Claudio Cesare Prandelli urodził się w Orzinuovi, niedaleko Brescii, 19 sierpnia 1957 roku. Rodzice przyszłego piłkarza ustalili, że nazwą dziecko Cesare, po jego dziadku. Ojcu chłopca bardziej podobało się jednak imię Claudio i zgłaszając jego narodziny, w tajemnicy przed żoną zarejestrował syna jako Claudio Cesare. Wyszło to na jaw dopiero przy zapisywaniu dziecka do szkoły i wprowadzało zamęt w późniejszych latach – jako piłkarz rozpoznawany był najczęściej pod imieniem Claudio, jednak w czasie gdy został trenerem rozpowszechniło się użycie jego drugiego imienia.
Prandelli swoją karierę piłkarską rozpoczął w 1974 roku w Cremonese (Serie C1). W trzeciej lidze spędził trzy sezony, po których razem z drużyną z Cremony awansował w 1977 roku do Serie B. Jego dobrą grę na zapleczu Serie A szybko zauważyli działacze Atalanty i w sezonie 1978/1979 roku zadebiutował w barwach klubu z Bergamo w najwyższej klasie rozgrywkowej. Wystąpił w 27 meczach, strzelając jedną bramkę.
Jednak najlepsze momenty w karierze przeżył wraz z Juventusem. Od 1979 do 1985 roku zdobył z Bianconerimi trzy razy scudetto oraz Puchar Mistrzów, Puchar Zdobywców Pucharów, Puchar Włoch i Superpuchar Europy. W 1985 roku wrócił do Atalanty, gdzie w 1990 roku skończył karierę piłkarską.
Jako trener pierwsze kroki podjął właśnie w Atalancie. Zarząd zaproponował mu posadę opiekuna młodzików. Prandelli dobrze poradził sobie na tej posadzie co zaowocowało sukcesem w prestiżowym Torneo di Viareggio, gdzie w 1993 roku w finale pokonał Milan.
W 1997 roku wreszcie podjął się prowadzenia drużyny seniorów. Wybór padł na Lecce. Niestety, początek nie był wymarzony i po 18 meczach został zwolniony. Nie pomogło to samemu zespołowi, który i tak spadł do Serie B.
Następna przygoda była już bardziej udana. Z Veroną awansował do Serie A, a następnie zakończył sezon na dziewiątym miejscu. Hellas wywalczył awans do Pucharu Intertoto, jednak klub odmówił wzięcia udziału w tych rozgrywkach, a Prandelli podał się do dymisji. Na krótką chwilę wylądował w Venezii, by w 2002 roku objąć Parmę.
Z drużyną z Emilii dwukrotnie zajął piąte miejsce w lidzie, jednak były to już schyłkowe lata wielkości Parmy. Bankructwo głównego sponsora, Parmalatu, spowodowało utratę takich gwiazd jak Mutu czy Adriano. Sam Prandelli postanowił przenieść się do Romy. W stolicy niestety nie miał okazji do wykazania się umiejętnościami – groźna choroba żony zmusiła go do szybkiej rezygnacji z zajmowanego stanowiska.
Do zawodu wrócił przed sezonem 2005/06. Przejął Fiorentinę, zajmując miejsce dawnego kolegi z drużyny, Dino Zoffa. W pierwszym sezonie nieoczekiwanie wywalczył czwarte miejsce w Serie A i otrzymał nagrodę Panchina d’oro (Złota ławka) dla najlepszego włoskiego trenera. We Florencji, w której stał się uwielbianą przez kibiców gwiazdą, pozostał aż do 2010 roku, gdy po mundialu w RPA przejął prowadzoną wcześniej przez Marcello Lippiego kadrę Włoch.
Pierwszym turniejem pod jego wodzą było Euro 2012 rozgrywane na boiskach Polski i Ukrainy. Squadra Azzurra dotarła wówczas aż do finału, w którym uległa broniącym tytułu Hiszpanom aż 4:0. Mistrzostwa Świata 2014 nie były już dla Prandellego tak udane. Włochy trafiły do tzw. grupy śmierci i drugi raz z rzędu zakończyły swój występ już na tej fazie rozgrywek. Szkoleniowiec bezpośrednio po turnieju podał się do dymisji.
Od tamtej pory Prandelli zaliczył krótkie epizody w Galatasaray, Valencii oraz dubajskim Al Nasr. W 2018 roku objął Genoę, z którą rozstał się po zakończeniu sezonu.
Autor: dhoine
Źródło: Wikipedia
