Taktyka: Juventus – Milan 3:2

Roma zadomowiła się na szczycie tabeli Serie A, podczas gdy tradycyjni faworyci, jak Juventus czy Milan, rozpoczęli sezon nieco ospale. Stawka meczu była więc spora, w końcu zwycięstwo z wielkim rywalem może dać drużynie pozytywnego kopa na pierwszą fazę sezonu. Milan był z tej okazji gościem w Turynie.

Drużyna gospodarzy rozpoczęła w ustawieniu 3-5-2. Buffon i zwyczajowe trio Bonucci, Barzagli i Chiellini zaczęli z tyłu. W środku pola też znana trójka: Pirlo, Marchisio i Vidal. Skrzydła były obsługiwane przez Asamoah po lewej i Padoina po prawej. Z przodu Quagliarella wbiegał za plecy obrońców, a Tevez cofał się po piłkę. AC Milan rozpoczął spotkanie w ulubionej formacji Allegriego – 4-1-3-2. Czwórkę z tyłu tworzyli: Abate, Zapata, Mexes i Constant. De Jong operował przed nimi, a Montolivo, Nocerino i Muntari nieco wyżej. W ataku Robinho miał za zadanie grać trochę głębiej, by pomóc w rozegraniu i wykorzystać przestrzeń za wbiegającym za plecy Matrim.

Obrona Juve kontra napastnicy Milanu

Milan wystawił dość solidną parę napastników – Matriego i Robinho. Włoch miał wbiegać za linię obrony, by tworzyć miejsce dla Brazylijczyka. Generalnie takie wyciąganie obrońców Juve do tyłu jest skuteczne, bo Pirlo nie jest tak dobry w obronie jak w ataku. Z tego powodu Leonardo Bonucci wychodził trochę wyżej, by kryć Robinho i zmniejszyć wolną przestrzeń. Pozostała dwójka pilnowała wbiegającego z tyłu Matriego, co sprawiało, że atak Rossonerich był mało groźny.

Brak pressingu

Przed tym meczem Milan z chęcią wziąłby w ciemno jeden punkt, dlatego ich taktyką były kontrataki. Obrona i pomoc ustawiały się głęboko i pozwoliły Juve swobodnie rozgrywać na ich połowie. Stara Dama bardzo często z łatwością docierała w obręb pola karnego Mediolańczyków, zwłaszcza w pierwszych 20 minutach, gdy szukała wyrównania. Juventus też specjalnie nie naciskał rywala w pierwszej połowie, pozwalając mu podawać w miarę bezpiecznie blisko swojego pola karnego. Jedynym powodem przejmowania piłki była duża liczba indywidualnych błędów i niecelnych podań, które Milan popełniał podczas rozegrania od bramki. Mexes był tu jednym z winnych. Próby odbioru dopiero na połowie boiska były jednak bardzo wygodnym rozwiązaniem dla gospodarzy – Milan miał tylko trójkę zawodników z tyłu, gdy rozgrywał piłkę. Boczni obrońcy musieli wyjść do przodu, by zapewnić odpowiednią szerokość i tylko De Jong był blisko stoperów, gdy ci mieli piłkę. Riccardo Montolivo musiał operować wyżej, by nie dublować De Jonga i nie mógł grać swoich długich piłek z tyłu. Innym powodem nieskutecznego pressingu Juve był Carlos Tevez. Argentyńczyk zwykle nęka obrońców, ale tu grał nieco głębiej, bo Conte chciał go wykorzystać przy szybkich przejściach do ataku. To oznaczało, że Quagliarella sam pozostawał w strefie, gdzie Milan miał dużo piłki, a on nie zawodnikiem tak intensywnie biegającym bez piłki jak Tevez.

Zatłoczony środek pola

Mecz był dość chaotyczny, co było w dużej mierze spowodowane tłokiem środku boiska. Milan miał tu czterech graczy, a Juve trzech. Dodatkowo Bonucci czasem podchodził kryć Robinho. Była to taktyka Rossonerich, którzy w ten sposób chcieli stłumić grę Juve lubiące szeroko rozciągnąć pole gry. Wahadłowi Starej Damy zmuszani byli trzymać się blisko środka prawie cały mecz, aby gra za mocno nie rozciągnęła się na boki. W efekcie 42% ataków gospodarzy przechodziło przez środek. Oba zespoły miały przez to problem z wykreowaniem czegoś po akcji środkiem. Gąszcz w środku był także powodem dużego zaangażowania obrońców w grę do przodu. Trójka defensorów Juventusu zanotowała 176 kontaktów z piłką, a czwórka Milanu aż 320. Obrońcy wnosili wiele do gry także wychodząc do przodu – Constant zaliczył asystę, a Chiellini gola; poza tym było parę strzałów z dystansu. Fakt, że obrońcy musieli atakować, również mówi wiele o braku spójnej gry ofensywnej.

Przerzuty Milanu

Skoro środek był zatłoczony, Milan musiał znaleźć inny sposób ataku. Dobrze wiadomo, że boczni obrońcy świetnie się do tego nadają. Zarówno Abate, jak i Constant dobrze atakują, więc goście próbowali zrobić im miejsce do szarż w przód. Drużyna przesuwała się na jedną stronę i wymieniała tam kilka krótkich podań, by przyciągnąć Juventus w stronę piłki. To tworzyło przestrzeń na przeciwległej stronie, którą mógł wykorzystać skrzydłowy obrońca. Wtedy jeden z pomocników – najczęściej Riccardo Montolivo – zagrywał długą piłkę na przeciwną flankę. Uruchomiony podaniem obrońca następnie wrzucał głęboką piłkę do piłkarzy zebranych po drugiej stronie. Tylko 28% ataków Rossonerich przeszło środkiem. To – razem z długimi górnymi piłkami – był ich sposób na zagęszczoną centralną strefę.

Pogba na skrzydle

Conte musiał coś zaradzić na taktykę Allegriego i postanowił rozruszać mało aktywne skrzydła. Około 50. minuty mało produktywnego na boku Padoina zastąpił Paul Pogba. Inną subtelną zmianą było przesunięcie Vidala trochę szerzej. Chodziło o to, by odizolować Constanta, umieszczając po prawej dwóch rywali – od środka i od linii. Manewr ten utworzył Pogbie miejsce i Francuz zdołał zdominować prawe skrzydło. Przysporzyło to Milanowi kilka problemów, ale nie dało bramki. Ograniczyło to także potencjał ofensywny gości na skrzydłach – Pogba i Vidal zajęli Constanta i Gwinejczyk musiał zostawać z tyłu.

Podsumowanie

W meczu usianym indywidualnymi błędami Juventus radził sobie lepiej i dzięki wygranej 3:2 zdołał wywalczyć 3 punkty. Milan ciężko harował, ale ich negatywna taktyka i brak skutecznych opcji ofensywnych zostały wykorzystane przez umiejętności piłkarzy Juve, które w końcu wyszły na wierzch.

Autor: Vishal Payel
Tłumaczenie: alina

Źródło: www.outsideoftheboot.com