Szczęsny rok

Liczbą pięć powinien zamachać przed oczami wszystkim tym, którzy go krytykują, ciągle wybrzydzają i szukają dziury w całym. W jego bramce trudno ją znaleźć. Nie tylko w gronie kolegów po fachu znajdziemy niewielu (jeśli w ogóle jakichś), ale w ogóle wśród piłkarzy, którzy w tym roku rzadziej schodziliby z boiska pokonani.

Podliczmy tylko tych najlepszych. Leo Messi – 7 razy, Cristiano Ronaldo i Virgil van Dijk – po 6, Robert Lewandowski – 8. Oczywiście Wojciech Szczęsny nie grał aż tyle, co wspomniany kwartet, ale 41 meczów zebranych na pięciu frontach: Serie A, Ligi Mistrzów, Pucharu Włoch i Superpucharu oraz reprezentacyjnym w żaden sposób lekceważyć nie można. Za 29 zwycięstwami, 7 remisami i rzeczonymi 5 porażkami (ligowymi z Romą i Lazio, pucharowymi z Atletico Madryt i Ajaksem, a także z Atalantą w Coppa Italia) stała stabilizacja i zdumiewająca wprost regularność. Zdumiewająca, bo do Szczęsnego przykleiła się łatka bramkarza bujającego w obłokach, z koncentracją na bakier, tak samo zdolnego do wielkich czynów, jaki głupot. Tymczasem we Włoszech znają go tylko z jednej strony – tej najlepszej. Właściwie jego czas spędzony w Italii, a to już piąty sezon mu leci, należałoby podsumować jednym zdaniem: był mentorem Alissona Beckera w Romie, został następcą Gianluigiego Buffona w Juventusie. Wychodzi, że jestem najlepszym bramkarzem na świecie – wypalił z dobrze znaną pewnością siebie, zestawiają te dwa fakty. Natychmiast dodając, z równie dobrze znaną ironią: Ale skoro w reprezentacji numerem 1 jest Łukasz Fabiański, to pewnie on jest najlepszy.

Tym razem to on skorzystał na pechu rywala i wskoczył do bramki drużyny narodowej, co pomogło mu zaliczyć najbardziej udany rok także na tym polu. Suchą stopą przeszedł przez szlak reprezentacyjny: 6 meczów, 6 zwycięstw, tylko 3 puszczone gole. Co do czystych konto, to w 2019 roku łącznie uzbierał ich 16. Zanosi się na trzeci sezon z rzędu w Serie A, w którym liczba meczów przewyższy i to zdecydowanie liczbę straconych bramek. Na razie jego związek ze Starą Damą zaowocował 77 występami i 56 golami. W samej Serie A lada moment, niech tylko się wyleczy z urazu mięśniowego, który odstawił go na bocznicę w grudniu, stuknie mu 50 meczów na zero z tyłu, z całkowitej liczby 127.

Przechodząc od statystycznego ogółu do konkretnego szczegółu, to chyba tylko z powodu wrześniowego meczu z Brescią do tej beczki miodu dałoby się wrzucić trochę dziegciu. Wtedy strzałem w “swój” róg dał się zaskoczyć Alfredo Donnarummie. Bo przecież o lipcowym towarzyskim meczu z Tottenhamem, w którym Harry Kane przelobował go niemal z połowy boiska, warto wspomnieć tylko dla porządku.

Z beniaminkiem rezultat pomogli wyciągnąć i tym samym naprawić nadszarpniętą reputację koledzy, generalnie jednak to on częściej pomagał im. Albo robił co mógł, jak na Stadio Olimpico z Lazio kiedy doznał jedynej porażki w drugim półroczu ale sam niewiele wskórał. Przy wyniku 1:2 odbił strzał z rzutu karnego Ciro Immobile, jeszcze lepiej zachował się przy dobitce, zamykając tym samym serię włoskiego napastnika na 9 kolejnych meczach z golem.

Akurat w kategorii rzuty karne nie ma nadzwyczajnych statystyk. Daleko mu choćby do Samira Handanovicia z Interu. W tym sezonie z jedenastu metrów nie pokonał go także Musa Barrow z Atalanty, ale on akurat huknął w poprzeczkę. Najcenniejszy skalp ściągnął z głowy Gonzalo Higuaina, kiedy Argentyńczyk był jeszcze napastnikiem Milanu.

A zatem Szczęsny w Juventusie to w pierwszej kolejności duża jakość, ilości i intensywności nie ma na pewno takiej jak w Romie. Przychodził jako zmiennik Buffona, po jego odejściu oczywiście awansował, jednak Massimiliano Allegri parę razy między słupki wprowadził Mattię Perina, natomiast po powrocie legendy musiało znaleźć się i znajduje miejsce również dla niej.

Autor: Tomasz Lipiński
Źródło: Piłka Nożna 52-53/2019