Związek po przejściach

Obaj są perfekcjonistami, cechuje ich olbrzymia pewność siebie, czasem nawet sprawiają wrażenie zarozumiałych. W trakcie meczu ciągle mają pretensje do innych, wymachują rękami, wszystko zrobiliby najlepiej sami. Nic więc dziwnego, że trudno im się dogadać ze sobą. Antonio Conte i Fabio Quagliarellę łączy specyficzna więź. Żegnali się dobrych kilka miesięcy, by w ostatniej chwili stwierdzić, że potrzebują siebie nawzajem. Ta historia nie musi się jednak zakończyć happy endem.

Conte zastał w Juventusie Quagliarellę dopiero wracającego do treningów po fatalnej kontuzji, która przerwała najlepszy sezon w jego karierze już w styczniu. Nic więc dziwnego, że Włoch wychodził na boisko jedynie na kilka minut albo wcale. Kiedy media zaczęły łączyć go z wyprowadzką z Turynu, Conte zdenerwował się na konferencji. “Fabio to świetny napastnik. Dopóki ja będę trenerem Juventusu, na pewno nigdzie nie odejdzie” – grzmiał szkoleniowiec zaskakując wszystkich. Napastnik zaczął grać nieco więcej w drugiej połowie sezonu, strzelił kilka bramek, ale nikogo na kolana nie powalił, w dodatku ciągle narzekając na złe decyzje kolegów na boisku i próbując strzału z dosłownie każdej pozycji. Conte przeniósł swoje uwielbienie na Sebastiana Giovinco, który wrócił do klubu spychając Quagliarellę jeszcze niżej w hierarchii napastników.

Kolejny sezon szalenie popularny we Włoszech Eta Beta rozpoczął w głębokiej rezerwie. W pierwszych trzech kolejkach na boisku pojawił się tylko raz, pod koniec wysoko wygranego meczu z Udinese. Conte wolał męczyć się z pudłującym niemiłosiernie Giovinco lub będącym w fatalnej formie Matrim. Przełomowy dla byłego snajpera Napoli był mecz na Stamford Bridge, gdzie również wszedł na ostatnich kilkanaście minut, ale pokazał się z wyśmienitej strony posyłając piłkę do siatki między nogami Petra Cecha i trafiając z trudnej pozycji w poprzeczkę. Conte znów dostrzegł w nim wybitnego piłkarza i puścił do boju z Chievo od pierwszej minuty. Fabio był najlepszy na boisku i strzelił dwa wspaniałe gole dzielnie broniącemu się rywalowi. Goal.com wytypował go jako zawodnika tygodnia w całej Europie. Wrócił Mr Dreamgol jakiego pamiętaliśmy z jesieni 2010 roku, pewniak do pierwszego składu. Jak się okazało, Włoch przekonał Conte tylko na trzy dni. W kolejnym meczu z Fiorentiną, bardzo słabym w wykonaniu całej drużyny, został zdjęty z boiska przed 60 minutą spotkania i kolejne starcia Juve oglądał z ławki. Conte znów liczył na innych, Quagliarella znów siedział gdzieś w tle z niewyraźną miną. Kolejnym przełomem był mecz z Pescarą, którą mistrzowie Italii zdemolowali przy wielkim udziale Fabio. Napastnik ze smykałką do pięknych bramek zaliczył trzy trafienia, a trener na powrót w niego uwierzył. Mecz z Lazio okazał się popisem Marchettiego, który bronił kompletnie wszystko co leciało w stronę bramki Biancocelesti. Quagliarella nie zachwycił, ale otrzymał drugą szansę z Milanem.

Listopadowa porażka z Milanem była kluczowym momentem sezonu dla włoskiego napastnika, którego Angelo Alessio (zgodnie ze wskazówkami Conte) zdecydował się zmienić jeszcze przed upływem godziny gry. Quagliarella początkowo nie dowierzał, dlaczego znów on ma zejść? Zdenerwowany zasłonił usta kurtką i posłał soczystą wiązankę przechodząc obok asystenta trenera. Alessio nie chciał publicznie sprawy roztrząsać, pytany o zajście odparł, że nie słyszał słów napastnika. Nie znoszący niesubordynacji Conte wściekł się na swojego piłkarza, który z dnia na dzień znów wrócił do głębokiej rezerwy. Właściwie już do końca rozgrywek musiał zadowolić się rolą jokera, który raz wychodził w pierwszym składzie, by kolejne cztery mecze spędzić w całości na ławce. Obaj panowie raczej się unikali wszelkie kontakty ograniczając do niezbędnego minimum i zazwyczaj posyłając sobie chłodne spojrzenia. Podobnie było rok wcześniej z Del Piero i wiele wskazywało, że również tym razem napastnik opuści klub.

Quagliarella zwlekał całe lato z podjęciem decyzji zdając sobie sprawę z tego, że najlepsze oferty nadejdą za pięć dwunasta. I tak też faktycznie się stało. Perspektywa przenosin do jednego z rzymskich klubów była znacznie atrakcyjniejsza niż dolne rejony angielskiej ekstraklasy czy emerytura w Katarze. Szefowie Juventusu chcieli sprzedać marudnego napastnika, a trener wydawał się go nie potrzebować. I nie potrzebował, dopóki nie zmienił zdania. Conte zablokował transfer Quagliarelli w mgnieniu oka przepraszając się z napastnikiem. “Quagliarella jest w świetnej formie. Chyba najlepszej odkąd jestem trenerem Juve” – wypalił później na konferencji. Panowie znów poczuli do siebie sympatię, w meczu z Interem zobaczyliśmy dawno nie widziany obrazek. Napastnik przed wejściem na boisko naradza się z trenerem. Niby szczegół, ale godny uwagi.

Jak zakończy się ta cała historia? Raczej nie happy endem. Sielanka w ich relacjach szybko minie. Quagliarelli brak regularności i jest mimo wszystko bardziej solistą, który otrzymując piłkę często zapomina o reszcie drużyny. Conte nie ma cierpliwości do zmienników, którzy rytm meczowy zwykle muszą łapać na treningach. Od Fabio (chyba ze względu na bogatą kartotekę) wydaje się wymagać nieco więcej niż od pozostałych napastników. Przy pierwszej okazji znów pojawią się iskry i sytuacja wróci do stanu, który znamy z ostatnich miesięcy. Choć z tą dwójką nigdy niczego nie można być pewnym.

Autor: Ouh_yeah