Superman
Od pięciu lat UEFA głosami znanych trenerów wybiera najlepszego piłkarza europejskich pucharów w poprzednim sezonie. Tym razem prestiżowy tytuł dostał się w ręce Gianluigego Buffona z Juventusu Turyn.
Dla niektórych ten wybór był zaskoczeniem. Przecież to nie bianco-neri triumfowali w ostatniej edycji Ligi Mistrzów, a za postawę w samym finale bardziej chwaleni byli Brazylijczyk Dida czy też Paolo Maldini. Liczyło się jednak ogólne wrażenie. Buffon świetnie wypadł zwłaszcza w półfinałach przeciw Realowi Madryt. Dzięki jego fantastycznym interwencjom mistrzowie Włoch przegrali na Santiago Bernabeu tylko 1-2, a w rewanżu przy stanie 2-0 obronił rzut karny wykonywany przez Luisa Figo.
25-letni Buffon w wyścigu po nagrodę dla najlepszego bramkarza wyprzedził Francesco Toldo z Interu i Ikera Casillasa z Realu. A cenne trofeum odebrał z rąk George’a Besta. Warto podkreślić, że na czterokrotnego triumfatora w tej kategorii – Olivera Khana nie padł żaden głos. Natomiast na zwycięstwo w generalnej klasyfikacji – tu Buffon wyprzedził klubowego kolegę Pavla Nedveda, Roberto Carlosa i Zinedine Zidane’a z Realu oraz Ruuda Van Nistelrooya z MU – uhonorował Gianluigiego książę Monako Albert.
3 lipca 2001 roku został zawodnikiem Juventusu. Jeszcze dwa lata temu w całej Europie panowało transferowe szaleństwo, działacze największych klubów nie liczyli się z pieniędzmi, padały rekordy. To wtedy za Zidane’a Real zapłacił 65 milionów dolarów, a umiejętności Buffona wyceniono na 46 milionów, co uczyniło go najdroższym bramkarzem świata. I nikt nigdy nie wypomniał mu tej sumy, bo od początku spisywał się bez zarzutu. W dwóch kolejnych sezonach był tym bramkarzem Serie A, który najrzadziej wyciągał piłkę z siatki.
Buffon ma sport w genach. Jego ojciec, Adriano, był mistrzem Włoch juniorów w pchnięciu kulą. Do matki Stelli od 1971 roku przez siedemnaście lat należał rekord kraju w rzucie dyskiem. Dwie siostry Guendalina i Veronica grały w siatkówkę. Wujek Angelo Masocco uprawiał koszykówkę i występował nawet w pierwszej lidze. Wreszcie daleki krewny, Lorenzo Buffon był w latach 50- i 60-tych bramkarzem Milanu, Interu i reprezentacji Włoch. Obecnie narzeczoną Gigiego jest lekkoatletka, czołowa włoska sprinterka Vincenza Cali.
Gianluigi jest wychowankiem Parmy. W Serie A zadebiutował 19 listopada 1994 roku, mając dokładnie 17 lat, 9 miesięcy i 22 dni. Choć przeciwnikiem był Milan, to nastolatek nie przeląkł się sławnych napastników z Roberto Baggio na czele i po meczu, zakończonym bezbramkowym remisem, zebrał mnóstwo pochwał. Z Parmą zdobył Puchar i Superpuchar Włoch oraz Puchar UEFA. Po dwuletnim pobycie w Turynie jest bogatszy o dwa krajowe mistrzostwa i Superpuchary.
Nie ma szczęścia do wielkich imprez. Zaczęło się od mistrzostw Europy w 1993 roku. Bronił bramki reprezentacji Włoch do lat 16, która w finale uległa 0-1 Polsce. Buffona pokonał Marcin Szulik, wówczas pomocnik Dozametu Nowa Sól. Na mistrzostwach świata we Francji w 1998 roku zabrakło go z powodu kontuzji, na tydzień przed finałami Euro 2000 złamał rękę w towarzyskim spotkaniu z Norwegią, a o występach na boiskach Korei Południowej i Japonii chciałby – podobnie jak pozostali reprezentanci Italii – jak najszybciej zapomnieć.
Wzorował się na Kameruńczyku N’Kono, oczywiście jego idolem musiał być również Dino Zoff, który w drużynie narodowej zaliczył 112 występów. Buffon na razie osiągnął granicę 40 meczów. Lubi rap, czego wyrazem była jego autorska płyta „Złe Wilki”. Swego czasu pod bramkarską bluzę zakładał t-shirt z rysunkiem Supermana i dlatego też taki przylgnął do niego przydomek.
Na koniec ciśnie się pytanie: czy nagroda, którą otrzymał Buffon w sierpniu znajdzie przełożenie pod koniec roku na wyniki prestiżowego plebiscytu tygodnika „France Football”? I czy Buffon zostanie drugim – po Lwie Jaszynie – bramkarzem, który zdobędzie „Złotą Piłkę”? Raczej nie powinniśmy spodziewać się takiego werdyktu. Zwycięzcy należy upatrywać bowiem w kimś z tercetu Nedved, Maldini i Raul.
Autor: Tomasz Lipiński
Źródło: Piłka Nożna (36/2003)
Wyszukał: DeeJay
