Wywiad z Fabio Cannavaro

Pewnie. Zmienia to wszystko. Podam Ci przykład: Kiedy byłem w Parmie przyszło trzęsienie ziemi. Jeśli zdarzało się to w Neapolu wszyscy wybiegali na ulicę by o tym mówić, pocieszać się i to wszystko aż do przesady: w popularnych dzielnicach ludzie stawiali na ulicach kuchenki i tam jedli. Kiedy zdarzyło się to w Parmie moja żona i ja przestraszyliśmy się i zeszliśmy na ulicę, lecz byliśmy tam tylko my dwoje.

Nie, nie, był silny! Na szczęście zeszliśmy z psem i dzięki temu mogliśmy udawać, że nic się nie stało. Widzisz, faktem jest, że w Neapolu żyje się w inny sposób, który dla wielu może wydawać się dziwny, wielu może nie podzielać tych poglądów, lecz my urodziliśmy się i dorastaliśmy w ten sposób.

Kiedy przyszedłem na świat mój ojciec omal nie doznał wstrząsu. Poród był naturalny i trochę cierpiałem i tata prawie się przestraszył jak mnie zobaczył “Jest zbyt brzydki – powiedział – by być moim synem“. A tak na poważnie to z moimi rodzicami zawsze miałem wspaniałe stosunki: byli mi bardzo bliscy i starali się tak mnie wychować aby dobra edukacja przydała mi się w przyszłości. Byłem bardzo żywym dzieckiem, więc ich lekki niepokój był usprawiedliwiony; we właściwym momencie byli także surowi, ale z pewnością zdarzają się gorsze rzeczy.

Jeśli rysunek uchwyciłby całe miasto, to byłoby to tu, we Fuorigrotta. Jest to popularna dzielnica, ani jedna z najbogatszych, ani jedna z najbiedniejszych. Powstała w latach 70-tych, więc nie jest aż tak stara. Dorastałem tam zawsze otoczony przyjaciółmi. Było nas wielu z mojego pokolenia, czego prawdę powiedziawszy teraz nie dostrzegam. Tam gdzie mieszkałem i gdzie obecnie mieszkają moi rodzice jest placyk ze sklepami gdzie graliśmy między drugą a czwartą gdyż potem otwierano okiennice i musieliśmy uciekać. To tam narodziła się moja pasja do piłki nożnej, chociaż prawdę mówiąc już wcześniej przekazał mi ją mój ojciec, który grał w C1 w Pontedera.

Tak, w szkółce piłkarskiej Bagnolese. Ja i dwaj moi przyjaciele chcieliśmy grać na prawdziwym boisku. Pamiętam swój pierwszy trening: te emocje, pierwsza spakowana torba… Na początku grałem na pomocy.

Byłem reżyserem, po trochu Emersonem, po trochu Zidanem – śmieje się Fabio – strzał miałem mocny, byłem precyzyjny, wykonywałem dobrze rzuty wolne i rożne.

Ech, jako piłkarz wykonujący karne mam brzydkie wspomnienie: kiedy grałem jeszcze w trampkarzach w finale turnieju mieliśmy karne. Kiedy przyszła moja kolej strzeliłem dobrze, ale bramkarz obronił, to była piękna parada. Wygraliśmy ten mecz, lecz ten błąd pozostawił ślady do dziś. Powiem ci, że gdybym musiał teraz wykonać karnego zrobiłbym to, ale jestem pewien, że w tym momencie przyszedłby mi do głowy ten epizod.

Tak, obserwatorzy wybrali mnie i czterech innych chłopaków z tamtego składu, między innymi Caruso, który również trafił do serie A. Było to wielką satysfakcją dla mnie i sprawiło radość także moim przyjaciołom. Już sama możliwość spacerowania po mieście z torbą klubu było czymś pięknym. Trochę też pozowałem ale myślę, że to normalne dla 11-, 12-latków.

Było to Napoli Maradony i w mieście odczuwało się zawsze szczególny rodzaj euforii, wszyscy mieli niesamowita ochotę iść na stadion. Ja każdej niedzieli biegałem aby podawać piłki i w dodatku zabierałem ze sobą aparat fotograficzny. Pamiętam mecz Napoli – Milan, który potem przegraliśmy i który kosztował nas Scudetto: myślę, że zrobiłem ze dwie rolki zdjęć Diego, także dlatego, że wykonywał rzuty rożne po mojej stronie.

Zacząłem go poznawać kiedy graliśmy w Allievi, pomimo tego, że Ciro i inni mieli znakomite stosunki z chłopakami ja byłem za młody na to, żeby nawiązała się między nami przyjaźń. Natomiast kiedy wszedłem do Primavery i później kiedy zapewniłem sobie miejsce w pierwszym składzie, narodziła się między nami przyjaźń.

To, że skończyłem szkołę zawdzięczam panu Bianchi : porzuciłem naukę praktycznie natychmiast po tym jak wszedłem do szkoły średniej. Zapisałem się na optykę, ale ze względu na godziny, ponieważ musiałem być na boisku o drugiej, a szkołę opuszczałem o wpół do trzeciej. Mówiłem mamie, że chodzę do szkoły, ale to nie było prawdą. W końcu powiedziałem jej “Mamo przestań zapisywać mnie więcej do szkoły“. Kiedy przyszedł pan Bianchi, nie zapytał się mnie w jakiej roli grałem tylko czy się uczyłem. Ja mu odpowiedziałem, że tak. A on mi powiedział “To dobrze, ponieważ jeśli nie chodzisz do szkoły to nie możesz przychodzić do nas.” Bardzo pilnował żeby młodzi kontynuowali naukę, więc ponownie zacząłem się uczyć.

Tak, było to właśnie w Turynie przeciwko Juve. Nie wiedziałem , że będę grał, dopiero rano powiedział mi “Cannavaro jesteś w składzie“. Moje serce zaczęło walić jak oszalałe, a pierwsze 20 minut tamtego meczu było czymś traumatycznym. Szybko zrobiło się 2-0, najpierw dzięki bramce Di Canio, który wykorzystał mój błąd taktyki spalonego, a potem dzięki bramce Platta, którego powinienem kryć.

Tak, stało się to dzięki Lippiemu. W rzeczywistości dwa pierwsze mecze Napoli przegrało a ja nie grałem. Miałem zostać wypożyczony na rok do Acireale: pamiętam, że decydujące spotkanie o moim wypożyczeniu miało odbyć się w czwartek, a wcześniej w środę był w programie mecz przeciw Torino. Lippi w dzień meczu poprosił mnie do siebie i powiedział, że będę grać. Zagrałem dobrze i transfer nie doszedł do skutku; zagrałem 27 meczó na najwyższym poziomie, zakwalifikowaliśmy się do Pucharu UEFA, a potem dotarłem do Reprezentacji Narodowej U-21 i wygrałem Mistrzostwo Europy… wszystko potoczyło się automatycznie.

Z pewnością dojrzał i jest bardziej świadom swojego potencjału, ale także w Napoli był wymagającym trenerem: tak jak dzisiaj od każdego wymagał by dawał z siebie wszystko zarówno podczas meczu jak i treningu.

Asystowałem przy porodzie Martiny i Andrei, w trakcie narodzin Christiana nie dostałem pozwolenia od lekarzy. Zobaczyć swoje dziecko w momencie przyjścia na świat jest pięknym doświadczeniem, a jednocześnie unikalnym i czasami bardzo zabawnym: Andrea zaledwie narodzony zrobił siusiu na twarz doktora!!! Kiedy rodziła się Martina prawdę powiedziawszy było mi niedobrze, ale kiedy zobaczyłem, że dziewczynka czuje się dobrze i nabrała właściwego koloru to przekonałem się, że było warto.

O tak. Kiedy jest się daleko, jest ciężko, nie możesz się przyzwyczaić. Czuje się rozłąkę, chcesz wiedzieć jak się miewają, chcesz je zobaczyć, brakuje ci wszystkiego, od zabierania ich ze szkoły po odprowadzanie na taniec czy piłkę. Potem myślisz, że to twoja praca i starasz się o tym nie myśleć.

Kiedy nie ma szkoły , Daniela i ja poświęcamy się im całkowicie: zabieramy je na place zabaw, do kina, chociaż Andrea jest jeszcze malutki i trochę trudno jest z nim śledzić film. Rozpieszczanie? Absolutnie nie. Mamy już i tak inwazję zabawek, z babciami i ciociami, które przynoszą im wszystko. Jestem niemalże przeciwny robieniu prezentów gwiazdkowych, ponieważ myślę, że maja już bardzo wiele. Są szczęściarzami, żyją w uprzywilejowanej sytuacji i chcę je uczyć nadawania wartości rzeczom.

Aby były dobrymi, kulturalnymi ludźmi, znały języki, umiały korzystać z komputera… Każdego roku Daniela i ja staramy się zapoznać je z nowymi rzeczami, różnymi sportami… Kiedy jest się

dzieckiem ważne są zmiany i próbowanie czegoś nowego.

Wiesz, z dziećmi jest to trochę bardziej skomplikowane, chociażby konieczność zapisania ich do nowej szkoły Ale się do tego przyzwyczaiły, jest to też sposób na poznawanie nowych ludzi. Dziwne jest to, że mój syn w pierwszych latach swojego życia mówił z akcentem mediolańskim, teraz mówi z akcentem turyńskim… ech, trochę zmieniają akcent. Na szczęście później wracają do Neapolu i zapominają wszystko.

Hm… tak, dlatego też, że kiedy wyjechałem z Neapolu wzięliśmy od razu ślub. Byliśmy młodzi, związani ze sobą od 5 lat, i jedynym sposobem , aby to kontynuować było wyprawienie wesela. Rozłąka z Neapolem była szczególna: tam się urodziłem i wychowałem, grałem dla drużyny której byłem kibicem, byłem młody, nie wiedziałem dokąd pójdę… było ciężko… Przy kolejnych przeprowadzkach nie było już tak źle.

Tak, miałem z nim dobre stosunki: Ancelotti lubi konfrontacje z piłkarzami, być z nimi w szczególnych momentach… i dzięki temu zdobył tak wiele.

Wyśmienicie, zwłaszcza w tym roku, kiedy poznaliśmy się lepiej. Capello jako trener jest także osobą, której podoba się utrzymywanie otwartego dialogu z piłkarzami, ale na ogół to piłkarz początkowo czuje się trochę onieśmielony. Jego charyzma powoduje, że w pierwszym momencie czujesz się skrępowany. W rzeczywistości jednak można z nim także bez problemów rozmawiać i żartować.

Odwiedzamy się często poza boiskiem i spędzamy razem wieczory, jedząc coś u mnie, w domu Ale (Del Piero) lub u kogoś innego.

Tak, wieczorem był mecz Milan – Palermo, kiedy zapewniliśmy sobie Scudetto. Pamiętam, że kiedy przyszedłem do domu Ale, Milan wygrywał 3-1. Powiedziałem: “No, dobra, jedzmy tą pizzę“. Później, gdy było 3-2 zainteresowaliśmy się meczem. Zaczęliśmy wysyłać do przyjaciół sms-y i wtedy było już 3-3. Reszta do nas dołączyła i wszyscy razem poszliśmy na dyskotekę.

Jeszcze nic nie jest pewne. Jesteśmy drużyną, która ma możliwści by zdobyć wszystko, ale kiedy spojrzę wstecz to zdaję sobie sprawę, że straciliśmy już Superpuchar Włoch i zostaliśmy wyeliminowani z Pucharu Włoch, więc musimy się teraz starać by udowodnić naszą wartość. Możesz mieć dużą przewagę w rozgrywkach ligowychi możliwość zajścia daleko w Lidze Mistrzów ale ostatecznie to wszystko musisz udowodnić na boisku.

Pewnie. Kiedy masz za plecami kogoś takiego jak Buffon, czujesz się spokojniejszy. Poza tym my z Gigim znamy się od lat, więc ja znam jego wady a on moje. Jednak mieliśmy to szczęście, że mogliśmy liczyć na Christiana, który odwalił kawał dobrej roboty, chociaż wiadomo, że gdy ktoś przychodzi do Juve to znaczy, że ma w sobie coś specjalnego.

Ponieważ tutaj musisz być nie tylko dobrym piłkarzem ale także stosować się do określonych reguł. Dam przykład bardzo prosty lecz wskazujący: numer z którym gram w Juventusie to 28, ponieważ kiedy przybyłem do Juventusu były do dyspozycji tylko 28 i 14. To jedna z tych rzeczy, które wyróżniają Juventus: w każdym innym klubie możesz sobie wybrać numer jaki chcesz, tutaj nie. Numerów do dyspozycji jest tyle ilu zawodników w składzie. Jeśli jest nas w drużynie 32 nie możesz wziąć numeru 99. Taka mała rzecz, a jednak daje ci ideę o klubie. Tutaj od razu odczuwa się siłę klubu i to mi się bardzo podoba. Nie wiem czy to jest powodem licznych zwycięstw, ale wzajemny respekt i ochrona piłkarzy jest tutaj wyjąkowa.

Nie zdołaliśmy odebrać mu piłki. Był to mecz w Pucharze Konfederacji gdzie zremisowaliśmy z Brazylią 3-3.

W Coverciano jest trochę zdjęć Dino Zoffa na których właśnie wznosi Puchar Swiata i kiedy to widzisz to zdajesz sobie sprawę, jak ważnym jest wyjechać na Mundial i zwyciężyć. Byłoby nieźle i czasami o tym myślę.

Ech, to trudne… ale przepraszam, dlaczego muszę wybierać? Nie można unieść oba?