon na ławce trenerskiej z Argentyńczykiem Lusiem Montim. W sezonie tym Juventus zdobył swój drugi w historii Puchar Włoch. Jedna z legend Calcio, 8-krotny Mistrz Włoch oraz 2-krotny Mistrz Świata z reprezentacją Italii.
Lata w Juve: 1941-1942
Bilans: 17 spotkań, 7 zwycięstw, 4 remisy, 6 porażek
Bramki: 27-24
Procent zwycięstw: 41,18%
Tytuły: 1 x Puchar Włoch: 1942
Luis Monti
Zawodnik Juventusu w latach 1931-1938, w 1942 roku trener Starej Damy wraz z Giovannim Ferrarim. W sezonie tym Juventus zdobył swój drugi w historii Puchar Włoch. Monti występował w dwóch reprezentacjach. 1924-1931 dla Argentyny oraz od 1932 do 1936 roku dla Włoch. Zawodową karierę zaczynał w Huracán, w Argentynie grał także w Boca Juniors i San Lorenzo. W reprezentacji debiutował w 1924, jednak dopiero w 1927 stał się jej podstawowym zawodnikiem. W tym samym roku Argentyna wygrała turniej Copa América, a w 1928 Monti wraz z drużyną zdobył srebrny medal olimpijski – pierwszy mecz finałowy z Urugwajem zakończył się remisem 1:1, w powtórce Argentyna przegrała 1:2. Dwa lata później w Urugwaju rozgrywane były pierwsze mistrzostwa świata. W finale zmierzyły się ponownie Urugwaj z Argentyną i Argentyńczycy znowu musieli uznać wyższość sąsiadów – tym razem przegrali 2:4. W 1931 Monti zagrał ostatni raz w reprezentacji Argentyny i wyjechał do Włoch, gdzie podpisał kontrakt z Juventusem. Z klubem, jako zawodnik, zdobył 4 tytuły mistrza kraju. Z włoską reprezentacją zdobył w 1934 zdobył tytuł mistrza świata.
Lata w Juve: 1942
Bilans: 19 spotkań, 10 zwycięstw, 5 remisów, 4 porażki
Bramki: 37-21
Procent zwycięstw: 52,63%
Tytuły: 1 x Puchar Włoch: 1942
Felice Borel
Był trzecim i jak dotąd ostatnim zawodnikiem o nazwisku Borel grającym w Juventusie. Pierwszym był Ernesto Borel, natomiast drugim jego brat, Aldo Giuseppe Borel. To dlatego Felice nazywany jest “Borelem III”. Do Juventusu trafił w 1932 roku w wieku 18 lat i grał do 1946 roku, pomijając jeden sezon spędzony w Torino (1941-1942). W latach 1942 – 1946 był grającym trenerem. W 1934 roku wraz z piłkarską reprezentacją Włoch zdobył tytuł mistrza świata. Król strzelców w sezonach 1932/1933 (29 goli w 28 meczach) i 1933/1934 (32 gole w 34 meczach). Szósty najskuteczniejszy piłkarz Juventusu w historii ze 158 bramkami na koncie. Zmarł w Turynie 21 stycznia 1993 roku.
Lata w Juve: 1942-1946
Bilans: 96 spotkań, 54 zwycięstwa, 21 remisów, 21 porażek
Bramki: 225-124
Procent zwycięstw: 56,25%
Tytuły: Brak
Renato Cesarini
Cesarini objął Juventus w rok po zakończeniu II wojny światowej a w sezonie 1947/1948 trenował Juventus razem z Williamem Chamlersem, który ostatecznie przejął zespół rok później. Sukcesy osiągnął dopiero za drugim podejściem, wygrywając krajowe rozgrywki oraz dwukrotnie puchar. W Juventusie występował również jako piłkarz od 1929 do 1935 roku. Był częścią wielkiego Juventusu, który po raz pierwszy w historii sięgnęł po Scudetto 5 razy z rzędu. Posiadał również obywatelstwo Argentyny. W 1926 roku rozegrał dla tej reprezentacji 2 mecze oraz strzelił 1 bramkę. W latach 1931 – 1934 był zawodnikiem Squadra Azzura, wystąpił w niej 11 razy strzelający 3 bramki. Zmarł 24 marca 1969 roku w wieku 62 lat w Buenos Aires.
Lata w Juve: 1946-1948, 1959-1960
Bilans: 76 spotkań, 40 zwycięstw, 18 remisów, 18 porażek
Bramki: 151-88
Procent zwycięstw: 52,63%
Tytuły: 1 x Scudetto 1960
2 x Puchar Włoch: 1959, 1960
William Chalmers
Juventus trenował przez 1,5 sezonu. Najpierw wspólnie z Renato Cesarinim,, następnie samodzielnie w sezonie 1948-1949, bez sukcesów. Oprócz Starej Damy trenował również mało znane ekipy takie jak Aldershot, Ebbw Vale oraz Bury. Chalmers miał natomiast bogatą karierę piłkarską, występował w sumie w siedmiu klubach, między innymi Rangers, Notts County czy Newcatle United.
Lata w Juve: 1948-1949
Bilans: 48 spotkań, 24 zwycięstwa, 10 remisów, 14 porażek
Bramki: 86-59
Procent zwycięstw: 50,00%
Tytuły: Brak
Jesse Carver
Jako piłkarz związany był z Newcastle United, jako trener może pochwalić się ciekawym CV. Oprócz Juventusu trenował między innymi reprezentację Holandii, Lazio, Torino, Romę, Inter oraz Genoę. Prowadzone przez niego Juve w sezonie 1949-1950 sięgnęło po ósme w historii Scudetto, co było jego najważniejszym osiągnięciem w karierze.
Lata w Juve: 1949-1951
Bilans: 76 spotkań, 51 zwycięstwa, 14 remisów, 11 porażek
Bramki: 203-87
Procent zwycięstw: 67,11%
Tytuły: 1 x Scudetto: 1950
Luigi Bertolini
Chwilowy trener Juventusu. Prowadził Starą Damę w od początku sezonu 1951/1952, aż do 4 grudnia, kiedy to został zastąpiony przez Gyorgy Sárosiego. Mistrz Świata z 1934 roku, w barwach Bianconerich w latach 1931-1937 rozegrał 137 spotkań zdobywając 5 bramek.
Lata w Juve: 1951
Bilans: 10 spotkań, 8 zwycięstw, 1 remis, 1 porażka
Bramki: 32-9
Procent zwycięstw: 80.00%
Tytuły: Brak
György Sárosi
Trzeci i jak dotąd ostatni węgierski trener w historii Juventusu. Srebrny medalista Mistrzostw Świata 1938. Długoletni zawodnik Ferencvárosi TC. Grał wyłącznie w barwach Ferencvárosu, zdobywając 351 bramek w 383 spotkaniach. Pięciokrotnie zdobywał tytuł mistrza Węgier (1932, 1934, 1938, 1940, 1941). W 1937 triumfował w Pucharze Mitropa. W reprezentacji Węgier zagrał 62 razy i strzelił 42 bramki. Debiutował 21 maja 1931 w meczu z Jugosławią, ostatni raz zagrał w 1943. Brał udział w Mistrzostwach Świata 1934 (1 gol), w historii zapisał się gdy w 1937 w meczu z Czechosłowacją zdobył 7 bramek. Podczas Mistrzostw Świata 1938 był kapitanem drużyny i jednym z najważniejszych zawodników wicemistrzów świata, w turnieju pięciokrotnie trafiał do bramki rywali. Po zakończeniu kariery sportowej został trenerem. Do Juventusu trafił w połowie sezonu 1951-1952 i pozostał na stanowisku do 1953 roku, prowadząc Juventus do dziewiątego Scudetto w historii klubu. Uhonorowany wpisaniem na listę 100 najlepszych piłkarzy wszechczasów przez World Soccer. Zmarł 20 czerwca 1993 roku w wieku 80 lat w Genui.
Lata w Juve: 1951-1953
Bilans: 62 spotkania, 32 zwycięstwa, 16 remisów, 10 porażek
Bramki: 139-65
Procent zwycięstw: 51,61%
Tytuły: 1 x Scudetto: 1952
Aldo Olivieri
Jako piłkarz grając na pozycji bramkarza rozegrał najwięcej spotkań w drużynie Lucchese. Grał również dla Hellas, Padoby, Torino i Brescii. Karierę zakończył w Viareggio. Już jako trener po dwóch latach spędzonych na ławce Interu oraz roku w Udinese, otrzymał szansę od Juventusu. W Turynie jednak nie udało mu się niczego wygrać, Stara Dama była ostatnim wielkim klubem w jego trenerskiej karierze. Zmarł w 2001 roku, wieku 90 lat jako przedostatni zawodnik zwycięskiego składu reprezentacji Włoch z 1938 roku (ostatnim był Pietro Rava w 2006 roku).
Lata w Juve: 1953-1955
Bilans: 68 spotkań, 32 zwycięstwa, 23 remisy, 13 porażek
Bramki: 118-87
Procent zwycięstw: 47,06%
Tytuły: Brak
Sandro Puppo
Sandro Puppo większą część piłkarskiej kariery spędził w Venezii w czasie burzliwych lat II wojny światowej. Jako trener, objął w sezonie 1954 Barcelonę, z którą zdobył wicemistrzostwo Hiszpanii. Z Katalonii trafił do Turynu, gdzie jednak poniósł spektakularną klęskę, wygrywając zaledwie 15 z 62 spotkań. Puppo postawił na całkowite odmłodzenie składu Bianconerich, a włoskie media nazywały wówczas jego drużynę mianem “Juve dei puppanti”.
Lata w Juve: 1955-1957
Bilans: 62 spotkania, 15 zwycięstw, 27 remisów, 20 porażek
Bramki: 69-78
Procent zwycięstw: 24,19%
Tytuły: Brak
Teobaldo Depetrini
Depetrini na ławkę trenerską Juventusu powoływany był dwukrotnie, w obu przypadkach była to rola jedynie chwilowa. Lata 1957 – 1959 były w Turynie dość burzliwe. Depetrini w 1957 roku zastąpił Sandro Puppo, jednak już od nowego sezonu trenerem był Jugosłowianin, Ljubisa Brocic. 3 października 1958 roku Juventus ponownie zdecydował się na zatrudnienie Depetriniego, by ten wspólnie z Brocicem prowadził zespół. Ostatecznie 18 listopada 1958 władze Juventusu postanowiły zwolnić Brocica. Depetrini samodzielnie dokończył sezon, by następnie przekazać go w ręce Carlo Paroli. Jako zawodnik, Depetrini rozegrał w Juve 388 meczy i strzelił 10 bramek. Zdobył dwukrotnie Scudetti oraz dwukrotnie Coppa Italia. Jako trener wstawił do gabloty Puchar Włoch z sezonu 1958-1959 (trzeci w historii Juve), chociaż w finale trenerem Juve był już Carlo Parola. Oficjalna strona Juventusu przypisuje jednak ten sukces obu panom. Zmarł w 1996 roku w Turynie.
Lata w Juve: 1957-1959
Bilans: 36 spotkań, 20 zwycięstw, 9 remisów, 7 porażek
Bramki: 87-54
Procent zwycięstw: 55,56%
Tytuły: 1 x Puchar Włoch 1959
Ljubiša Broćić
Broćić w swoim trenerskim CV zapisał wiele klubów, w tym Juventus, PSV oraz Barcelonę. Prowadził również reprezentacje narodowe Albanii, Kuwejtu, Bahrainu czy Nowej Zelandii. Jego kariera trenerska trwała aż 34 lata. Tak długa kariera trenerska nie obfitowała jednak w wielkie sukcesy, pPrzez te lata wygrał jednak tylko jedno Scudetto z Juventusem oraz dwa mistrzostwa Jugosławii ze Stellą Rossa.
Lata w Juve: 1957-1958
Bilans: 53 spotkania, 34 zwycięstwa, 9 remisów, 10 porażek
Bramki: 122-80
Procent zwycięstw: 64,15%
Tytuły: 1 x Scudetto: 1958
Carlo Parola
Legenda Juventusu jako zawodnik i jako trener. Prowadził pierwszą drużynę Bianconerich dwukrotnie. Od 1959 do 1961 roku, oraz 13 lat później od 1974 do 1976 roku. Jako trener zdobył z Juventusem dwukrotnie Coppa Italia (jedno z nich przypisane również Depetriniemu, gdyż Parola rozegrał “tylko” zwycięski finał) oraz trzykrotnie Scudetto. Jako zawodnik przez większość kariery związany z Juve, również w drużynie Primavery (1936-1954), z rocznym epizodem w Lazio, gdzie na zakończenie kariery rozegrał zaledwie siedem spotkań. Po zakończeniu drugiego etapu trenerskiego w Juve, który nie obfitował już w sukcesy, ostatecznie zakończył karierę. Urodzony Turyńczyk, który w stolicy Piemontu spędził większą część swojego życia i gdzie również zmarł 22 marca 2000 roku.
Lata w Juve: 1959-1961, 1961-1962, 1974-1976
Bilans: 202 spotkania, 117 zwycięstw, 38 remisów, 47 porażek
Bramki: 400-219
Procent zwycięstw: 57,92%
Tytuły: 3 x Scudetto: 1960, 1961, 1975, 2 x Puchar Włoch: 1959, 1960
Július Korostelev
Po zakończeniu kariery piłkarskiej ukończył kurs trenerski w Coverciano, gdzie był jednym z najlepszych. Trenował między innymi Perugię, Salsomaggiore, Sportiva i Piacenzę. W lipcu 1961 roku został powołany do Juventusu w miejsce Carlo Paroli. Przebywał na ławce trenerskiej Juventusu w dwóch pierwszych meczach sezonu 1961–1962, 27 sierpnia 1961 zremisował 1-1 w domowym meczu z Mantova Calcio a tydzień później 3 września przegrał 1-2 na wyjeździe z Padova Calcio. 7 września 1961 został przeniesiony na stanowisko asystenta trenera Juventusu i zastąpiony powracającym Carlo Parolą. Jako zawodnik grał w Starej Damie w sezonie 1946-1947.
Lata w Juve: 1961
Bilans: 2 spotkania, 0 zwycięstw, 1 remisów, 1 porażka
Bramki: 2-3
Procent zwycięstw: 0%
Tytuły: Brak
Paulo Amaral Lima
Brazylijski szkoleniowiec, który w swojej bogatej karierze trenował między innymi Fluminense, Vasco da Gama czy Botafogo. Jako trener preferował grę strefową i zastosował odważny schemat 4-2-4, który zamieniał się w fazie obrony w 4-3-3. Jego innowacyjne metody wzbudziły duże zainteresowanie w Europie, do tego stopnia, że Amaral został zatrudniony jako trener Juventusu. W Turynie nie osiągnął jednak sukcesów i po krótkim okresie w Genoi, wrócił do Brazylii.
Lata w Juve: 1962-1964
Bilans: 44 spotkania, 25 zwycięstw, 10 remisów, 9 porażek
Bramki: 72-33
Procent zwycięstw: 56,82%
Tytuły: Brak
Eraldo Monzeglio
Mistrz świata z 1934 i 1938 roku, swoją karierę piłkarską związał przede wszystkim z ekipą Bologny. W swojej karierze szkoleniowca, trenował między innymi Napoli, Juventus czy Sampdorię, jednak bez większych sukcesów.
Lata w Juve: 1964
Bilans: 37 spotkania, 15 zwycięstw, 10 remisów, 12 porażek
Bramki: 50-43
Procent zwycięstw: 40,54%
Tytuły: Brak
Heriberto Herrera
Paragwajczyk na stanowisku trenera Juventusu wytrwał dość długo, bo aż pięć lat. Poprowadził Starą Damę do trzynastego w historii Scudetto, a także piątego Coppa Italia. W latach 1969 – 1971 trenował Inter, w swoim CV ma również Sampdorię i Atalantę. Jako zawodnik, występując na pozycji obrońcy, grał dla reprezentacji Hiszpanii oraz Paragwaju.
Lata w Juve: 1964-1969
Bilans: 215 spotkania, 100 zwycięstw, 73 remisy, 42 porażki
Bramki: 265-156
Procent zwycięstw: 46,51%
Tytuły: 1 x Scudetto 1967 , 1 x Puchar Włoch 1965
Luis Carniglia
Carniglia nie może zaliczyć czasu spędzonego w Juventusie do udanych. Przybył do Turynu przed sezonem 1969-1970 z gorączką, która byłą efektem grypy Mao. Nie był w stanie przeprowadzić sesji treningowych aż do 5 sierpnia 1969. Wyręczał go w tym Giovanni Catozzo. 21 października został odwołany z funkcji trenera, a jego miejsce tymczasowo zajęli Ercole Rabitti, wspomagany przez Giampiero Bonipertiego. Ostatecznie sezon 1969-1970 dokańczył jego asystent Giovanni Catozzo. W swojej karierze był również trenerem między innymi Realu Madryt (1957-1959, z którym to zespołem zdobył dwukrotnie Puchar Europy).
Lata w Juve: 1969
Bilans: 12 spotkań, 5 zwycięstw, 4 remisy, 3 porażki
Bramki: 17-11
Procent zwycięstw: 41,67%
Tytuły: Brak
Ercole Rabitti
Rabitti miał bardzo bogatą i udaną, trwającą dwadzieścia lat karierę piłkarską. Jako trener nie zaistniał jednak w Italii, będąc zazwyczaj jedynie trenerem tymczasowym, zarówno w Juventusie jak i Torino, gdzie jedynym jego sukcesem było mistrzostwo z Primaverą.
Lata w Juve: 1969-1970
Bilans: 29 spotkań, 14 zwycięstw, 9 remisy, 6 porażek
Bramki: 38-18
Procent zwycięstw: 48,28%
Tytuły: Brak
Armando Picchi
Jako piłkarz był gwiazdą defensywy i kapitanem Interu Mediolan, z którym wygrał trzy mistrzostwa Włoch, dwa Puchary Europy i dwa Puchary Interkontynentalne – wszystkie trofea w latach sześćdziesiątych. Jako szkoleniowiec trenował Juventus aż do swojej śmierci. Wykryty u niego nowotwór, zakończył przedwcześnie jego życie i karierę trenera 27 maja 1971 roku w wieku zaledwie 36 lat.
Lata w Juve: 1970-1971
Bilans: 29 spotkań, 17 zwycięstw, 6 remisów, 6 porażek
Bramki: 50-24
Procent zwycięstw: 58,62%
Tytuły: Brak
Čestmír Vycpálek
Jako piłkarz spędził w Juve jeden sezon w latach 1946-1947. Został wówczas sprowadzony ze Slavii Praga. Następnie przeniósł się do Palermo, by karierę zakończyć w Parmie. Vycpálek karierę trenerską rozpoczął z drużyną Palermo. Przeniósł się do sycylijskiego miasta razem z całą rodziną, która wcześniej mieszkała w Czechosłowacji. Następnie trenował drużyny z niższych lig, takie jak Siracusa, Valdagno, czy Juve Bagheria. Wczesne lata siedemdziesiąte to wyjątkowy okres w życiu Vycpálka. Po zwolnieniu z posady trenera czwartoligowej Mazary, Čestmír został “przygarnięty” przez Juventus za sprawą jego bliskiego przyjaciela Giampiero Bonipertiego. Tak oto Vycpálek został trenerem Primavery Juve. W 1971 za sprawą tragicznej śmierci Armando Picchiego, Čestmír został mianowany trenerem pierwszej drużyny z która dwukrotnie wygrał z mistrzostwo Włoch. Vycpálek zmarł 5 maja 2002 roku w Palermo, w dniu zdobycia przez Juventus pamiętnego mistrzostwa Włoch w sezonie 2001/2002.
Lata w Juve: 1971-1974
Bilans: 157 spotkań, 79 zwycięstw, 56 remisów, 22 porażki
Bramki: 257-136
Procent zwycięstw: 50,32%
Tytuły: 2 x Scudetto: 1972, 1973
Giovanni Trapattoni
Prawdziwa legenda Starej Damy, najbardziej utytułowany trener w historii Juventusu. Jako zawodnik Trapattoni z sukcesami grał w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych w A.C. Milan. W tym klubie występował aż do 1970, kiedy to trafił na sezon do AS Varese 1910, w którym po roku zakończył karierę. W Milanie również rozpoczynał karierę trenerską w 1974, największe lata sukcesów przypadają jednak na jego pobyt w Juventusie. Z Juventusem zdobył wszystko co było do zdobycia. Klub prowadził dwukrotnie, jednak to pierwsza kadencja była tą obfitującą w największe sukcesy w historii klubu. Oprócz mnóstwa sukcesów, bo aż czternastu trofeów, były również i porażki, jak między innymi niespodziewana klęska w finale Pucharu Europy 1983, gdy Juventus w Atenach przegrał niespodziewanie najważniejszy mecz sezonu przeciwko Hamburger SV. Po okresie w Turynie szkolił również Bayern Monachium oraz Fiorentinę. W 2000 zastąpił Dino Zoffa na stanowisku selekcjonera reprezentacji Włoch. W 2004 zrezygnował ze stanowiska po przegranych Mistrzostwach Europy w Portugalii i został trenerem SL Benfica, gdzie zdobył mistrzostwo Portugalii (pierwsze dla tego klubu od 10 lat). Od maja 2008 roku do września 2013 pełnił funkcję selekcjonera reprezentacji Irlandii.
Lata w Juve: 1976-1986, 1991-1994
Bilans: 596 spotkań, 319 zwycięstw, 181 remisów, 96 porażek
Bramki: 969-478
Procent zwycięstw: 53,52%
Tytuły: 6 x Scudetto: 1977, 1978, 1981, 1982, 1984, 1986
2 x Puchar Włoch: 1979, 1983
2 x Puchar UEFA: 1977, 1993
1 x Puchar Europy: 1985
1 x Superpuchar Europy: 1984
1 x Puchar Zdobywców Pucharów: 1984
1 x Puchar Interkontynentalny: 1985
Rino Marchesi
Marchesi został zatrudniony w Juventusie po kilku latach pracy w Interze, Napoli i Como. Po złotej erze sukcesów związanych z Trapattonim, dwa lata pod wodzą Marchesiego były pełne rozczarowań, braku sukcesów oraz okresem przejściowym, przed przyszłymi sukcesami przebudowanego już w latach dziewięćdziesiątych Juventusu. Marchesi może jednak mimo braku tytułów, poszczycić się mianem trenera dwóch piłkarskich legend, trenował bowiem zarówno Diego Maradonę jak i Michela Platiniego.
Lata w Juve: 1986-1988
Bilans: 89 spotkań, 42 zwycięstwa, 27 remisów, 20 porażek
Bramki: 133-76
Procent zwycięstw: 47,19%
Tytuły: Brak
Dino Zoff
Legendarny bramkarz reprezentacji Włoch i Juventusu. Pomiędzy 20 września 1972 (3:1 z Jugosławią), a 15 czerwca 1974 (3:1 z Haiti) nie puścił bramki przez 1142 minuty z rzędu w meczach reprezentacji, ustanawiając światowy rekord. W reprezentacji debiutował na Euro 1968, gdzie zdobył złoty medal. W 1970 roku zajął drugie miejsce na mundialu, w 1978 czwarte miejsce, zaś w 1982 roku osiągnął największy sukces, zdobywając mistrzostwo świata w wieku 40 lat i 133 dni. Był wówczas kapitanem reprezentacji, dla której rozegrał 112 spotkań. Do dzisiaj Zoff pozostaje najstarszym zawodnikiem w historii, który sięgnął po to trofeum. Po zakończeniu kariery jako zawodnik, został trenerem Juventusu, z którym w sezonie 1989–1990 zdobył Puchar UEFA oraz Puchar Włoch. Jako selekcjoner reprezentacji Włoch w 2000 roku zdobył wicemistrzostwo Europy, przegrywając w finale 2-1 z Francją, po pamiętnym złotym golu Davida Trezeguet w dogrywce. Wybrany przez IFFHS trzecim najlepszym bramkarzem XX wieku. Odznaczony dwukrotnie Orderem Zasług Republiki Włoskiej oraz Złotą Szarfą Zasług dla Sportu.
Lata w Juve: 1988-1990
Bilans: 104 spotkania, 53 zwycięstwa, 34 remisy, 17 porażek
Bramki: 168-102
Procent zwycięstw: 50,96%
Tytuły: 1 x Puchar Włoch: 1990
1 x Puchar UEFA: 1990
Luigi Maifredi
Na stanowisku zastąpił Dino Zoffa, zaliczany jest jednak do grona najsłabszych trenerów w historii Starej Damy. W sezonie 1990-1991 Maifredi miał do dyspozycji między innymi takich piłkarzy jak: Baggio, Alessio, Serena, Julio Cesar, Casiraghi, Schillaci, Di Canio, Marocchi, Galia, Hassler czy Tacconi. Już pierwsze oficjalne spotkanie zakończyło się klęską 5-1 z Napoli na San Paolo w ramach Superpucharu Włoch. W Serie A zaliczył 10 ligowych porażek. Juventus pomimo wysokich wygranych 4-2 z Interem, 5-0 z Romą, 5-0 z Parmą czy 5-1 z Pisą zakończył rozgrywki na 7 miejscu w tabeli, bez kwalifikacji do jakichkolwiek europejskich pucharów, po 28 latach ciągłego uczestnictwa, co było ogromnym rozczarowaniem oraz zaskoczeniem, zarówno we Włoszech jak i całej Europie.
Lata w Juve: 1990-1991
Bilans: 49 spotkań, 23 zwycięstwa, 12 remisów, 14 porażek
Bramki: 79-50
Procent zwycięstw: 46,94%
Tytuły: Brak
Marcello Lippi
Drugi najbardziej utytułowany trener w historii Juventusu. Podobnie jak Trapattoni wygrał z Juventusem wszystkie najważniejsze trofea. Stanowisko trenera Starej Damy piastował dwukrotnie, w obu przypadkach odnosząc sukcesy. Drugi i jak dotąd ostatni szkoleniowiec Bianconerich, który poprowadził drużynę do wygrania upragnionej Ligi Mistrzów, pokonując w finale na Stadionie Olimpijskim w Rzymie po rzutach karnych Ajax w 1996 roku. Te rozgrywki były jego domeną, trzykrotnie w latach 1996-1998 meldował się bowiem w finale Ligi Mistrzów, przegrywając go niestety dwa razy (z BVB w Monachium oraz z Realem w Amsterdamie). W 2003 roku po raz kolejny nie zdołał odnieść końcowego sukcesu, ulegając Milanowi w serii karnych w finale w Manchesterze. Lippi to nie tylko ukochany trener wszystkich kibiców Juventusu, ale i całej Italii. W 2006 roku wygrał z reprezentacją Włoch Mistrzostwo Świata w Niemczech, po drodze w półfinale eliminując gospodarzy turnieju, w finale zaś odprawiając z kwitkiem Francję po karnych. “Grande Marcello” zapisał na swoim koncie również indywidualne sukcesy: Trener klubowy roku 1996 i 1998 na świecie według IFFHS, Selekcjoner roku 2006 na świecie według IFFHS, Oscar del Calcio dla najlepszego trenera Serie A roku 1997, 1998, 2003 i 2006, Trener roku 2003 na świecie według World Soccer Magazine,
Order Zasługi Republiki Włoskiej, przyznany 12 grudnia 2006.
Lata w Juve: 1994-1999, 2001-2004
Bilans: 405 spotkań, 227 zwycięstw, 104 remisy, 74 porażki
Bramki: 712-383
Procent zwycięstw: 56,05%
Tytuły: 5 x Scudetto: 1995, 1997, 1998, 2002, 2003
1 x Puchar Włoch: 1995
4 x Superpuchar Włoch: 1995, 1997, 2002, 2003
1 x Liga Mistrzów UEFA: 1996
1 x Superpuchar UEFA: 1996
1 x Puchar Interkontynentalny: 1996
Carlo Ancelotti
Jeden z najbardziej utytułowanych trenerów w historii futbolu, zdobywca dwudziestu trofeów na arenie krajowej i międzynarodowej – w Juventusie natomiast wielki przegrany. Znakomity trener, który jednak kompletnie nie pasował do Starej Damy. Ancelotti został zauważony przez Juventus w lecie 1999 roku, kiedy to klub poszukiwał szkoleniowca będącego w stanie zastąpić odchodzącego do Interu Marcello Lippiego. W Juve od samego początku Ancelotti miał pod górkę. Nie lubili go kibice Starej Damy, pamiętający jego przeszłość z Milanu. Sam Carlo również nie przepadał za Turynem, w którym czuł się obco i nieswojo, co po latach przyznał między innymi w swojej autobiografii. Ancelotti ze Starą Damą wygrał Puchar Intertoto w sezonie 1999, który dał przepustkę do Pucharu UEFA. Tam jednak w drugiej rundzie został wyeliminowany przez Celtę Vigo. W ramach Serie A Juventus Ancelottiego dwa razy musiał obejść się smakiem, mistrzostwo przegrywając w ostatniej kolejce, najpierw na rzecz Lazio, później Romy. W klubie, w którym dewizą jest słynne zdanie Giampiero Bonipertiego „Zwycięstwo nie jest rzeczą ważną, jest jedyną rzeczą, która się liczy”, wiadomym było, że czas Ancelottiego się bezpowrotnie zakończył.
Lata w Juve: 1999-2001
Bilans: 114 spotkań, 63 zwycięstwa, 33 remisy, 18 porażek
Bramki: 185-101
Procent zwycięstw: 55,26%
Tytuły: 1 x Puchar Intertoto: 1999
Fabio Capello
Kolejny legendarny włoski trener. Jako zawodnik największe sukcesy święcił w Turynie, gdzie trzykrotnie zdobywał Scudetto. Jako trener, największe triumfy odnosił z Milanem na początku lat dziewięćdziesiątych, wygrywając między innymi Ligę Mistrów, Superpuchar Europy, Superpuchar Włoch czy też pięciokrotnie mistrzostwo Italii. Na ławkę trenerską Juventusu trafił w 2004 roku po pięciu latach spędzonych w Romie, gdzie wywalczył dla Rzymian długo wyczekiwany triumf w Serie A w 2001 roku. W Turynie Capello stworzył zabójczo skuteczną maszynę, która co prawda nie porywała stylem, ale za to skutecznie punktowała kolejnych rywali, co przełożyło się na dwukrotne wygranie Serie A. Zabrakło jednak sukcesu na arenie europejskiej, gdzie Juventus odpadł z Ligi Mistrzów przegrywając najpierw przegrywając w 2005 roku w ćwierćfinale z Liverpoolem, rok później natomiast na tym samym etapie rozgrywek nie dał rady Arsenalowi. Po wybuchu Calciopoli, Capello przeniósł się do Realu Madryt, gdzie również sięgnął po mistrzostwo. Później trenował również reprezentacje narodowe Anglii oraz Rosji.
Lata w Juve: 2001-2004
Bilans: 105 spotkań, 68 zwycięstwa, 24 remisy, 13 porażek
Bramki: 181-81
Procent zwycięstw: 64,76%
Tytuły: 2 x Scudetto: 2005, 2006
Didier Deschamps
Kluczowy piłkarz złotej ery Juventusu końca lat dziewięćdziesiątych. W Turynie spędził pięć lat, od 1994 do 1999 roku, rozgrywając w sumie 124 spotkania. Tuż po zakończeniu kariery czynnego zawodnika, w 2001 roku został szkoleniowcem AS Monaco, z którym w 2004 dotarł do finału Ligi Mistrzów, przegrywając z FC Porto. 19 września 2005 Deschamps zrezygnował z funkcji trenera zespołu z księstwa i do 10 lipca 2006 pozostawał bez klubu. Wtedy to, Didier postanowił pomóc zdegradowanemu w wyniku Calciopoli Juventusowi w powrocie na szczyt Serie A. W kompletnie rozmontowanym składzie, bez wielkich gwiazd, jedynie z “5 samurajami” w postaci Del Piero, Trezeguet, Nedveda, Buffona i Camoranesiego doprowadził Bianconerich do zwycięstwa Serie B. Juventus świętował powrót do elity pod hasłem “BastA!”, Del Piero został królem strzelców, a dzięki Didierowi swoje szanse w pierwszej drużynie Bianconerich otrzymywał wówczas Claudio Marchisio. Niespodziewanie jednak 27 maja 2007 Deschamps postanowił odejść z klubu i rozwiązał kontrakt za porozumieniem stron. Głównym powodem tego stanu rzeczy, były nieporozumienia z zarządem Juventusu, dotyczące dalszych planów rozwoju i budowania drużyny. Jak później wielokrotnie podkreślał w wywiadach, żałował tej decyzji. Deschamps od 2012 roku prowadzi reprezentację Francji, z którą zdobył Mistrzostwo Świata w 2018 roku oraz wicemistrzostwo Europy dwa lata wcześniej.
Lata w Juve: 2006-2007
Bilans: 43 spotkania, 30 zwycięstw, 11 remisów, 2 porażki
Bramki: 89-30
Procent zwycięstw: 69,77%
Tytuły: 1 x Serie B 2007
Claudio Ranieri
Ranieri poprowadził Juventus w pierwszym sezonie po powrocie do Serie A i zajął trzecie miejsce w tabeli za Interem i Romą. Stara Dama pod jego wodzą dwa razy pokonała między innymi Real Madryt w fazie grupowej Ligi Mistrzów sezonu 2008/2009 – 2:1 w Turynie, oraz 2:0 w Madrycie, po niezapomnianym występie oklaskiwanego owacjami na stojąco Alessandro Del Piero. Styl Ranieriego krytykowany był przez kibiców Starej Damy, jednak jego zespół punktował całkiem nieźle i na koniec sezonu 2008/2009 zajął ostatecznie drugie miejsce w Serie A, ustępując jedynie Interowi Jose Mourinho. W Lidze Mistrzów Juventus odpadł w 1/8 finału z Chelsea a Ranieri został zwolniony na rzecz Ciro Ferrary.
Lata w Juve: 2007-2009
Bilans: 93 spotkania, 46 zwycięstw, 30 remisów, 17 porażek
Bramki: 168-96
Procent zwycięstw: 49,46%
Tytuły: Brak
Ciro Ferrara
Ferrara to kolejny z symboli odnoszącego wielkie sukcesy Juventusu lat dziewięćdziesiątych. Dla Starej Damy rozegrał aż 253 spotkania w ciągu jedenastu lat gry w Turynie. 18 maja 2009 roku objął posadę tymczasowego trenera Juventusu, po tym, jak z tego stanowiska został zwolniony Claudio Ranieri. 4 czerwca 2009 roku podpisał dwuletni kontrakt i od tego czasu pełnił rolę pierwszego szkoleniowca. Juventus był jego pierwszym klubem w karierze trenerskiej, bowiem wcześniej pełnił jedynie funkcje trenera technicznego w reprezentacji Włoch. Jak się jednak okazało, była to fatalna decyzja włodarzy Starej Damy. Po serii porażek, Ferrara został zwolniony 29 stycznia 2010 roku. Później próbował jeszcze swoich sił z reprezentacją młodzieżową do lat 21 oraz Sampdorią, z której jednak również został dość szybko zwolniony w skutek słabych wyników.
Lata w Juve: 2009-2010
Bilans: 31 spotkań, 15 zwycięstw, 5 remisów, 11 porażek
Bramki: 46-37
Procent zwycięstw: 48,39%
Tytuły: Brak
Alberto Zaccheroni
Zaccheroni przejął posadę trenera Juventusu po zwolneniu Ciro Ferrary i podpisał krótkoterminowy kontrakt na cztery miesiące. Jego zadaniem była odbudowa Bianconerich i uratowanie sezonu po serii porażek Ferrary. Popularny “Zach” zawiódł jednak na całej linii. W ramach Ligi Europy, Bianconeri zostali wyeliminowani przez Fulham. Po pierwszym meczu, Juventus wygrał 3-1, w rewanżu Anglicy zdeklasowali Starą Damę w stosunku 4-1 i awansowali dalej. W Serie A było jeszcze gorzej, Bianconeri zajęli ostatecznie odległe siódme miejsce w tabeli a Zaccheroni został naturalnie zwolniony wraz z zakończeniem sezonu,
Lata w Juve: 2010
Bilans: 21 spotkań, 8 zwycięstw, 5 remisów, 8 porażek
Bramki: 28-34
Procent zwycięstw: 38,10%
Tytuły: Brak
Luigi Delneri
Po katastrofalnym sezonie pod wodzą Ferrary i Zaccheroniego, zarząd Juventusu szukał w lecie 2010 roku kogoś, kto będzie w stanie przywrócić Starą Damę na należne jej miejsce. Luigi Delneri przykuł uwagę włodarzy Bianconerich znakomitym sezonem 2009/2010, gdzie prowadząc UC Sampdorię zajął bardzo wysokie czwarte miejsce w tabeli, awansując do eliminacji Ligi Mistrzów. Juventus Delneriego prezentował się niestety jeszcze gorzej, niż sezon wcześniej. Piłkarze Starej Damy nie potrafili awansować nawet z fazy grupowej Ligi Europy, remisując sześć kolejnych spotkań i ustępując finalnie Lechowi Poznań i Manchesterowi City. W Serie A Bianconeri wygrali zaledwie 15 z 38 spotkań i zakończyli ponownie rozgrywki na siódmym miejscu, tym razem już bez możliwości gry w przyszłym sezonie w europejskich pucharach. 21 maja 2011 Delneri został zwolniony.
Lata w Juve: 2010-2011
Bilans: 50 spotkań, 20 zwycięstw, 19 remisów, 11 porażek
Bramki: 72-57
Procent zwycięstw: 40,00%
Tytuły: Brak
Antonio Conte
Przychodzącego do Juventusu w 2011 roku Conte w roli trenera kibice witali chłodno, mając w pamięci nieudane kierowanie drużyną przez Ciro Ferrarę. Obawiano się, że bedzie to kolejny były zawodnik Juventusu, który okaże się niewypałem na ławce trenerskiej. Na szczęście dla wszystkich, Conte szybko wyprowadził ich z błędu. Stał się symbolem odrodzenia Juventusu, podniósł w końcu drużynę z kolan i wycisnął z niej maksimum już w pierwszym sezonie swojej obecności. Wprowadził duży rygor na treningach, stosował niekonwencjonalne metody, jego znakiem rozpoznawczym stało się energiczne zachowanie przy linii bocznej boiska. Jego drużyna w pierwszym sezonie pracy nie przegrała żadnego z 38 ligowych spotkań, natomiast w sezonie 2013/2014 pobiła rekord w zdobytych punktów w Serie A, ostatecznie zatrzymując się na 102 oczkach. Gorzej Juventus radził sobie w europejskich pucharach, gdzie wyraźnie odstawał od topowych drużyn w Lidze Mistrzów a także nie potrafił wygrać Ligi Europy, odpadając w półfinale tych rozgrywek 2013/2014 po dwumeczu z Benficą. Przed rozpoczęciem sezonu 2014/2015, Conte nagle zrezygnował z pracy z drużyną drugiego dnia przygotowań, twierdząc, że z tej drużyny nie da się wycisnąć już więcej. Jeszcze w trakcie pobytu w Turynie, rzekomo uwikłany był w aferę Calcioscommesse, ostatecznie dobrowolnie poddał się karze i został zawieszony na 4 miesiące. Podczas zawieszenia drużynę prowadził Angelo Alessio (poźniej również zawieszony) oraz Massimo Carrera.
Lata w Juve: 2011-2014
Bilans: 151 spotkań, 102 zwycięstwa, 34 remisy, 15 porażek
Bramki: 280-101
Procent zwycięstw: 67,55%
Tytuły: 3 x Scudetto: 2012, 2013, 2014
2 x Superpuchar Włoch: 2012, 2013
Massimiliano Allegri
Max Allegri przybył do Juventusu w trakcie letnich przygotowań do sezonu 2014/2015, po niespodziewanej rezygnacji Antonio Conte. Były trener Milanu, który z Rossonerimi zdobywał mistrzostwo Włoch, został fatalnie przyjęty przez kibiców Juventusu, którzy uważali, że po trzech latach sukcesów ukochanego przez tifosich Conte, Allegri nie będzie w stanie poprowadzić klubu do kolejnych tytułów. Toskańczyk szybko udowodnił jednak, że to władze klubu miały rację powierzając mu kierowanie drużyną. Już w pierwszym roku jego pracy, Stara Dama zdobyła mistrzostwo i puchar kraju, do tripletty zabrakło jedynie upragnionej Ligi Mistrzów. Allegri udowodnił jednak, jak bardzo Conte mylił się co do potencjału drużyny, dochodząc do finału Ligi Mistrzów, w którym to Juventus uległ w Berlinie Barcelonie 1-3. Kolejne lata to pasmo sukcesów, kolejne tytuły mistrza Włoch a także krajowe puchary i superpuchary a także kolejny finał Ligi Mistrzów. W 2017 roku, w Cardiff Stara Dama mierzyła się z Królewskimi z Madrytu. Po raz kolejny niestety nie udało się zdobyć upragnionego pucharu, Juventus przegrał 1-4. W sezonie 2018/2019 Stara Dama po raz kolejny, ósmy już z rzędu sięgnęła po Scudetto, niepowodzeniami jednak zakończyły się zarówno rozgrywki Coppa Italia jak i Ligi Mistrzów, gdzie Bianconeri przegrali już w ćwierćfinale z Ajaxem Amsterdam. Prezydent Andrea Agnelli uznał, że nadszedł czas na rozstanie z Toskańczykiem, które przebiegło w atmosferze wdzięczności, za lata sukcesów i kolejnych tytułów, które Allegri dał Juventusowi. Po dwóch latach wakacji Agnelli w 2021 roku znów wezwał Allegriego, tym razem, by ten na nowo odbudował potęgę Starej Damy. Max zastał jednak w Turynie całkiem inną drużynę, niż siedem lat temu. Pierwsze dwa lata były piekielnie trudne (między innymi afera Plusvlenze i koniec ery Andrei Agnellego) i zakończyły się bez jakiegokolwiek trofeum, a kibice zaczęli się domagać coraz głośniej zwolnienia Allegriego. Nowy zarząd Juventusu zdecydował jednak, że Max wypełni kontrakt i w sezonie 2023/2024 spróbuje przywrócić Starej Damie Scudetto.
Lata w Juve: 2014-2019, 2021-obecnie
Bilans (stan na 30.06.2023): 379 spotkań, 249 zwycięstw, 64 remisy, 66 porażek
Bramki: 671-304
Procent zwycięstw: 65.69%
Tytuły: 5 x Scudetto: 2015, 2016, 2017, 2018, 2019
4 x Puchar Włoch: 2015, 2016, 2017, 2018
2 x Superpuchar Włoch: 2015, 2018
Maurizio Sarri
Latem 2019 roku kibice długo marzyli o objęciu stanowiska trenera Juventusu przez Pepa Guardiolę. Ostatecznie jednak, to nie były trener Barcelony, a Maurizio Sarri został ogłoszony nowym szkoleniowcem Bianconerich. Były wielki rywal Starej Damy, który przez lata wraz ze swoim Napoli walczył z Juve o scudetto, tym razem miał poprowadzić Bianconerich w drodze po dziewiąte z rzędu mistrzostwo oraz Ligę Mistrzów, zapewniając przy tym atrakcyjny futbol, znany jako Sarriball. Mimo, że Juventus od samego początku rozgrywek dominował w Serie A oraz bez problemu wygrał swoją grupę w Lidze Mistrzów, kibice i eksperci narzekali na styl, jaki prezentowała ekipa Starej Damy. Juventus nie grał porywająco, tracił przy tym wiele bramek i daleki był od wizji gry, jaką oczekiwano w Turynie. Był to jednak anormalny sezon, przerwany na trzy miesiące z powodu pandemii koronawirusa. Ostatecznie jednak Sarri został rozliczony z wyników – zdobył scudetto, przegrał natomiast finał Pucharu Włoch, finał Superpucharu Włoch oraz odpadł z Lyonem już w 1/8 Ligi Mistrzów. Były szkoleniowiec Napoli i Chelsea już następnego dnia po klęsce w Champions League został zwolniony, ku ogólnej radości większości fanów Juventusu na całym świecie.
Lata w Juve: 2019-2020
Bilans: 52 spotkania, 34 zwycięstwa, 9 remisów, 9 porażek
Bramki: 99-54
Procent zwycięstw: 65,38%
Tytuły: 1 x Scudetto: 2020
Andrea Pirlo
Andrea Pirlo był wielkim zaskoczeniem na ławce Juventusu. Objął stery klubu po zwolniony Maurizio Sarrim, choć nic nie zapowiadało takiego scenariusza. Maestro co prawda trafił od razu po szkole trenerskiej do Turynu, ale miał prowadzić zespół Next Gen. Tymczasem Andrea Agnelli zdecydował się zagrać va banque i jeszcze przed rozpoczęciem sezonu U-23, od razu awansował byłego, genialnego rozgrywającego na trenera pierwszej drużyny. Celem jak zwykle była Liga Mistrzów, ale także obrona Scudetto, bowiem kibice Starej Damy pragnęli dziesiątego z rzędu tytułu. Pirlo nieźle zaczął sezon, ale im dalej w las, pojawiały się kolejne problemy. Bianconeri znów zawiedli w Lidze Mistrzów, odpadając w 1/8 z Porto, a w lidze nie tylko nie obronili trofeum, oddając prymat w Italii po dziewięciu latach z rzędu, ale wręcz rzutem na taśmę zakwalifikowali się do pierwszej czwórki. Na pocieszenie Pirlo wygrał z Juventusem Puchar i Superpuchar Włoch, ale nie uchroniło go to od zwolnienia.
Lata w Juve: 2020 – 2021
Bilans: 52 spotkania, 34 zwycięstwa, 10 remisów, 8 porażek
Bramki: 108-50
Procent zwycięstw: 65,38%
Tytuły: 1 x Puchar Włoch: 2021, 1 x Superpuchar Włoch
