Różne stany wesołości
Kibice Juventusu nie są Conte-nti (zadowoleni) i jak tu teraz zrobić żeby stali się Allegri (weseli)?
To musiały być smutne mistrzostwa świata dla Antonio Conte. Jak odarcie z ostatnich złudzeń. Mundial, podobnie jak wcześniej europejskie puchary, wystawił słony rachunek włoskiej szkole futbolu, w której pierwsze ławki zajmowali przecież jego podopieczni z Juventusu.
No transfer, no party
Natomiast ci, którzy w Brazylii wiedli prym, byli dla Starej Damy nie do ruszenia… Juan Cuadrado, Alexis Sanchez, Arjen Robben, Angel Di Maria czy James Rodriguez – jeśli takie nazwiska chodziły po głowie trenera marzącego o skutecznym skoku na Ligę Mistrzów, to musiał je szybko z niej sobie wybić. Turyńska rzeczywistość, w której się znajdował, kazała mu zejść z obłoków na ziemię. Marzenia marzeniami, ale budżet budżetem – musiał się zgadzać, klub miał na siebie zarabiać (co wreszcie zaczęło wychodzić), a nie żyć na garnuszku Fiata i wyciągać do niego rękę, kiedy pojawił się finansowy minus. Conte na mistrzów mógł popatrzeć, ich podziwiać, ale dostać co najwyżej ich lepsze lub gorsze kopie. Na dłuższą metę nie potrafił tego zaakceptować. Za jego piłkarskich czasów po każdych mistrzostwach świata czy Europy Juventus przyciągał najlepszych. Wybierał i kupował w pierwszej kolejności. Ostatnio ustawiał się daleko od lady mercato i brał to, co zostało.
Conte oznaki nie tyle wypalenia, co zmęczenia i przede wszystkim niezadowolenia z polityki transferowej klubu, zdradzał wiele już razy. Jeszcze przed zakończeniem poprzedniego sezonu sam postawił swoją przyszłość pod dużym znakiem zapytania. Stanęło na tym, że nie podpisał nowego kontraktu, który gwarantował mu 5 milionów euro rocznie, ale dał się namówić zwierzchnikom na pozostanie do połowy 2015 roku. Po czym wszyscy zadowoleni z salomonowego rozwiązania rozjechali się na wakacje. Po dwóch miesiącach, 14 lipca, rozpoczął przygotowania do sezonu, a dzień później zakomunikował, że odchodzi. W eleganckim stylu, jak w kulturalnym małżeństwie, w którym coś się wypaliło, ogłoszono rozwód za porozumieniem stron.
Szok, grom z jasnego nieba? Niby tak, ponieważ drużyna i kibice stali za nim murem, w nim widzieli lidera, który miał jeszcze wiele do zrobienia. Z drugiej strony rósł obóz wrogów i nie chodziło o to, że zwycięzców nie lubi się z definicji. Conte stanowił podręcznikowy przykład oblężonej twierdzy. Naokoło same wilki, wiec lepiej zamknąć się w niej z przyjaciółmi i nikogo nie wpuszczać. Dostawało się dziennikarzom, kolegom po fachu, sędziom, każde niepowodzenie miało alibi. Poza tym, posługując się jego ulubioną przenośnią, sprowadził Juventus do roli ubogiego klienta z 10 euro w kieszeni, który zapragnął zjeść w restauracji, gdzie rachunki zaczynają się od stówy. Został więc wyrzucony za próg. Conte zafiksował się w myśleniu, że aby dużo wygrać w Europie, trzeba drogo kupić. Bez tego ani rusz, innej drogi nie ma. Jakby pozostał głuchy i ślepy na to, czego dokonały w ostatnich latach Borussia Dortmund, Atletico Madryt, Sevilla czy Benfica Lizbona – kluby, których możliwości i apetyty na transferowym rynku były lub ciągle są dużo mniejsze niż Juventusu.
Zdublowana konkurencja
Odszedł z poczuciem niedokończonej misji. Sam uciekł przed odpowiedzią na pytanie: czy przyczyną rozczarowujących wyników w pucharach były ograniczenia finansowo-organizacyjne klubu, czy tkwiła ona w nim samym nieumiejącym przestawić się na inne tory? Nie dał sobie jeszcze jednej szansy, nie chciał oddzielić grubą kreską tego, co było, od tego, co będzie, zmierzyć się z inną taktyką, filozofią, dopasować do niej piłkarzy, którzy są w kadrze i ogólnie cieszyć się tym, co ma. A miał wiele, także czasu. Prezydent Andrea Agnelli nie wymagał gwałtownego skoku jakościowego i zwycięstwa w Lidze Mistrzów już w maju 2015 roku. Dwa-trzy sezony to była ta komfortowa dla trenera i realna perspektywa. Teraz chodziło tylko o jakieś światełko w tunelu, krok naprzód, Juventus bardziej europejski i zrównoważony między łabędziem na własnym podwórku i brzydkim kaczątkiem w europejskich pucharach. Oczywiście i tak zrobił więcej, niż ktokolwiek przypuszczał trzy lata temu. To on ponownie wprowadził na włoski szczyt biało-czarną flagę i właściwie ścigał się sam ze sobą, bijąc kolejne rekordy. Nad krajową konkurencją wypracował taką przewagę, jakiej Juventus bodaj nie miał nigdy: nad Napoli – 56 punktów, nad Milanem – 64, nad Romą – 70, nad Interem – 101. Na trzech okrążeniach, w których on kierował superszybkim fiatem, każdego z rywali zdublował, a tego, z którym było najwięcej rachunków do wyrównania (Inter), nawet dwukrotnie. Conte miał swoje wady, ale był wielki: nienasycony, charyzmatyczny, skuteczny motywator, perfekcjonista, po prostu właściwy człowiek we właściwym miejscu i właściwym czasie.
Na wojnie z Berlusconim
Po nim nastaje o dwa lata starszy Massimiliano Allegri. 45. trener w historii klubu, zwolniony z Milanu w styczniu tego roku po 3,5 roku pracy i zmagań z Silvio Berlusconim. Przywitany w Turynie wyzwiskami, gwizdami, burzą w mediach społecznościowych i na forach internetowych. Jednym słowem – niechciany. To jednak tęgi fachowiec z klasą, który umie zdobywać góry. Wprawdzie to tylko przedsezonowe dywagacje, które mogą minąć się z rzeczywistością, ale niewykluczone, że to szkoleniowiec bardziej niż Conte skrojony na europejską miarę. Być może to jego Juventus przestanie innych w Serie A wpędzać w kompleksy, ale sam się ich pozbędzie w Lidze Mistrzów.
Ma swoje zasady (odnośnie do taktyki, to kwartet w defensywie) i sztywny kręgosłup. Jest uparty i niezależny, co nie podobało się jego pracodawcom w Cagliari i Milanie i czasami zaprowadziło go na manowce. Pierwsze, co przychodzi na myśl, to odstawienie na bocznicę Andrei Pirlo. Zgoda, dla Milanu i swojej reputacji podjął złą decyzję, ale nawet Pirlo wielokrotnie tłumaczył, że zmiana otoczenia była mu potrzebna, stała się niezbędnym bodźcem, żeby wrócić na najwyższy poziom. Jemu więc Allegri, choć w niezamierzony sposób, pomógł. I teraz obaj spotykają się w Juventusie. Pirlo przedłużył kontrakt o dwa lata, ale metryki nic oszuka. Koniecznością jest znalezienie alternatywnego ustawienia linii środkowej i może nawet nieco innej pozycji dla starego mistrza (już na mistrzostwach świata grał inaczej niż w Juve, mając za plecami Daniele De Rossiego i być może do takiego Pirlo należy się przyzwyczajać). I głowa w tym Allegriego.
Na pewno czymś zaskoczy, jak w poprzednim klubie metamorfozą Kevina-Prince’a Boatenga. W Milanie odniósł największy sukces w postaci mistrzostwa Italii. Wiele zyskał i wycierpiał podczas wojny domowej z Berlusconim. Z jednej strony właściciel wspierał go takimi zawodnikami jak Zlatan Ibrahimović, Robinho, Boateng czy Mario Balotelli, z drugiej – łajał przy byle okazji, podważał kompetencje i podrywał autorytet. On to wytrzymywał i nigdy się nie ugiął. Pokazał charakter. Na jeszcze większy szacunek zasłużył po tym, co zrobił w Cagliari. Ta drużyna z sezonu 2008-09 była zdecydowanie najlepszą z wszystkich tak zwanych prowincjonalnych w tym wieku. Świetnie zorganizowana, przygotowana pod każdym względem, umiejąca grać swoje bez względu z kim i gdzie. Występy na San Siro z Interem, w Turynie z Juventusem, w Rzymie z Lazio na długo pozostały w pamięci i pozwoliły wypłynąć na głębsze wody. W Juventusie nie powinien się utopić.
Źródło: Piłka Nożna 30/2014
Zdjęcia pochodzą z galerii JuvePoland
Mam nadzieje, że się mylę, ale widzę ten sezon w czarnych barwach... oby nasz trener domalował na tym tle białe pasy, tego mu życzą chyba wszyscy prawdziwi kibice na tym forum. Obyś pokazał wszystkim niedowiarkom (mi również), że zasługujesz na Juve! Pierwsze mecze o punkty będą decydujące. Już czuje ten stres...
wszystko to tylko spekulacje... możemy teraz sobie fantazjować, a i tak życie pokaże jak będzie. Ja się nie wypowiadam - ocenię go po tym co pokaże.
Zobaczymy co to będzie, chciałbym wiele lecz liczę na nie wiele....
Agnelii nie rozumiał, że Conte chciał aby Juve było tam gdzie jego miejsce...na szczecie we Włoszech i Europie. Druga sprawa to budżet niestety. Gdybać nie ma co, choć nie moge sie przyzwyczaić do Mordy Maxa życzę mu aby mnie nie wk... w tym sezonie. Spokojny mistrz Włoch i ćwierćfinał LM...jakieś zwycięstswo z kimś dobrym w gr LM może Real.
prze c... ninja@
Agnelli wszystko rozumiał, dał tyle ile mógł w Europie to Conte zawiódł. Tak jak w F1 dostajesz bolid, który spokojnie jest 3-4 w kolejce a zajmujesz miejsca poza 10. Tak zrobił Conte miał dobry skład i dal plamę.
PO wyjściu z drugiego miejsca w kolejnych fazach w LM byłyby Chelsea,PSG,Atletico,Real. Tak łatwo może nie być w kolejnych latach.
Ja jestem pełen optymizmu i BARDZO liczę na to, że Juventus pokaże Conte jakim pajacem się okazał!
Prawda jest taka, że kadra jest mocniejsza niż w Madrycie (chodzi mi o Atletico!). Simeone potrafił wykrzesać z nich maksimum, a Conte ze swoich nie! Po czym poddał się w sposób karygodny i niegodny nazywania się kibicem tego klubu.
To będzie jedna wielka porażka.
To będzie sezon pełen sukcesów.
Jakoś równo rok temu Lipiński mówił, że inter będzie spokojnie w pierwszej trójce bo mają Mazzarriego jednego z najlepszych jak nie najlepszego trenera we Włoszech. Jakoś średnio to pykło.
Prawda jest taka, że jak Allegri miał kim grać w Milanie, to zdobył z tą drużyną scudetto, nieźle też to wyglądało w Europie. A, że później się zawaliło? Wystarczy popatrzeć na to jacy zawodnicy odeszli z klubu, a jacy przyszli - jakość drużyny spadła diametralnie! Później była jeszcze plaga kontuzji, Allegri nie miał w Milanie łatwego życia... Wystarczy popatrzeć co zmienił Seedorf po odejściu Maxa? Zespół prezentował się jeszcze gorzej. Zobaczymy czy Inzaghi będzie w stanie coś ruszyć. Mnie się jednak wydaje, że Allegri nie jest osobą najbardziej winą tego, co się stało z Milanem. Dopóki miał dobrych graczy, to Milanowi ciężko było cokolwiek zarzucić...To nie wina Maxa, że klubowi działacze postanowili zastępować takich asów jak Silva, Nesta, Gattuso, Seedorf czy Zlatan piłkarzami średniego formatu...
Osobiście jestem zdania, że Max jest w stanie zapisać piękną kartę w historii Juve, tyle że tutaj też nie będzie miał łatwego życia, bo mercato jak do tej pory zdecydowanie takie sobie... Wzmocnieniem pierwszego składu jest w zasadzie tylko Evra. Morata przyszedł za kupę kasy, ale czy jest lepszy niż Llorente, to się dopiero okaże. A Coman czy Pereyra to na dzień dzisiejszy poszerzenie kadry, a nie wzmocnienie pierwszej jedenastki...
Widzę że Pan Tomek jest optymistą co do Allegriego ,ja osobiście już takim nie jestem najlepsze jest to "Wiele zyskał i wycierpiał podczas wojny domowej z Berlusconim. Z jednej strony właściciel wspierał go takimi zawodnikami jak Zlatan Ibrahimović, Robinho, Boateng czy Mario Balotelli, z drugiej - łajał przy byle okazji, podważał kompetencje i podrywał autorytet.On to wytrzymywał i nigdy się nie ugiął. Pokazał charakter" czyli po prostu srali mu na głowę przegrywał mecz za meczem on cały czas mówił że jest dobrze i był zadowolony z zespołu i tak będzie u nas będzie stał z tą swoją kwaśną miną i tyle !