Grał jako ofensywny pomocnik bądź napastnik, wyróżniał się elegancją spokojem i rozwagą. Nigdy nie otrzymał czerwonej kartki. Częściej asystował niż strzelał gole. Wyszkolenie techniczne i wspaniały drybling były cechami charakterystycznymi Michaela Laudrupa.
Urodził się w Kopenhadze, w sportowej rodzinie, 15 czerwca 1964 roku. Jego ojciec Finn, w latach 70-tych rozegrał 20 spotkań w reprezentacji Danii, matka Lone była zawodową piłkarką ręczną. Młodszy o 5 lat brat Brian również zrobił wielką karierę piłkarską. Michael już w wieku 8 lat rozpoczął treningi w szkółce Broendby, gdzie rozwijał swój nieprzeciętny talent. W wieku 13 lat został wypatrzony przez skautów Ajaxu, jednak rodzice sprzeciwili się przenosinom syna: “Powiedzieli mi, że jestem za młody, żeby przenieść się do wielkiego Amsterdamu“. Zamiast w Ajaxie zakotwiczył w KB Kopenhaga, grającym w niższych klasach rozgrywkowych, gdzie miał większą szanse na grę. W sezonie 1981/1982 w wieku 17 lat wrócił do Broendby. W ciągu dwóch lat rozegrał 28 spotkań i strzelił 23 bramki, dokładając do tego wiele asyst. Grał z polotem, nietuzinkowo, wszyscy wiedzieli, że w duńskiej piłce pojawiła się nowa gwiazda. Po Laudrupa zgłosiły się największe kluby Europy: Barcelona, Liverpool, Juventus czy ponownie Ajax.
Wybrał ofertę najpotężniejszego wówczas klubu Europy – Juventusu. Drużyna Giovanniego Trapattoniego w latach 80. wygrała wszystko co było do wygrania zarówno we Włoszech, jak i na arenie międzynarodowej. Z powodu obowiązującego wówczas we Italii limitu obcokrajowców (w Juve byli nimi Platini i Boniek) został wypożyczony na 2 lata do Lazio. Rzymianie byli beniaminkiem Serie A, próbującym podnieść się po konsekwencjach afery Totonero, w którą byli zamieszani. Lazio w sezonie 1983/1984 grało słabo, szczęśliwie uratowało się przed spadkiem, mając tyle samo punktów, co zdegradowana Genoa, by rok później spaść do Serie B. Mimo to Laudrup bardzo dobrze zaaklimatyzował się we Włoszech, był zdecydowanie najlepszym zawodnikiem rzymskiego klubu. Kiedy w 1985 roku Juventus opuścił Zbigniew Boniek przenosząc się do Romy, Mike (tak wołają na Laudrupa przyjaciele) został natychmiast ściągnięty z wypożyczenia by zastąpić Polaka. Początek miał rewelacyjny. Gol Michaela w meczu z Argentinos Juniors, pomógł Juve w wywalczeniu Pucharu Interkontynentalnego. W sezonie 1985/1986 wraz z kolegami doprowadził Starą Damę do 22. scudetto. Niestety, było to ostatnie trofeum wywalczone przez Juve w latach 80-tych. W 1987 roku karierę zakończył Michel Platini, tym samym skończyła się era sukcesów tamtego okresu. Kolejne dwa lata nic nie przyniosły ani Michaelowi i Juventusowi. Laudrup postanowił rozstać się z Turynem, przeniósł się do hiszpańskiej Barcelony.
W Barcy trafił na pełną sukcesów erę Johana Cruyffa, wielka Barcelona początku lat 90. z Laudrupem w składzie wygrała Puchar Mistrzów, Superpuchar Europy, Puchar Króla i 4 tytuły mistrza Hiszpanii z rzędu. Michael przeżywał w Hiszpanii szczytowy okres swojej kariery. Ale w wyniku nieporozumień z Cruyffem, Holender nie wystawił go w finale LM z Milanem w 1994 roku, co skończyło się dla Katalończyków kompromitacją 0-4. Laudrup postanowił odejść. W Katalonii grał przez 4 lata. Nieprzychylni mu po przejściu do Barcelony kibice, którzy jednak z czasem i kolejnymi sukcesami zaakceptowali Duńczyka, znienawidzili go całkowicie po odejściu do odwiecznego wroga Realu Madryt. W Madrycie przełamał hegemonię Barcy, pomagając Realowi w zdobyciu tytułu mistrza Hiszpanii. Dla Duńczyka był to 5. tytuł z rzędu. Po rozegraniu jeszcze jednego sezonu w stolicy Hiszpanii, podjął zaskakującą dla wszystkich decyzję i w 1996 przyjął ofertę japońskiego Vissel Kobe. Tam również spędził dwa lata, jednak były one dla Mike’a całkowicie nieudane. Grał mało, źle się czuł w zupełnie odmiennej kulturze. Postanowił wrócić do Europy.
Ponownie otrzymał ofertę z Ajaxu, którą tym razem przyjął. Powrót do Europy był powrotem do sukcesów. Podwójna korona w Holandii, mistrzostwo i puchar ( po rozgromieniu w finale PSV 5-0) były ostatnimi trofeami we wspaniałej karierze Laudrupa, który w 1998 roku postanowił rozstać się z futbolem. Ostatnim epizodem były Mistrzostwa Świata we Francji. Dania doszła aż do ćwierćfinału, gdzie 3 lipca 1998 roku przegrała z faworyzowaną Brazylią. Był to ostatni mecz Michaela zarówno w reprezentacji, jak i w zawodowej karierze piłkarskiej.
W kadrze Michael Laudrup zadebiutował w dniu swoich 18 urodzin, 15 czerwca 1982 roku, strzelając w debiucie bramkę Norwegii (Duńczycy przegrali 1-2). Dwa lata później był już podstawowym zawodnikiem drużyny, która zdobyła brązowy medal mistrzostw Europy. W 1986 roku w Meksyku drużynę Seppa Piontka, której liderem był Laudrup, kreowano na czarnego konia turnieju, jednak skompromitowała się przegrywając w drugiej rundzie z Hiszpanią 1-5. Jeszcze większym rozczarowaniem były Mistrzostwa Europy w 1988 roku, na którym duński dynamit (jak wówczas nazywano reprezentację Danii) przegrał wszystkie mecze i błyskawicznie pożegnał się z turniejem. Laudrup nie uczestniczył w największym sukcesie duńskiej piłki, mistrzostwie Europy zdobytym w 1992 roku na boiskach Szwecji. W wyniku konfliktu z trenerem Mollerem-Nielsenem, który stawiał na defensywny styl gry, podczas gdy Laudrup chciał grać ofensywnie, zapowiedział: “Dopóki Moller-Nielsen będzie trenerem reprezentacji, ja w niej nie zagram“. Jego następnymi turniejami było Euro ’96 w Anglii oraz wspomniane mistrzostwa świata we Francji, gdzie w wieku 34 lat zakończył karierę. W reprezentacji rozegrał 104 spotkania strzelając 37 bramek.
Był piłkarzem wyjątkowym, zawsze opanowanym, eleganckim, czarował wspaniałą techniką. Uważał, że piękno piłki leży w atakowaniu, a nie bronieniu, zawsze chciał grać do przodu, co kosztowało go miejsce w złotej drużynie Mollera-Nielsena. W futbolu klubowym osiągnął wszystko. Grał w największych klubach Europy: Juventusie, Barcelonie, Realu, Ajaxie; z najwspanialszymi piłkarzami epoki – Platinim, Scireą, Romario, Stoiczkowem, Redondo, Hierro, Litmanenem. Hiszpańska prasa wybrała go najlepszym obcokrajowcem Primera Division ostatnich 25 lat.
W 2000 roku przyjął propozycję swojego dawnego kolegi z boiska Mortena Olsena i objął funkcję asystenta w kadrze Dani na Mistrzostwa Świata w Korei i Japonii. Po mistrzostwach objął posadę trenera Broendby. Zrezygnował z usług starszych piłkarzy, promując młodych zawodników, często z niższych lig. W 2005 roku wywalczył mistrzostwo i puchar kraju. W latach 2003 i 2004 wybrano go najlepszym trenerem Dani. Po tym jak władze klubu w maju 2006 roku zaproponowały mu prolongowanie kontraktu tylko o rok podał się do dymisji. Przeniósł się do hiszpańskiego Getafe, z którym wywalczył utrzymanie w lidze. Krótka przygoda ze Spartakiem Moskwa zakończyła się jego zwolnieniem. Kolejnym etapem były dla Laudrupa Baleary. Mallorca pod jego przywództwem zdołała się utrzymać, jednak Duńczyk podał się do dymisji ze względu na konflikt z prezesem klubu. W 2012 roku został trenerem Swansea, z którym udało mu się zdobyć Puchar Ligi i zakwalifikować do Ligi Europy. Drugi sezon w Walii nie był już jednak tak udany i ostatecznie Laudrup pożegnał się z Łabędziami. Przeniósł się wówczas do Kataru, gdzie szkolił zespoły Al-Duhail i Al-Rayyan.
Autor: juveluck
Uzupełniła: dhoine
Źródło: własne
