Kamień węgielny

Kamień węgielny

Trenerzy bardzo lubią piłkarzy wielozadaniowych. Wielu takich w tej rubryce prezentowaliśmy, ale zazwyczaj byli to pomocnicy bądź napastnicy. Tymczasem w Juventusie i reprezentacji Włoch gra obrońca, którego zdolność adaptacji do wielu ról daje szkoleniowcom okazję do oryginalnego konstruowania zespołu. To Giorgio Chiellini.

Rosły, z pozoru niezgrabny defensor jest piłkarzem, który umie bardzo dużo. To dzięki niemu Juve, a zwłaszcza Squadra Azzurra może płynnie przechodzić z ustawienia z trójką obrońców i dwoma wahadłowymi pomocnikami do systemu 1-4-4-2. Chiellini może odgrywać rolę klasycznego stopera, lewego obrońcy kryjącego, a nawet wahadłowego pomocnika. Wszystkie te zadania interpretuje znakomicie, bez kłopotów przestawiając się z jednego stylu gry na drugi, za każdym razem spełnia oczekiwania trenerów.

Zawodnik ten został w 2004 roku kupiony przez Juventus z Livorno i od razu wypożyczony do Fiorentiny. Już w swym pierwszym sezonie w Serie A, u trenerów Emiliano Mondonico, Sergio Buso i Dino Zoffa przeszedł taktyczną szkołę wyższą. Zespół ten bowiem przez całe rozgrywki zmieniał ustawienie. W początkowym 1-4-1-3-2 Giorgio grał jako lewy obrońca, za plecami nietroszczącego się specjalnie o defensywę Martina Joergensena, więc koncentrował się na zadaniach defensywnych. Ale gdy zespół wychodził w systemie 1-3-4-2-1, Chiellini był lewym wahadłowym, pomocnikiem i biegał po całym bocznym korytarzu boiska. Jego walory ofensywne były wówczas wyżej oceniane niż twardość i nieustępliwość w grze obronnej. Nigdy nie wystąpił jako lewy obrońca kryjący. Zanosiło się, że wyrośnie z niego może nie nowy Roberto Carlos, ale zawodnik starający się grać właśnie tak jak legendarny Brazylijczyk.

Po powrocie do Juve, w sezonie 2005/2006, znalazł się jednak na lewej obronie w cieniu innego gracza miłującego ofensywę, Gianluki Zambrotty. Gdy pojawiał się na boisku, grał na tyle dobrze, że w końcu Zambrotta powędrował na prawą stronę bloku, a Giorgio obsadził lewą. Mając przed sobą często chodzącego do środka Adriana Mutu, ustawicznie atakował. W sezonie 2006/2007, który Juventus spędził karnie w Serie B, na lewej obronie z kolei eksplodował Federico Balzaretti. Chiellini niemal całe rozgrywki występował jako stoper – i to na przemian lewy i prawy – w ustawieniu 1-4-4-2. W następnym pełnił zamiennie funkcję stopera i lewego obrońcy kryjącego. Potem przez trzy sezony grał wyłącznie jako stoper i wydawało się, że jego piłkarska ewolucja dobiegła końca i na zawsze już zostanie na środku defensywy, co można przyrównać do zapadnięcia w głęboki, zimowy sen.

Nieoczekiwana odmiana nadeszła latem 2011 roku, kiedy Starą Damę objął Antonio Conte. Ale może jeszcze istotniejsze było to, że do zespołu dołączyli Leonardo Bonucci i Andrea Barzagli, piłkarze znakomici, ale nadający się tylko do gry na środku obrony. Chiellini znowu powędrował na lewą stronę bloku i okazało się, ku zaskoczeniu wielu kibiców, że wcale nie zapomniał, jak należy atakować. Gdy się rozpędzał, zdumieni obrońcy rozstępowali się, czekając, aż sam zagoni się w kozi róg, aż popłaczą mu się nogi i straci piłkę, tymczasem on w pełnym biegu docierał do linii końcowej i precyzyjnie centrował. Conte na zmianę ustawiał zespół w systemie z czwórką i trójką defensorów, Chiellini był tym, który to umożliwiał bo doskonale rozumiał specyfikę obu tych systemów, a nawet wzbogacał je o nowe wartości. Oto jako lewy obrońca kryjący też włączał się w akcje zaczepne – skutecznie, acz odpowiedzialnie.

W reprezentacji działo się i dzieje podobnie. Gdy Cesare Prandelli potrzebuje ustawić zespół z trójką obrońców, Chiellini zajmuje lewą stronę bloku. Kiedy trzeba zagrać kwartetem – sprawdza się zarówno w środku, jak i na lewej flance. Mało tego: gdy na pozycji stopera partneruje Barzaglemu, z dobrym skutkiem wyprowadza piłkę z własnej połowy, gdy zaś gra z Bonuccim, zostawia jemu harce, a sam koncentruje się z pełnym powodzeniem na przerywaniu akcji rywali.

Fenomen Chielliniego polega na tym, że jest zapewne jedynym w światowym futbolu obrońcą kompletnym (no, może prawie kompletnym, bo nie grał nigdy jako prawy defensor). Jeśli chodzi o pozostałe pozycje i zakresy zadań, to można go ustawić dowolnie i powierzyć dowolne obowiązki, w zależności od tego, kogo jeszcze ma się do dyspozycji lub jaką taktykę na dany mecz się przyjmuje. Obecność takiego zawodnika jak Chiellini pozwala układać klocki w pożądany sposób także z przodu, przecież gra pomocy i ataku również uzależniona jest od możliwych kombinacji zestawienia defensywy.

Biblia wprowadziła do języków świata pojęcie kamienia węgielnego. Chiellini to piłkarska ilustracja tego, czym on jest.

Autor: Leszek Orłowski

Źródło: Piłka Nożna 34/2013
Wyszukał: s00p3L