Wywiad z Ciro Ferrarą

Czuję się neapolitańczykiem, który szczęśliwym losu trafem znalazł się w Turynie i zagościł tu na dobre. Powiedziałbym, że moim domem jest Neapol, moim biurem jest Turyn. To jednak w Turynie mam wielu bliskich przyjaciół. Neapol to raczej urlop i rodzina. Tam przeżyłem piękne chwile jako piłkarz. Turyn to z kolei praca, sukcesy i porażki, dlatego tutaj odczuwam satysfakcję innego rodzaju.

Bo i nie mam powodów, tak samo jak moja rodzina. Dorosłem przy via Manzoni, na wzgórzu Posillipo. Tam nikt nie grał w piłkę na ulicy, ale na szczęście mieliśmy swoje podwórko. W rodzinie Ferrara praca zawsze była bardzo poważną sprawą, podobnie jak i szacunek dla innych, do nauki. Moje rodzeństwo ukończyło studia, ja również ukończyłem swoje. Jestem typowym neapolitańczykiem, podobnie jak reszta mojej rodziny. Śpiewam piosenki Pino Daniele, choć wszyscy mówią mi, że fałszuję. Lubię pizzę, na tyle że swego czasu zainwestowałem w pizzerie, choć z trzech została mi jedna, tutaj w Turynie. Czuję się jednak daleki od karykatury człowieka z Neapolu, jaką zwykło się ostatnimi czasy przedstawiać.

Przeciwko Juve skończyło się 0:0, mi wtedy udało się upilnować Bońka, a z reprezentacją pokonaliśmy Argentynę 3:1.

Zadzwonił do mnie, kiedy dopiero co objąłem stanowisko trenera Juventusu, by przekazać mi swoje błogosławieństwo (śmiech). Kiedy dostał sześć bramek od Boliwii, powiedziałem mu, że może przydałoby mu się odrobinę catenaccio…

Przeciwko Gullitowi i Montesano. Grając w Udine przeciwko Montesano nie zdążyłem nawet zobaczyć piłki. Mecz skończył się wynikiem 2:2, przy czym jego okrzyknięto wtedy najlepszym zawodnikiem meczu, a mnie najgorszym.

Nie rozumiem, czemu miałbym się czuć kimś takim. Grałem z nim 8 lat, byłem jego asystentem w Niemczech, prawdopodobnie podpatrzyłem u niego kilka rzeczy jeśli chodzi o pracę z grupą. Inni widzą we mnie drugiego Capello. W moim mniemaniu jednak jest jeszcze dużo za wcześnie, by porównywać mnie z kimkolwiek.

To tylko jedna z wielu możliwych do wprowadzenia w grę Juve taktyk. Czwórka w obronie i jeden najbardziej wysunięty napastnik.

Jego, ale i wszystkich innych. Biorąc jednak pod uwagę relacje, jakie panują między mną a Alessandro, decyzje trenerskie będę opierał na rozumie, a nie na sercu. Być może do tej pory popełniłem już błędy i nie uciekam od przyznania się do nich i od odpowiedzialności, ale wierzę, że ta drużyna może być już tylko lepsza. Inter jest do pokonania i my to zrobimy, koniec końców wierzę, że to my będziemy górą. Serie A to dla nas priorytet.