Wywiad z Mauro Camoranesim

Trzeba się sporo cofnąć w czasie. Miałem 9 lat. Pewnego dnia przyszedł do mnie przyjaciel z którym na co dzień grałem na podwórku w piłkę i zaproponował mi żebym spróbował dla małej drużyny blisko mojego domu w Tandil – Jorge Newery.

Tak, w tej formacji był już mój kuzyn Sebastian, który zmarł później w wieku piętnastu lat. Piłka nożna dawała nam dużo radości i satysfakcji. Zostałem kapitanem w kilka miesięcy później.

Szczęśliwe dzieciństwo. Moja rodzina była biedna, ale pełna uczuć i walorów moralnych.

Moja mama Cristina zajmowała się domem, tylko przez jakiś czas pracowała. Mój tata Juan Carlos był robotnikiem. Mam też starszą o osiem lat siostrę Marisę, która była dla mnie drugą matką.

W wieku lat szesnastu (…) z ciężkim sercem zostawiłem rodzinę, możesz sobie wyobrazić co czułem. Przeprowadziłem się do miasta gdzie grałem w sektorze młodych Ferrocarril. (…)

Jak najbardziej. Jeden taki rok znaczy tyle ile trzy lata w sytuacji normalnej. Ale to jeszcze nie koniec. Gdy miałem dwadzieścia lat pojechałem do Meksyku i w tym momencie zrozumiałem, że staję się prawdziwym piłkarzem.

To drugie. Dał mi bardzo dużo, zaczynając od pieniędzy. Trochę zabrał mi rodzinę, ale nie jestem jedyną osobą, która dla pracy musiała wyemigrować.

Ktoś kto w wieku lat osiemnastu opuścił Argentynę żeby grać w Meksyku nie może obawiać się przeprowadzki z Verony do Turynu. Gdybym bał się, że nie dam sobie rady, już dawno przestałbym uprawiać ten sport. Byłem gotów podjąć się nowego wyzwania.

Nic o tym nie wiedziałem. Mój klub nigdy nie powiedział mi o zainteresowaniu innych. To było dobre dla gazet: jest 15% prawdziwych wiadomości o których piszecie, reszta służy wypełnieniu stron.

Bo tak jest. Jedyny raz kiedy dowiedziałem się czegoś konkretnego, to wtedy gdy zainteresowało się mną Juve. Wszystko zostało załatwione w przeciągu dwóch dni i tak było lepiej bo miałem mniej czasu żeby się zastanawiać.

Żebym grał tak jak w Veronie. W Lippim podoba mi się szczerość: mówi ci prawdę w twarz, nawet rzeczy mało przyjemne. Uczciwość jest głównym walorem w piłce nożnej i powiedziałbym, w życiu każdego człowieka.

Natychmiast zrobił na mnie wrażenie Del Piero. Wiedziałem, że jest świetny, ale po zobaczeniu go na treningach przekonałem się, że potrafi robić rzeczy nie z tej planety. Tak samo Lilian Thuram. W zeszłym sezonie miał trochę problemów ale w tym roku pokazuje całą swoją klasę.

Lubię pokazywać na co mnie stać i lubię popularność. Trochę gorzej znoszę bycie w centrum zainteresowania. Okładki wolę zostawić komuś takiemu jak Del Piero, który na to zasługuje.

Bycie w jednym z największych klubów świata. Na boisku niewiele się zmienia. Wszystkie koszulki mają taką samą wagę, na zewnątrz odczuwasz atmosferę dobrej organizacji. W ten sposób piłkarz czuje się bardziej protektowany. (…)

Ja wierzyłem w swoje możliwości i w tej chwili mam bardzo dobre rezultaty. Jestem zadowolony i proszę cię o jedną rzecz…

Nie chciałbym żebyśmy przesadzali ze słowami, piętnaście meczy to jeszcze trochę za wcześnie.

Musiałem zmienić mentalność. Kiedy grasz w wielkim klubie masz do dyspozycji tylko jeden rezultat: zwycięstwo. Jeśli moja ambientacja zakończyła się sukcesem, to muszę za to podziękować wszystkim, do ostatniego magazyniera.

Moja rodzina, którą oczywiście sprowadziłem do Turynu. Po treningach od razu lecę do domu, niestety gra się co trzy dni i nie łatwo jest spędzać czas z rodziną, ale będę się starał dać dobrą edukację moim dzieciom Augustin i Leandro.

Na przykład taka, jaką dali mi moi rodzice, ale wiem, że to niemożliwe. W dzisiejszych czasach przywiązuje się większą wagę do aspektu ekonomicznego życia, ja natomiast wolałbym żeby cieszyły się bardziej wolnością. Chodziły bawić się bez kontroli i zakazów. Mieć ojca z luksusowym samochodem i dom z ośmioma pokojami nie daje dziecku więcej szczęścia.

Graliśmy już razem a meczy jest dużo. I to nie jest tylko dyplomacja. Nikt, nawet superman nie jest w stanie zagrać 60 meczy.

Statystycznie: we wszystkich drużynach w jakich grałem, zaczynałem zawsze od ławy. Rola rezerwowego wcale mnie nie martwi. (…)
Teraz jesteś w doskonałej formie, w przeciwnym razie nie byłoby gola z Feyenoordem albo dryblingu w drugiej połowie w meczu z Milanem.
Czuję się dobrze, ale zawsze staram sią dać z siebie wszystko, nawet jeśli nie jest najlepiej z formą. Były mecze, jeszcze w Veronie gdzie wypadłem naprawdę żenująco, ale i tak próbowałem jakiś sztuczek, w przeciwnym razie nie ma sensu w ogóle grać. (…)

Powiem tak: Chciałbym zostać w Juve, gdyż jest to największy klub we Włoszech, i wygrać z nim scudetto.

Nasze wypowiedzi nie były zgodne gdyż nie przeczytałem jego oświadczenia. On jest nie tylko moim manager ale i przyjacielem. To on przywiózł mnie do Włoch. Wszystko to co mówi jest dla mojego dobra.
Fortunato powiedzał: Camoranesi może opuścić Juve ze względu na gażę o wiele niższą od jego kolegów.
Ja się nie mieszam do tych spraw, muszą to załatwić między sobą Juve i Verona, ale wiem, że tutaj zrobią wszystko by odkupić 50% własności od Verony. Ja w sezonie 2003-04 będę jeszcze w Juve.