Lavagna Tattica (Juve-Barca)

Juventus zagrał zbyt statyczne przeciwko Barcelonie, Kulusevski i Dybala wzajemnie się deptali, ich współpraca nie działała.

Trudny mecz

Trudno jest znaleźć pozytywne aspekty spotkania Juventus – Barcelona, ​​w którym Katalończycy zdecydowanie przeważali i udzielili Bianconerim lekcji piłki nożnej. Dominacja terytorialna gości była ewidentna, zwłaszcza w drugiej połowie. Dość powiedzieć, że Katalończycy zaliczyli 40 kontaktów z piłką w polu karnym przeciwnika. 2-0 to raczej niski wynik po tym, co widzieliśmy na Allianz.

Po obiecującym rozpoczęciu Juve wydawało się bardzo zagubione w pressowaniu i odbiorze piłki. Presja zawsze była lekko spóźniona i Barcelona nie miała problemu z utrzymaniem piłki i przełamywaniem linii przeciwnika. Pirlo nawet powiedział po meczu, że jego drużyna musi być bardziej agresywna w odbiorze.

Jednak najbardziej niepokojącym aspektem była faza posiadania piłki, w której Bianconeri bardzo źle się poruszali i mieli trudności z konstruowaniem akcji bramkowych. Pirlo na konferencji narzekał również na niewłaściwe zajmowanie wolnych przestrzeni przez swoich graczy.

Jak Juve chciało grać

Bianconeri wyszli na boisko typową hybrydą: 4-4-2 w fazie defensywy, która w fazie posiadania zmieniała się w 3-2-5. Cuadrado przechodził wyżej, a Danilo był bardziej wycofany. Rolą Kulusevskiego i Dybali – graczy, którzy lubią operować z prawej – było tworzenie przewagi liczebnej na prawym skrzydle, a następnie szybka zmiana strony, gdzie Chiesa miał atakować Sergiego Roberto. Widzieliśmy od pierwszego towarzyskiego meczu z Novarą, że Pirlo chce wykorzystywać całą szerokość boiska, więc zawsze ktoś musi zajmować miejsce przy linii bocznej.

Problem w tym, że schemat ten okazał się kompletnie bezowocny, bo w większości przypadków urywał się na prawej stronie. Jak później ocenił Pirlo, gracze znajdowali się zbyt blisko siebie i często chcieli dostać piłkę w tym samym miejscu.

Trudności Dybali i Kulusevskiego

Prawdopodobnie miał na myśli Dybalę i Kulusevskiego: obaj przebywali w jednej strefie, niemal depcząc sobie po palcach i oferując kolegom niewiele pożytecznych zagrań.

W powyższych akcjach widzimy typowe sytuacje z tego meczu. Juve buduje grę i rozszerza do Cuadrado, ale akcja się zatrzymuje. Barcelona odpowiednio przesunęła się do piłki, a ograniczony boczną linią Kolumbijczyk nie ma przed sobą żadnych opcji podania do przodu. Gracze z ataku i środkowi pomocnicy są statyczni, nie ma nikogo, kto wychodzi do piłki lub atakuje przestrzeń za obroną rywala. Dybala i Kulusevski są bardzo blisko siebie i otoczeni obrońcami. Przekazanie im piłki jest prawie niemożliwe.

Cuadrado albo próbuje przedryblować Pedriego operując na bardzo małej przestrzeni, albo jest zmuszony podać do tyłu. Wielokrotnie w tym meczu widzieliśmy to ostatnie. Obieg piłki był frustrujący i przewidywalny.

Podobna sytuacja jest na powyższym zdjęciu. Cuadrado dostaje piłkę przy inii bocznej, ale jest otoczony rywalami. Koledzy z drużyny są za daleko, a ustawienie Juventusu bardzo płaskie. Warto zwrócić uwagę na pozycję Chiesy z lewej, bardzo szeroką i otwartą: celem było ściągnięcie większości rywali na prawą stronę, a następnie szybka zmiana strony w kierunku byłego gracza Fiorentiny, ale Juve tak naprawdę nigdy tego wykonało. Po prawej stronie akcja zawsze grzęzła w martwym punkcie. Zbyt wielu graczy w strefie piłki, blisko siebie, żaden nie atakuje przestrzeni.

Niestety jest to trend, który był widoczny również w zeszłym sezonie. Kombinacje z pierwszej piłki na małej przestrzeni są niewystarczające, ponieważ ruch bez piłki niemal nie istnieje, za mało jest manewrów mogących zmylić przeciwnika. Ma się wrażenie, jakby gracze martwili się o utrzymanie wyjściowego ustawienia. Żeby być efektywnym, Juventus potrzebuje większej płynności – to coś, nad czym Pirlo koniecznie musi popracować. Dziś jego drużyna jest spóźniona w odbiorze i statyczny w posiadaniu.

Autor: Jacopo Azzolini Źródło: juventusnews24.com
Przetłumaczył: alina